Mitsuki

'Ne, Miki-chan?' begint Mio. 'Nanni?' mompel ik met mijn mond vol met frans brood, net zoals Teto. 'Ga je zo mee oefenen?' vraagt Mio. Ik knik en slik het eten door. 'Zal ik Takuto-kun dan maar vragen, hij heeft al een week zijn elektrische gitaar niet meer aangeraakt!' zeg ik. Ondertussen ben ik al in gedachten bij Hero-kun. Mijn gitaar waar ik zo hard voor gewerkt heb. 'Ohayo' zegt iemand. Ik kijk naar de deuropening. 'Takuto-kun!' roep ik hard en extreem vrolijk. Takuto is de enige hier in het huis waarnaar ik meteen luister als hij iets zegt. Bij hem kan ik uithuilen, ook al is hij niet de beste in troosten en aardig zijn. Bij hem voel ik me gewoon mezelf. Hij is al een paar jaar mijn beste vriend, al zijn mijn gevoelens voor hem anders dan die van hem voor mij. Ik durf er niet aan toe te geven, stel dat het onze vriendschap verpest! Ik was hartstikke enthousiast over het hele trouw idee. Niemand zou het super serieus nemen en ik was meer bij Takuto. 'Ohayo, Mitsuki' zegt Takuto met een lieve glimlach. Dit herinnert me weer aan een speciaal moment. Takuto is een Shinigami, daardoor horen wij hem niet te kunnen zien. Vlak na mijn vlucht heeft hij zichzelf in een mens veranderd. Hij heeft me alleen nooit verteld waarom hij steeds bij me in de buurt was, al weet ik de reden wel. Hij dacht vast dat ik dood ging, anders komt een Shinigami niet. Ik was er ook geweest, als Oka-san en Otou-san er niet voor waren gesprongen. Er schieten tranen in mijn ogen. Takuto kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij gaat snel aan mijn andere kant zitten. Mio staat op om Tsumugi te gaan vragen.