Hikari

Als verdoofd keek ik toe hoe Kazehaya-kun Mitsuki op de bank legde en Sawako er op een stoel bij ging zitten en haar hand pakte. "Mitsuki-chan, shikari!" riep ze paniekerig. Voorzichtig zette ik een paar stappen naar voren. Mistuki lag roerloos op de bank. Haar roodbruine haren in een wilde krans om haar hoofd, en haar ogen gesloten. Ze zag lijkbleek, nog bleker dan normaal en haar hand hing slap over de leuning. Ik schrok op van een harde beuk tegen mijn zij. Takuto duwde me ruw aan de kant en rende naar de bank. Hij liet zich op zijn knieën vallen en legde zijn hand op Mitsuki's voorhoofd. "Wat is er gebeurd?!" vroeg hij fel. Ik schudde verstomd mijn hoofd. Takuto wierp een blik op Kazehaya-kun. "Geen idee." mompelde hij. "Kuronuma en ik kwamen net aanfietsen, en toen viel ze ineens..." Zijn nadenkende gezicht vertstarde. "Ze zei nog iets!" besloot hij toen. Hij keek Takuto iets wat verwijtend aan. "Wat dan?" vroeg Takuto ongeduldig. Kazehaya-kun keek naar de grond terwijl hij Mitsuki citeerde; "Takuto no baka."