Hikari

Ademloos keek ik hoe Mitsuki bij positieven kwam. Verward keek ze om zich heen. "MISTUKI!" riepen Sawako en ik in koor. Ik liet me over de rugleuning van de bank vallen om Mitsuki te omhelzen, waardoor ik half bovenop haar terecht kwam. Sawako besprong haar vanaf de zijkant, en haar hoofd raakte met een pijnlijke klap het mijne. Hikkend van het lachen rolde ik van Mitsuki af, en kwam met een doffe klap op het zachte witte tepijt terecht. Sawako lachte door haar tranen heen. Ook Mitsuki schoot nu in de lach. "Oi!" riep Takuto geïrriteerd. Hij leek de lol er niet van in te zien en duwde mij en Sawako aan de kant. "Geef haar wat ruimte, zometeen gaat ze weer out omdat jullie haar verstikken. Met een licht schuldgevoel wreef ik over de pijnlijke plek op mijn voorhoofd. In Takuto's quasi-geërgerde stem klonk bezorgdheid door. Mitsuki bloosde en glimlachte toen. "Daijoubu." mompelde ze. Takuto stond op. "Daijoubu janai! Wat zit je nou stom te grijnzen! Heb je enig idee hoe erg ik ben geschrokken?" Hij draaide zich om en beende de kamer uit. Ik slikte moeizaam en wisselde een ongemakkelijke blik uit met Sawako. "Gomen ne, Mitsuki-chan..." mompelde ik beschaamd. "Misschien waren we iets te enthousiast."