Mitsuki

Takuto liet Mitsuki Koyama even voor wat ze was en kwam achter mij aan. Ik liep buiten over de stenen toen ik zijn voetstappen hoorde. Ik begon sneller te lopen en keek extra niet achterom. Toen ik een poef hoorde keek ik wel achterom, Takuto was verdwenen. Opgelucht haalde ik adem en wilde ik snel verder tot ik weer een poef hoorde en recht in Takuto's armen liep. Het kon niet erger worden. Ik keek hem niet aan, wrong mezelf los en rende bij hem weg. Ik voelde me nogal een egoïstisch kreng. Misschien was ik dat wel? 'Mitsuki!' riep Takuto beledigt. Ik negeerde hem volkomen en rende de villa weer in. Mijn hersenen draaide op volle toeren, hoe kwam ik hier ookal weer weg. Opeens wist ik het en rende ik via de voordeur de villa uit. 'Mooh! BAKA!' hoorde ik Takuto nog roepen. Ik wist het nu bijna zeker.. Onze vriendschap was verknald. Boos schopte ik tegen een pilaar aan wat me nog bozer maakte van de pijn. Tranen sprongen in mijn ogen terwijl ik op één been heen en weer hupte, druk schreeuwend over hoe dom ik wel niet was.