Yamiko

Ik had het gevoel dat iedereen me aankeek. Beschaamd keek ik naar de vloer. Mayu stak plagend haar tong uit. Ik kreeg het ineens ontzettend warm. Haruhi bleef me maar triomfantelijk aankijken. Smekend wierp ik een blik op Hikari, die met een verwarde grijns haar schouders ophaalde. "Ik moet even eh..." stamelde ik, en ik draaide me om en rende de zaal uit. Wat nu? Ik moest Cantarella zingen met Kaito, dat stond nu vast. Mayu vloog achter me aan. "Yami-chan, waarom ren je weg?" Mijn ogen gloeide. "Hurusai!" riep ik fel. "Dit is allemaal jouw schuld!" "Chigau." zei Mayu toonloos. "Shugo Chara's zijn geen leugenaars Yami-chan. We kunnen je geen dingen laten zeggen die niet waar zijn." "Wat bedoel je daar nou weer mee?" Ik voelde een brok in mijn keel opkomen. "Ik denk dat je dat wel weet." zei Mayu met een lief stemmetje. "Je wilt die live doen, Yami-chan. Wees eerlijk tegen jezelf." Ik schudde driftig mijn hoofd. "Chigau yo! Chigau! Chigau!" Doordat ik naar de grond keek zag ik de naderende gedaante niet aankomen en knalde er in volle vaart tegenop. Voordat ik iets kon doen lag ik languit op het koude marmer. "Niet weer!" jammerde ik, terwijl ik over mijn achterhoofd wreef. Toen ik mijn open ogen deed keek ik in het knappe gezicht van een blonde jongen met een ietwat onnozele grijns. Elegant laat hij zich door zijn kniën zakken en steekt zijn hand uit. "Daijoubu, ohime-sama?"