Hikari

Ik draaide me vlug om toen ik Mitsuki's stem hoorde. "Eh? Nani?" Mitsuki keek bezorgd. "Daijoubu?" Ik lachte nerveus. "Ja hoor, ik heb gewoon geen honger!" Mitsuki leek me niet te geloven. Ze keek me strak aan. "Hikari, wat is er." Ik slikte moeizaam. Mistuki noemde me zelden bij mijn naam, meestal kortte ze het af, of zette er één of ander al dan niet bestaand achtervoegsel achter. Om haar het zo recht toe rechtaan te horen zeggen klonk kil. Pijnlijk bijna. Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik weet het niet..." Tot mijn verbazing voelde ik een brok in mijn keel. Waarom voelde ik me nou zo eenzaam? Ik zou juist blij moeten zijn. Mitsuki is oké, het is weer goed tussen haar en Takuto, en onee-chan... "Onee-chan lacht." bracht ik moeizaam uit. "Ik heb haar in tijden niet zo opgewekt gezien. Ik zou blij moeten zijn." Mitsuki trok haar wenkbrauwen op. "Ben je dat dan niet?" Ik haalde mijn schouders op. "Jawel, natuurlijk..." Ik betrapte mezelf erop dat het niet erg overtuigend klonk. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en haalde diep adem. Daarna keek ik Mitsuki recht aan. "Ne, Mitsuki, denk je dat onee-chan verliefd is?"