Yamiko

Zwaar ademend kom ik overeind en wrijf in mijn ogen. Gedesorienteerd kijk ik om me heen. Ik zit gewoon op het grasveld op de binnenplaats van de villa. Ik zucht. het was die droom. Alweer. Ik laat me weer achterover vallen in het droge gras. Ze zon schijnt op mijn gezicht. Ineens klinken er gehaaste voetstappen over het bordes. Ik doe één oog open. Het is Hikari. "Oy." zeg ik droog. Hikari staat stil en kijkt mijn kant op. "Onee-chan!" roept ze enthousiast. Behendig hijst ze zich over het muurtje dat het bordes van de binnenplaats scheidt en loopt het zonlicht in. Ik sta op en loop naar haar toe. "Ben je niet bij de repetitie?" vraag ik verrast. Hikari's gezicht klaart op. "Jawel!" zegt ze opgewekt. "Ik ga alleen even mijn Magnet-headphones van mijn kamer halen." Ik trek een wenkbrauw op. "Waarom?" Hikari trekt een brede grijns. "We gaan een live doen!" piept ze opgewonden. "En ik mag Magnet zingen met Miki-chan, en dan doen we de headphones op, net als Miku-chan en Luka, maar Miku-chan doet nu World Is Mine met Teto en Len-kun, en Luka doet met Rin-chan Fuwa Fuwa Time en-" "Chotto!" onderbreek ik haar. Het duizelt me. "Een live? Waar dan? En hoezo die groepjes?" Hikari haal diep adem. "In de Tokyo Diamond Hall!" "WAT?!" mijn mond valt open. "Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?" "Heeft Haruhi geregeld!" zegt Hikari blij, en ze begint uit te leggen waarom de groep in kleine bandjes is opgedeeld. Ondertussen steekt Mayu haar hoofd uit mijn tas. Ze vliegt omhoog en blijft in de lucht hangen bij mijn hoofd. Ze snuft theatraal. "Ik ruik jaloezie." fluistert ze in mijn oor. "Hurusai!" roep ik geirriteerd en ik prop Mayu terug in mijn tas. "Ara?" Hikari onderbreekt haar monoloog. "Had je het tegen mij?" "Nee hoor." giechel ik ongemakkelijk, terwijl ik Mayu's tegenstribbelende lichaampje krampachtig omlaag duw. Ik dwing mezelf te glimlachen. "Ik ben blij voor je." zeg ik op mijn liefste toon. Hikari kijkt ontroerd, maar dan betrekt haar gezicht ineens, alsof ze zich ineens iets herinnert. "Oh, das waar ook!" roept ze tegen zichzelf, dan wendt ze zich met een angstig gezicht tot mij. "Ano ne, Haruhi heeft... Ehm... Ik heb haar nog gezegd... Maar je kent Haruhi..." Ik krijg een onheilspellend voorgevoel. "Hikari." "Eh?" Hikari kijkt me onschuldig aan met haat grote, lichtblauwe ogen. "Wat is er?" vraag ik streng. Hikari slaat haar ogen neer. "Haruhi heeft je ingedeeld voor de live." Een mengeling van woede, angst en opwinding trekt door mijn hoofd. "Wat? Maar ik zit niet eens in de band." "Weet ik." zegt Hikari. Haar gezicht is knalrood, ze knijpt haar ogen krampachtig dicht. "Ik heb het haar gezegd, maar ze wilde niet luisteren. Ze had al besloten, je weet hoe Haruhi is, ze laat zich niet-" "Hikari." opnieuw onderbreek ik mijn zusje. Ik kijk haar recht aan en haal diep adem. "Wat wil ze me laten zingen en met wie?"