Goedenavond. Of eigenlijk maakt het me niks uit of je een goede avond heb. Ik zeg het gewoon. Omdat het beleefd is. Mijn naam is Tamura. Tamura Yamiko, en ik ben 16 jaar oud. Ik ben dun, bleek, en heb kort zwart haar en lange benen. Mijn moeder is op de 3e verjaardag van mij en mijn tweelingzusje Hikari spoorloos verdwenen, dus woonde ik tot voor kort met mijn vader Souichi, en mijn zusje dus. Hikari en ik mogen dan tweelingzussen zijn, we lijken in niets op elkaar. Oké, in ons gezicht, ja, maar dat is alles, want hoewel we van nature dezelfde bouw hebben, ben ik abnormaal mager, en heeft Hikari een perfect figuur. Bovendien heeft zij lang glanzend golvend bruin haar, en is ze minder bleek dan ik. Eigenlijk is ze gewoon mooier, al vind ze zelf van niet. Ze ziet er vriendelijker en toegankelijker uit, maar dat is ze ook. Zij trekt mensen aan, ik stoot ze af. Zij is altijd vrolijk, ik stil, en rustig. Maar dat maakt niet uit hoor. Ik houd toch niet van mensen. Als je ze vertrouwt kwetsen ze je toch alleen maar, dus waarom zou je? Hikari en ik zijn als dag en nacht; zij is licht, vrolijk, vriendelijk en warm, ik ben duister, stil, afgezonderd en koud. Otou-san is altijd vol lof over Hikari, maar mij kijkt hij amper aan. Gelukkig wonen we daar niet meer. We zijn een tijdje geleden namelijk begonnen met een idioot project; we zijn getrouwd met een enorme zooi mensen, en nu wonen we met z'n allen in een enorme villa van een meisje dat Tsumugi heet. Dit was uiteraard niet mijn idee, maar dat van Hikari en haar vriendin Mitsuki. Hikari heeft me overgehaald mee te doen, ze vind dat ik meer onder de mensen moet komen. Dat ik mensen de kans moet geven mijn "geweldige persoonlijkheid" te ontdekken. Pff. Ze weet niet waar ze het over heeft. Het is goed bedoeld hoor, maar er valt niets te ontdekken aan mijn persoonlijkheid. Ik ben saai, koud en leeg. Vlak nadat we daar gingen wonen is er alleen iets raars gebeurd, en het is behoorlijk irritant. Otou-san was langsgekomen om Hikari te feliciteren met haar huwelijk, ik probeerde hem te benaderen, omdat het misschien wel de laatste keer dat ik hem zag, maar hij negeerde me volkomen. Hij had alleen maar oog voor Hikari en toen ik vroeg waarom hij me negeerde zei hij: "Sorry, ik heb maar één dochter." Hoe weinig Otou-san me ook kon schelen, dàt deed wel pijn. Dus toen sloegen mijn negatieve gedachten op hol, en verloor ik mijn bewustzijn. Toen ik bijkwam, lag ik in een bed in één van de vele kamers van de villa en zaten Hikari, Mitsuki en een meisje dat ik toen nog niet kende aan mijn bed. Ze had een schattig gezicht, en roze haar in een staartje dat vastzat met een speldje in de vorm van een rode X. Ze vertelde me dat ze Amu heette en dat mijn ei in een x-chara was veranderd. Ik had eerst geen idee waar ze het over had, maar ze legde me uit dat, door mijn negatieve gedachten het ei in mijn hart zwart was geworden en daarna was uitgekomen. Als dat gebeurt komt er een raar zwart beest uit, met een rode x op zijn hoofd, dat mijn negatieve gedachten uitspreekt. Klinkt redelijk gestoord hè? Anyway, na een veel te lange Mahou Shoujo transformatie slaagde Amu (in een verschrikkelijk roze pakje dat je doet denken aan een hop hol geslagen tennis-cheerleader) erin de x op het hoofd van mijn chara te slopen en hem in een normale chara te veranderen. Alles goed en wel, maar een paar dagen later lag er ineens een veel te felgekleurd ei in mijn bed, waar een dag later een rare, hyperactieve miniatuur-ik uitkwam; mijn shugo chara. Ze heet Mayu en ze ziet er ongeveel zo uit als ik, maar dan kleiner en vrolijk. Zo af en toe roept ze ineens "Kyara-changi" en dan doe ik dingen die ik nooit zou doen. Dan wordt ik vriendelijk, zoals Hikari. Doodeng, maar soms komt het wel van pas...
(Coming soon: Introductie Hikari.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten