Hikari

Bij de zoveelste donkerhouten deur was mijn vertrouwen in de kennis van de villa bijna weg. "Misschien is het deze." mompelde ik tegen Tamaki, die ondanks de talloze kamers waarbij we al hadden aangeklopt, die verkeerd bleken te zijn, geen spoor van irritatie had getoond. "Er wonen hier echt teveel mensen." zei ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. "Dat vind ik niet." zei Tamaki met een lach. "Het lijkt me juist gezellig." Ik shoot in de lach. "Is het ook wel hoor." Ik haalde diep adem en klopt op de deur. Na een paar seconden ging de deur open, en tot mijn opluchting stond ik tegenover een lange jongen met rood haar en een ondeugende grijns. "Ah, Kari-chan!" zei hij opgewekt. "Wat brengt jou naar mijn kamer?" Hij trok een wenkbrauw op en liet zijn oogleden iets zakken. "Wil je soms binnenkomen?" "Hikaru-kun!" riep ik opgelaten. "Er is iemand voor je." Ik zette blozend een stap opzei, zodat Hikaru en Tamaki elkaar konden zien. Hikaru's gezicht klaarde op. "Tono!" riep hij enthousiast. Hij zette en stap naar voren en sloeg Tamaki op zijn schouder. "Kom je voor mij?" Hikaru wees op zijn borstkas. "Jazeker." zei Tamaki, weinig overtuigend. "Waar is Haruhi?" Hikaru trok een grimas. "Yapari." Ik begon me ongemakkelijk te voelen. "Ano... Red je het verder, Souh-kun?" Tamaki draaide zich om. "Maar natuurlijk, Hikari-sama." zei hij met een oogverblindende glimlach. "Bedankt dat je me hierheen hebt geloodsd." Ik glimlachte terug en draaide me om. Steeds sneller begon ik richting mijn kamer te lopen.