Yamiko

Kaito schuifelde naar binnen en plofte neer op Hikari's bureaustoel. "Verwachtte je je zusje?" vroeg hij nerveus. Ik schudde mijn hoofd en liet mijn hoofd weer in mijn kussen vallen. "Betsu ni." Even viel er een stilte. Zwijgend staarde ik naar het plafond. Toen zei Kaito aarzelend. "Ik hoorde je zingen..." Ik sloot even mijn ogen. "Ik was aan het oefenen." Zonder overeind te komen wierp ik een blik op Kaito. Zijn blauwe haar hing voor zijn gezicht. "Vind je het echt niet erg om het met mij te doen. "Jawel." zei ik kil. Kaito hapte naar adem. "Maar dat ligt niet aan jou." ging ik verder. "Ik hou gewoon niet van zingen." Kaito tilde zijn hoofd op en keek me gepijnigd aan. "Waarom lieg je tegen jezelf?" Het was alsof hij me een klap in mijn gezicht had gegeven. Geirriteerd kwam ik overeind. "Wat?!" vroeg ik uitdagend. Kaito bleef me aankijken. "Hoe je net zong... De warmte in je stem..." "Je weet niet waar je het over hebt." onderbrak ik hem fel. "Het woord warmte wordt niet met mij geassocieerd. Alleen met mijn zusje. Ik ben de donkere, kille, lege zus." Kaito schudt zijn hoofd. "Waarom ben je zo negatief over jezelf?" Kaito's woorden tergden me als het gezoem van een mug wanneer je probeert te slapen. Ik kon het niet eens opbrengen zijn vraag te beantwoorden. "Wat doe je hier eigenlijk?" vroeg ik dus maar. Kaito leek even van zijn stuk gebracht door deze verandering van onderwerp, maar ging er niet op door. "Ik liep toevallig langs." "Dus?" vroeg ik verder. Ik stond op en liep naar de spiegel. Kaito's spiegelbeeld keek me doordringend aan. "Ik hoorde je zingen, en... Ik weet niet. Op de repetitie leek je zo... teleurgesteld dat je moest zingen... met mij. En toen stemde je er ineens mee in. Dus ik wilde zien waardoor je zo was omgeslagen." Ik verstijfde. Ik was omgeslagen omdat Mayu zich ermee had bemoeit, iets wat ik niet in de hand had, maar hoe legde ik dat aan Kaito uit. "Ik deed het voor Hikari." verzon ik snel. Kaito knikte langzaam. "Zij wil ook dat je zingt hè?" Ik zweeg even. "Ja, daar lijkt het wel op... Vraag me niet waarom..." "Omdat ze wil dat je gelukkig bent." zei Kaito zachtjes. Met een ruk draaide ik me om. "Dat slaat nergens op!" beet ik hem toe. "Wat weet jij nou? Wat geeft jou het recht om hier binnen te vallen en mij ineens de les te lezen?" Kaito keek teleurgesteld. "Misschien kan ik beter gaan." "Misshien wel ja." vuurde ik terug. Ik liep naar de deur en hield hem demonstratief open. Kaito stond op en volgde me. In de deuropening bleef hij even staan. "Als je echt niet met me wilt zingen op de live.... Kan ik Haruhi wel overhalen. Ik weet een manier..." Ik deed mijn mond open om iets te zeggen maar Kaito stak zijn hand op en gebaarde tot stilte. "Maar..." ging hij verder. "Alleen als je het echt niet wilt. En dat kun je nu nog niet weten. Daar moet je eerst goed over nadenken." Ik schonk hem opnieuw een geirriteerde blik en duwde de deur nog verder open. "Wees eerlijk tegen jezelf, Yamiko." hoorde ik hem nog zeggen voordat de deur in het slot viel.