Mitsuki

Mitsuki en ik liepen de kamer uit. "Ne, ben je verliefd op Takuto?" vroeg ze ineens. "We zijn gewoon beste vrienden" mompelde ik. "Hi Hiki-pi" zei ik toonloos. ''Gewoon vrienden dus?" ik knikte en zag dat Hikari even naar me keek. "Yokata" hoorde ik Mitsuki zacht en opgelucht zeggen. "Ben jij wel op hem verliefd dan?" vroeg ik. Ik keek om en zag dat ze helemaal rood was geworden. Dat was overduidelijk ja dus. "Waar staan je koffers?" vroeg ik. "Bij de deur" mompelde Mitsuki wiens wangen nogsteeds rood waren. Ik liep naar de deur en pakte twee koffers op. Mitsuki pakte de rugzak waar een foto uitviel. Ik keek erop. Het was een foto van haar met een konijn met vleugels en een kat. Die kwam me bekend voor. Takuto! Ze keken alledrie heel erg vrolijk. Een steek van jaloezie zorgde ervoor dat ik wegkeek. Mitsuki raapte de foto snel op. "De kamer is hier heel dicht bij" zei ik. Ik liep de gang in, nam de eerste afslag rechts en pakte de 5de deur links. "Nou, hier is het" zei ik. Ik opende de deur, liep naar binnen en zette de koffers neer. Haar kamer was duidelijk groter dan mijne. Mitsuki liep naar het nachtkastje en zette de foto naast haar bed. "Moet ik verder nog helpen?" vroeg ik. Mitsuki schudde haar hoofd. "Ik pak straks wel uit, Sawako vroeg of ik wilde helpen met de afwas" zei ze. Hè, ik was toch aan de beurt, dacht ik. Nouja, ik vond het helemaal niet erg om niet af te hoeven wassen. Arigatou Sawako-pu. "Kun je de weg zelf terug vinden?" vroeg ik. Mitsuki knikte. Ik liep haar kamer uit en ging die van mezelf in. Geez.. Waarom vond ze hem nou leuk. Het leven is niet eerlijk. Met mijn vingers omklemde ik mijn parelhouder die aan mijn ketting hing. Ik keek door het raam naar buiten. Ik zag een heldere, donkerblauw gekleurde hemel. Handig klom ik uit mijn raam en liet ik me zachtjes op de grond vallen. Ik liep een redelijk stuk de tuin in en bleef staan. "Uwau" zei ik verwonderd. Ik sloeg mijn handen ineen, sloot mijn ogen en begon zachtjes te zingen. "Doushite doushite, suki nan darou? Konna ni, namida afuretaru..." Het begon zachtjes te waaien en ik voelde me goed. "Ano koro wa ushinamono ga o tsukite, nani mo utaenakatta. Sukoshi hanareta basho, soko ga watashi no ibasho data..."

Een snelle vertaling van het liedje, ik ontdek nu hoe toepasselijk het is xD Misschien ga ik het wel inzingen :D Ik zet het er in het Engels op want Nederlands is lelijk!
Why o why do I love you so much? My tears overflow this much...
Back in that time, there was so much to lose that I couldn't sing anything. A place just a little ways away, that was where I was...
Het liedje is Myself, van Fullmoon wo Sagashite ^^

Hikari

Shin'ichi-kun keek me bezorgd aan. "Komt het door mij?" Mijn mond viel open. "Zenzen! Dat is het niet!" Shin lachte schamper. "Je kan heel slecht liegen, Kari-chan." Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik... Het is gewoon... Het spijt me." "Het maakt niet uit." zei Shin zachtjes. "Ik ken het gevoel, maar je hoeft echt niet bang te zijn dat ik je zus van je afneem." Ik keek hem verbaasd aan. Ongelofelijk, hij keek recht door me heen. "De reden dat Yami-chan en ik het zo goed kunnen vinden," begon Shin, en hij legde zijn vinger op het puntje van mijn neus. "ben jij." Ik begreep het niet. En ik begreep ook niet dat mijn wangen begonnen te gloeien. Ik keek hem vragend aan. "Yamiko is afgewezen door jullie vader, toch?" Hij stak zijn handen in zijn zakken en begon te lopen. Ik volgde hem zonder erbij na te denken. "Omdat hij jou leuker vond." Ik kreeg het gevoel alsof er een steen in mijn maag viel. "Mijn vader hoefte me ook niet." ging hij verder. "Omdat hij mij de schuld geeft dat mijn moeder zelfmoord pleegde na mijn geboorte. Ik snakte naar adem. Hij zei dit soort dingen met droge ogen, maar toen ik beter keek, zag ik een vreemde, gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht. "Dus dat hebben Yami-chan en ik gemeen." besloot hij zijn verhaal. Ik voelde mijn ogen opnieuw prikken. "Gomennasai." Toen Shin de snik in mijn stem hoorde draaide hij zich met een ruk om. "Je hoeft niet te huilen!" zei hij snel. "Het is niet jouw schuld." Ik schudde mijn hoofd. "Ik was jaloers op je, terwijl ik juist blij moet zijn dat onee-chan iemand heeft om haar verdriet mee te delen." Shin zweeg. "Arigatou." mompelde ik. Ik bedekte mijn betraande gezicht met mijn handen. "Dat je onee-chan weer laat lachen, arigatou. Ik heb haar in tijden niet zo opgewekt gezien als ze vandaag was. Dat komt vast door Shin'ichi-kun." Shin glimlachte. "Graag gedaan." zei hij zachtjes. Hij legde zijn hand op mijn hoofd. "Maar wil je me een plezier doen, Kari-chan?" Ik haalde mijn handen weg en keek hem gretig aan. Natuurlijk. Ik wilde alles doen om hem te bedanken. "Ik heb een hekel aan de naam Shin'ichi." zei hij toen. "Het herinnert me aan hoe mijn vader me aansprak. Het klinkt zo koud en afstandelijk, dus wil je me alsjeblieft gewoon Shin noemen?" Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik had iets heel anders verwacht. "Shin-kun?" probeerde ik onzeker. Shin trok een gezicht alsof hij iets heel smerigs moest eten. "Gewoon Shin." Ik haalde diep adem. "Sh-Shin." stamelde ik. Shin grijnsde en aaide me over mijn hoofd. "Iiko, ne." zei hij spottend. Daarna liep hij langs me heen en keek nog over zijn schouder. "Oyasumi, kari-chan!" grinnikte hij, en hij gaf me een vette knipoog. Ik zuchtte opgelucht. De oude Shin was terug.

Mitsuki

"Ik denk dat het beter is als ze je dat zelf verteld" zei ik. Takuto keek van mij naar Yamiko en haalde zijn schouders op. Ik gaapte. "Hoe laat is het?" "Kwart over 8" antwoorde Chrno. "Oh, arigatou" zei ik. Muh, ik was moe, ik wilde het liefst naar bed, maar om kwart over 8 al te gaan slapen was me te vroeg. "Oké, dan is dat bij deze besloten" hoorde ik Rosette ineens hard zeggen. "Maar ik.. Takuto kan ook..Geez" Mitsuki K kon niet tegen Rosette in en zuchtte. "Mitsuki-tan, jij gaat Mitsuki helpen met haar koffers uitladen" 'EEHHH?!" Shit, had ik weer. Sawako glimlachte bemoedigend naar me. Takuto grinnikte. "Lach niet, baka" riepen Mitsuki en ik in koor. We keken elkaar boos aan en sloegen onze armen over elkaar. "Kijk eens hoe goed ze op elkaar zijn afgestemd" zei Rosette. "Mooh!" Ik kon haar wel schieten. "Nou, loop dan maar mee, dan zal ik je helpen" zei ik beheersd. "Graag" zei Mitsuki terug.

Yamiko

Opnieuw keek ik naar de deur van de eetkamer. Hikari was vast naar onze kamer gegaan. Ik zuchtte. Shin zei ook ineens dat hij buikpijn had. Saai. Verveeld keek ik naar Mitsuki en Mitsuki, die allebei heel demonstratief de andere kant op keken. "Wat was er nou met Hikari?" vroeg ik aan Mitsuki.

Tsubasa

Ik keek om toen ik Mitsuki weer binnenzag komen. Ze ging op haar plek tegenover Takuto zitten en wilde iets zeggen toen Rosette het woord nam. "Dus, Kouyama-san, ik neem aan dat je nog een kamer zoekt. De kamer naast Mitsuki is nog vrij" zei ze. Ik zag de gezichten van beide Mitsuki's omslaan naar een norse uitdrukking. Mitsuki K zette snel een glimlach op. "Oké, ik zal er zo mijn spullen neerzetten" zei ze. De andere Mitsuki zuchtte. Ik nam nog een slok van mijn waterig rood drankje. Zero keek afkeurend naar zijn glas en Kaname was met Yuuki aan het praten.

Hikari

Ik keek Mitsuki met betraande ogen aan. "Atashi wa hidoi desu." Mitsuki schudde haar hoofd. "Ik begrijp het wel." Ik haalde diep adem en veegde mijn ogen droog. "Ga jij nou maar terug naar Takuto-kun." zei ik zachtjes. "Ik red me wel." Mitsuki knikte. "Mata ashita!" Ik glimlachte en begon richting mijn kamer te lopen. Halverwege bleef ik stilstaan in de gang. Nadenkend keek ik voor me uit. Was dit nou echt de reden dat ik me zo voelde? Ineens hoorde ik voetstappen achter me, vergezeld door het grinkel van kettingen. Als aan de grond genageld bleef ik staan. De voetstappen kwamen steeds dichterbij, tot ik iemands adem in mijn hals voelde. Ik kon me niet bewegen en hield mijn adem in. De kettingen stopten met rinkelen. Een vage geur van brandend hout gemengd met een mannenluchtje drong mijn neus binnen. "Gaat het wel?" Ik snakte naar adem. Zijn stem klonk vreemd serieus, dat had ik nog nooit gehoord. Ik draaide me om en keek in de helderblauwe ogen van Shin'ichi-kun.

Mitsuki

"Jullie kunnen niet altijd samen blijven" zei ik tegen Hikari. "En we zijn hier met zo veel, er zijn mensen genoeg waarmee je nieuwe vrienden kan maken en je hebt er al veel" ik snapte best wel dat dit anders was. Vrienden konden de plek van je tweelingzusje niet innemen. "Je gunt Yami-chii toch ook haar eigen leven met vrienden?" Hikari knikte.

Hikari

Mistuki keek nadenkend voor zich uit. "Dare...te?" vraag ik verbaasd. "Shin'ichi-kun natuurlijk! Ze zitten de hele tijd samen te lachen... Ik heb haar nog nooit zo met iemand gezien." "Eh? Shin?" Mitsuki schoot in de lach. "Zijn ze niet gewoon goede vrienden?" Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. "Dat zegt niets, dat zijn jij en Takuto-kun ook." flap ik eruit. Meteen schrik ik van mijn eigen uitspraak. Mitsuki's gezicht betrekt. "Ah! Hidoi desu! Gomennasai!" Mitsuki lacht weer. "Maakt niet uit. Maar wat als ze verliefd is, waarom voel jij je daar dan rot over." Ik sla mijn ogen neer. "Ik weet het niet. Ik zou ook blij moeten zijn, maar het is gewoon... Nee-chan en ik zijn altijd samen geweest. We zijn samen geboren. Nee-chan heeft nog nooit vrienden gehad, laat staan dat ze verliefd was, ik had wel vrienden, maar niemand was ooit belangrijker voor me dan Nee-chan. Demo... Als nee-chan verliefd is... Dan heeft ze mij niet meer nodig en op de een of andere manier... Voelt dat zo eenzaam."

Mitsuki

"Ben je daarom zo van slag?" vroeg ik. "Ik weet niet of ze het is, maar het is toch alleen maar leuk als ze verliefd op iemand is en als ze daar vrolijk van wordt is het alleen maar beter" zei ik. "Op wie denk je dan dat ze verliefd is?" ik begon na te denken.
"Kom, zullen we gaan" zei Mitsuki. "Ha-" Sawako gaf Takuto en trap onder de tafel. Hij keek haar beledigent aan. "Wat doe je!" "Ik.. etto.. niets.. Anno.. Mitsuki-san, wil je alsjeblieft helpen met de afwas. Ze hebben mij per ongeluk alleen ingeroosterd" zei Sawako. Ze loog en het voelde slecht. Eigenlijk moest de andere Mitsuki afwassen, maar ze wilde niet dat Mitsuki weer zo van slag zou raken als ze Takuto met die andere Mitsuki zag. Haar hoofd duizelde van haar eigen redenering. "Maar Mitsuki was" weer een trap, maar nu van Rosette. "Oké, laat maar" bromde Takuto chagrijnig. Hij leunde met zijn hoofd op zijn rechterhand. Rosette lachte zacht. Sawako glimlachte onbeholpen en hoopte dat ze een goede keuze had gemaakt.

Hikari

Ik draaide me vlug om toen ik Mitsuki's stem hoorde. "Eh? Nani?" Mitsuki keek bezorgd. "Daijoubu?" Ik lachte nerveus. "Ja hoor, ik heb gewoon geen honger!" Mitsuki leek me niet te geloven. Ze keek me strak aan. "Hikari, wat is er." Ik slikte moeizaam. Mistuki noemde me zelden bij mijn naam, meestal kortte ze het af, of zette er één of ander al dan niet bestaand achtervoegsel achter. Om haar het zo recht toe rechtaan te horen zeggen klonk kil. Pijnlijk bijna. Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik weet het niet..." Tot mijn verbazing voelde ik een brok in mijn keel. Waarom voelde ik me nou zo eenzaam? Ik zou juist blij moeten zijn. Mitsuki is oké, het is weer goed tussen haar en Takuto, en onee-chan... "Onee-chan lacht." bracht ik moeizaam uit. "Ik heb haar in tijden niet zo opgewekt gezien. Ik zou blij moeten zijn." Mitsuki trok haar wenkbrauwen op. "Ben je dat dan niet?" Ik haalde mijn schouders op. "Jawel, natuurlijk..." Ik betrapte mezelf erop dat het niet erg overtuigend klonk. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en haalde diep adem. Daarna keek ik Mitsuki recht aan. "Ne, Mitsuki, denk je dat onee-chan verliefd is?"

Mitsuki

Ik maakte mijn blik even los van Mitsuki en keek Hikari na. Verbaasd keek ik naar Yamiko. "Moet ik haar achterna gaan?" vroeg ik. Yamiko knikte en ik stond op nadat ik het laatste stukje van mijn vlees in mijn mond had gestopt. Met het servies vast liep ik naar voren en stapelde ik het op. Toen liep ik ook de kamer uit. "Hikari-chii?"
''Takuto-kun, wil je me rondleiden door het huis?" vroeg Mitsuki. Takuto knikte afwezig. Hij had zijn bord leeg en staarde naar de lege stoel tegenover hem.

Yamiko

Na mijn eten naar binnen gepropt te hebben keek ik langs de tafel; Takuto zat nonchalant zijn eten naar binnen te werken, Mitsuki en Mistuki deden een wedstrijdje vuile blikken uitwisselen, Sawako sloeg het stel vol bewondering gade, en Hikari keek, nog altijd blozend, naar haar bord. "Ik heb geen honger." mompelde ze ten slotte, terwijl ze haar bord voor zich uitschoof. Ik wierp haar een bezorgde blik toe. "Daijoubu?" "Hai!" Hikari zette haar nepgrijns op. "Ik heb alleen geen honger." Ze stond op en pakte haar bord. "Zal ik jouw bord ook vast meenemen?" Ze stak haar arm uit en ik gaf haar mijn bord. Voor ik nog iets kon zeggen liep ze naar de voorste tafel, waar altijd het gebruikte servies werd verzameld, en verdween door de deur van de eetzaal.

Mitsuki

Ik glimlachte terug naar Takuto. "Watashtachi wa tomodachi desu yo ne?" zei ik vrolijk. Takuto grijnsde en knikte. Ik ging op mijn plek zitten. Mitsuki keek me een beetje gemeen aan. Ik zag dat ze haar hand op zijn schouder had en vanbinnen kromp ik weer ineen. Normaal zat ik áltijd naast Takuto. Mijn blik gleed snel over de tafel en ik pakte wat te eten.

Hikari

Ik sloeg geschrokken mijn handen voor mijn mond. Wat had ik nou weer gezegd? Mitsuki keek teleurgesteld. "G-gomen..." stotterde ik. Mitsuki keek op. "Maakt niet uit hoor, zullen we teruggaan?" Ik knikte en pakte Mistuki's hand. Zo liepen we terug de eetzaal in. Shin'ichi-kun viel meteen aan; "Ze lopen hand in hand!" kraaide hij enthousiast. Hij deed of hij geschokt was stoote onee-chan aan. "Ne, Yami-chan, ik wist niet dat jouw zusje er zo één was!" Ik liet meteen Mitsuki's hand los. "Chigau yo!" riep ik blozend. Onee-chan schoot in de lach. Sawako's mond viel open. Ze keek geschokt van mijn naar Mitsuki en weer terug. "Sou~ka." zei ze toen. Ik voelde mijn gezicht steeds erger gloeien. Ik zwaaide paniekerig met mijn handen. "Chigau you, Sawako-chan! Sonna koto nai de!" Takuto keek nors over zijn schouder naar Mitsuki, maar toen hij haar zag veranderde zijn grimas in een ongemakkelijke glimlach. Ik dacht weer aan het gesprekje van net. Arme Mitsuki. Ik vroeg me af of ze gelijk had, als ik Takuto zo naar haar zag lachen...

Mitsuki

Ik keek Hikari strak aan. "Dat is er niet, hij beschouwt me als een goede vriendin" zei ik met een kleine teleurstelling in mijn stem.
Tsubasa keek de tafel rond. Yuuki praatte met Zero. Mitsuki legde haar hand op Takuto's schouder en wilde heel erg graag weten wat er aan de hand was. Takuto zei niets en at door.

Hikari

Mitsuki bloosde en wendde haar blik af. "Souka..." mompelde ik langzaam als haar woorden tot me door te kunnen dringen. Shin'ichi-kun had dus toch gelijk... "Yapari..." zei ik afwezig. "Eh?" Mitsuki trok één wenkbrauw op. "Yapari...?" Ik schrok een beetje. Ik had me niet gerealiseerd dat ik dat hardop zei. "Eto... Shin'ichi-kun had het er al over dat er... ehm... chemie was tussen jullie tweetjes."

Mitsuki

Ik sleepte Hikari mee de gang in en was nogal opgelaten. Ik haalde even diep adem om rustig te worden. "Het is weer goed" zei ik toen blij. "Waarom hadden jullie ruzie dan?" vroeg Hikari gretig. Ik werd wat stiller. "Toen ik na de repetitie de hal inliep stond hij te zoenen met Mitsuki Kouyama" zei ik zacht. Ik sloeg mijn ogen neer en hoopte dat Hikari al lang wist dat ik Takuto als meer dan een beste vriend beschouwde.
Tsubasa nam een slok van haar bloederige water en keek afkeurend. Yuuki keek haar aan met een glimlach. "Daar zul je het toch mee moeten doen" zei ze. Tsubasa zuchtte. Takuto begon met eten en zei niets. Mitsuki Kouyama keek hem vragend aan maar hij negeerde het.

Yamiko

Hikari bleef maar naar de deur kijken zonder iets te eten. Ze slaakte dan ook een zucht van opluchting toen Takuto en Mitsuki uiteindelijk samen de eetzaal in kwamen lopen. Sawako deed bewonderend "Oooooh." En Shin neuriede het 'Daar-komt-de-bruid'-deuntje. Hikari keek ze ademloos aan. "Hikari," zei ik toonloos. "Je mond hangt open." Hikari deed snel haar mond dicht en keek met wijd open ogen hoe Mitsuki naast haar kwam zitten. Ik slaakte een diepe zucht. Hikari zou geen hap naar binnen krijgen voor ze wist hoe het gegaan was. Shin had het ook gezien. "Ne, Kari-chan." zei hij kruiperig. "Moet je ook zo nodig naar de WC?" Hikari werd vuurrood. "Eeeeeeh?!" riep ze verbaasd uit. "Mitsuki ook al!" voegde ik er heftig knikkend aan toe. Hikari keek verward naar Mitsuki, maar die leek het wel te snappen. Ze pakte Hikari bij haar onderarm en sleepte haar mee de eetzaal uit. Ik zwaaide afwezig. Shin gaf Hikari opnieuw een knipoog. "Wat zit je nou met mijn kleine zusje te flirten?' zei ik tegen Shin toen Hikari uit zicht was. Shin haalde zijn schouders op. "Wat moet ik dan? Op de oudere zus werken mijn charmes niet."

Mitsuki

"Eeeeehhh! Vind Takuto Mitsuki leuk!" zei Mitsuki K verbaasd tegen Hikari. Ze sloeg haar handen voor haar mond. 'Daarom duwde hij me dus weg" zei ze er zachtjes achteraan.
"Ga je mee naar binnen? Ik heb honger" zei Takuto die met zijn hand door mijn haar ging. ''Geez, hoe vaak heb ik al gezegt dat je dat niet moet doen!" snel herstelde ik mijn kapsel. "Je krijgt altijd zo'n leuk kleurtje als ik dat doe" Takuto stak zijn handen in zijn broekzakken en liep weer terug richting de deur. Ik bleef even staan. Wat moest ik nou gaan zeggen als ik weer binnenkwam? "Oi!" Takuto draaide zich om en ik rende snel naar hem toe.

Hikari

Iedereen begon al te eten, maar Mitsuki en Takuto waren nog niet terug. "Denk je dat het een goed teken is dat ze zo lang wegblijven?" vroeg ik aan onee-chan. "Vast wel." zei ze zorgeloos, terwijl ze dankbaar haar tanden zette in een stuk aardappel. "Jij weet ook niet veel van de liefde hè? Kari-chan." zei Shin'ichi kun. Ik keek naar de grond. "Niet echt..." Shin'ichi kun trok een wijs gezicht en keek me recht aan. "Neem nou maar van mij aan dat er chemie is tussen die twee." Sawako verslikte zich in een hap rijst. "Eh? Ze waren toch vrienden?" Shin'ichi-kun schoot in de lach. "Dat is wat ze wíllen wat je gelooft." Sawako was verbijsterd. "Eeeeeh?! Honto?" Onee-chan schudde afkeurend haar hoofd. Shin'ichi-kun had er de grootste lol in. Ik keek naar onee-chan. Ik had haar in tijden niet zo vrolijk gezien. Kwam het door Shin'ichi-kun, of? Ik schrok van mijn eigen gedachten. Zou onee-chan verliefd zijn?

Mitsuki

''Gomen" piepte ik terwijl en tranen over mijn wangen rolde. "Jij hoeft je niet te verontschuldige, baka" mompelde Takuto. ''Jawel. Ik heb er weer eens een groot probleem van gemaakt. Ik ben ook echt zo'n stomme egoïstische dramaqueen" piepte ik verder. Ik hoorde Takuto grinniken. "Lach niet, ik ben bloedserieus" "Dat weet ik" Takuto liet mijn armen los en draaide zich om. Met traanoogjes keek ik omhoog, ik was namelijk kleiner als Takuto. "Je kan ook af en toe zo'n koppige idioot zijn" zei hij met een grijns. Mijn gezicht verstrakte. "Jij kan ook zo goed momenten verpesten, ne" mompelde ik. Takuto veegde de tranen uit mijn gezicht. "Weer vrienden?" vroeg hij. Ik slikte. Alleen maar vrienden... Er zat niets anders op, volgens mij vond hij die andere Mitsuki toch leuker. Ik knikte. ''Weer vrienden".

Yamiko

-AAAAAH KAWAII! >.< -

Wat een drukte aan tafel. Ik keek om me heen en haalde mijn schouders op. Mijn maag begon te knorren. Shin schoot in de lach. "Is dat jouw bijdrage aan de bandrepetitie van vandaag? Beetje laat hè!" zei hij plagerig. "Hurusai." zei ik en ik legde mijn hoofd op tafel. "Ik heb gewoon honger." Alsof ze het gehoord hadden kwamen Tsumugi, Nanaka en Sakura net binnen met dampende pannen en schalen. Hikari keek bezorgd naar de deur. "Komt wel goed." zei ik geruststellend. Hikari knikte, weinig overtuigend. Ineens kreeg ik het rare gevoel aangekeken te worden. Ik keek de tafel rond en zag Kaito naar me kijken. Ik ving zijn blik en stak vragend mijn handen op. Kaito lachte en ging weer verder met het gesprek dat hij met Luka voerde. Verbaasd keek ik naar Luka's achterhoofd. Waarom keek hij naar me? Wat is dat sowieso met hem? Eerst knalde ie tegen me op in de gang, toen dat gedoe na de repetitie, dat ie zomaar naar m'n kamer kwam... Terwijl ik in gedachten verzonken was was mijn blik afgedwaald naar Ikuto, die nu vragend zijn handen opstak, precies zoals ik dat een paar seconden eerder naar Kaito had gedaan. Ik schudde mijn hoofd en trok mijn blik terug. Shin keek me veelbetekenend aan. "Ne, Yami-chan. Heb je soms een zwak voor blauwharige jongens?

Mitsuki

De gang splitste in twee. Zou ik links of rechts nemen? Ik nam links en gelukkig had ik goed gekozen. Iets verderop zag ik Takuto snel lopen. Ik versnelde mijn pas, struikelde half over mijn voeten heen maar bleef overeind. Nog een klein stukje. Takuto liep de tuin in, ik ga er achteraan en rende het trapje af. Ik sloeg mijn armen om Takuto's middel en we stopte allebei abrubt met lopen. Daardoor kwam ik met mijn hoofd tegen zijn rug. Ik negeerde de pijn en zei niets. Takuto legde zijn handen op mijn armen en zei ook niets.
Mitsuki Kouyama zat er wat verslagen bij. Was het nou allemaal haar schuld? Ze snapte er niets van en keek vragend rond. Ze keek Sawako aan en die haalde haar schouders op.

Hikari

Afwachtend wat er ging gebeuren keek ik van Mitsuki naar Takuto. Iedereen leek ademloos toe te kijken. Takuto stond op. "Ik moet even... eh..." zonder zijn zin af te maken draaide hij zich om en liep de eetzaal uit. "Takuto wacht!" Mitsuki stond ook op, holde om de tafel heen en rende Takuto achterna. De andere Mistuki stond op en wilde hun ook volgen. Ik gaf onee-chan onder de tafel een schop en ze pakte snel Mitsuki's pols. Mitsuki keek haar verbaasd aan, maar onee-chan schudde haar hoofd. "Laat ze maar even." zei ze dwingend. Mitsuki ging weer zitten. Ik kon onee-chan wel omhelzen, maar hield me in. Ineens zag ik dat Shiníchi-kun samenzweerderig naar me zat te grijnzen. Ik voelde mijn wangen gloeien en begon gauw een gesprek met Rika, maar hij liet mijn blik niet los.

Mitsuki

Takuto was het zat. Hij sloeg hard met zijn vuist op tafel. "Waar heb jij in godsnaam last van" riep hij boos. Iedereen werd stil. Ik werd bleekjes en probeerde weg te kijken maar het lukte me niet. Takuto's blauwe ogen keken scherp in de mijne. Mijn onderlip begon te trillen. Ik kon geen woorden uitbrengen. Hij moest eens weten hoe ongelukkig ik me voelde. Boos keek ik naar Mitsuki die er niets van begreep. Takuto keek van Mitsuki naar Mitsuki. Ineens begreep hij het en verstarde zijn blik. Ze had het gezien! Hij keek naar zijn bord en zei niets meer. Ik legde mijn handen op mijn knieën en keek naar beneden.

Yamiko

Ik plofte naast Takuto neer en keek hem plagerig aan. Shin ging naast me zitten en keek mee. Je kon de spanning tussen Mitsuki en Takuto voelen. Shin stootte me aan en gebaarde naar Hikari, die verbaasd van mij naar Shin keek. "Hikari!" riep ik streng. "Waar was je nou? Ik heb eindeloos op je zitten wachten." Dat laatste was niet helemaal waar, maar dat maakte niet uit. Als ik haar aandacht maar van mij en Shin af kon leiden. "Eh... G-gomen!" stotterde ze. Ze wierp een blik op Mitsuki en boog zich naar me toe. "Mitsuki viel voor mijn ogen flauw en toen zijn we bij haar gebleven tot ze weer bijkwam. "Eh?" mijn ogen werden groot. Ik keek naar Mistuki. "Gaat het nu wel weer dan?" Mitsuki knikte alleen maar en staarde naar Hikari's hand, die op de tafel rustte. Alles om maar niet naar Takuto te hoeven kijken. Ondertussen zag ik Hikari's blik weer naar Shin gaan. Hij gaf haar een speelse knipoog. Meteen werden haar wangen rood. Ik gaf Shin een por. "Niet mijn zusje plagen hè?" Shin trok zijn engeltjesgezicht. "Ik plaag helemaal niemand!" zei hij met een hoog stemmetje. Ik grinnikte. Mijn hoofdpijn was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Mitsuki

Ik sperde mijn ogen open toen ik Takuto zag. Shit! Wat moest ik nou doen. Ik baalde toen hij tegenover ons kwam zitten. Hij probeerde oogcontact te zoeken maar ik ontweek het door expres de andere kant op te kijken. Tot mijn ongenoegen kwam Mitsuki Kouyama ook nog eens binnenlopen. Ik voelde me vanbinnen samenknijpen. Whaa, ik haatte liefde vanaf dit moment. Ik besefte dat ik Hikari's pols nog vast had en liet die snel los. Sawako staarde naar Takuto die raar terug keek. Tsubasa ging met Kaname, Yuuki en Zero ergens anders zitten. 'Wie heeft er vandaag gekookt?' hoorde ik Yuuki vragen. 'Tsumugi met Sakura en Nanaka' antwoorde Teto die bij hun in de buurt zat. Tsubasa gooide een pilletje in haar glas water en dat kleurde rood. Suiseiseki keek er nogal vies naar en Tsubasa moest daar om lachen. Ik merkte dat Juliet een paar keer in mijn richting keek en ik probeerde naar haar te glimlachen, maar dat lukte niet echt.

Hikari

Langzaam maar zeker liep de eetzaal vol met mensen. Iedere dag verbaasde ik me weer over het enorme aantal mensen dat hier woonde. Ik stak mijn hand op naar Tsubasa-chan, die samen met Yuuki en Kaname aan kwam lopen, en doorzocht de massa naar onee-chan. Ik had haar sinds de repetitie niet meer gezien. "Kari-chan." Sawako wees naar een drietal lege stoelen naast Chrno en Rosette. "Zullen we daar gaan zitten?" Ik knikte en ging op de buitenste stoel zitten. Mitsuki en Sawako namen de andere twee stoelen. Een klein meisje met lang blauw haar kroop op de stoel aan de andere kant naast me. "Konbanwa nano desu~" zei het hoge stemmetje. "Konbanwa, Rika-chan." zei ik vriendelijk, en ik keek weer naar de deur. Net op dat moment kwam onee-chan binnen. Tot mijn grote verbazing liep ze arm-in-arm met Shin'ichi-kun. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Zou het een kyara-changie zijn? Ik speurde haar haren af opzoek naar een wit bloemetje, maar die was er niet. Dan was ze het dus zelf! Ik werd uit mijn overpeinzingen gerut door Mitsuki die mijn pols greep en naar adem hapte. Ik zag ook waarom, Shin'ichi-kun en onee-chan werden gevolgd door niemand minder dan Takuto.

Tsubasa

"Kuran-sama! Wacht even" ik trok snel mijn linkerschoen aan en rende naar Kaname toe. Yuuki en Zero liepen al wat verder voorop. ''Wil je alsjeblieft stoppen met dat Kuran-sama. We wonen in één huis. Zeg maar gewoon Kaname. Dan zal ik gewoon Tsubasa zeggen'' zei Kaname met zijn kalme stem. Mijn wangen werden rood en ik knikte. Ik bracht mijn hand naar de zak in de rok van de jurk en omklemde het doosje met mijn speciale pillen. ''Oi! Tsubasa-chan, kwijl Onii-sama niet onder, ne" riep Yuuki plagend. Ik stak mijn tong naar haar uit. Kaname lachte. Ik zag Mitsuki, Hikari en Sawako lopen.

Yamiko

Ik keek naar Takuto's gemaakte nonchalante houding en schoot in de lach. "Ja, er valt hier ook zoveel rond te kijken... Tounikaku, het is bijna etenstijd, ga je mee naar de eetzaal?" Takuto keek me woest aan. "Dan niet." Ik haalde mijn schouders op en begon richting de eetzaal te lopen. Tot mijn vermaak merkte ik dat Takuto me vanaf een afstandje aarzelend volgde. "Het is niet alsof ik zelf de weg niet weet hoor." blafte hij toen ik even over mijn schouder keek. "Ik moet gewoon dezelfde kant op." "Uiteraard." speelde ik mee. "Er is immers maar één eetzal." Takuto snoof. Van mijn rechterkant klonk een omgewekte stem. "Yami-chan!" Ik schrok een beetje. Vanaf de gang aan de zijkant kwan een lang jongen met lichtblauw, omhoogstaand aangelopen. Hij liep met zijn handen in zijn zakken en grijnsde naar me. "Ah, Shin!" zei ik opgewekt en ik stak mijn hand op. Shin was één van de weinigen in dit huis (van de mensen die ik kenden) waar ik het goed mee kon vinden. Wat raar was, aangezien Shin juist heel opgewekt was, zoals Hikari, maar aan de andere kant had hij ook dat rebelse wat ik had. Eigenlijk was het een mannelijke kruising tussen mij en Hikari, en daarnaast voelden we ons waarschijnlijk een beetje verbonden in verband met onze families. Shin kwam naast me lopen en haakte zijn arm door de mijne heen. "Ook op weg naar de eetzaal?" Ik rolde met mijn ogen. "Nee, naar de badkamer nou goed." Shin lachte ondeugend en legde zijn vinger tegen zijn lip. "Oeh spannend, mag ik mee?" "Shin!" Ik schoot in de lach en gaf hem een tik op zijn hoofd. Achter ons kuchte Takuto sarcastisch.

Mitsuki

Ik keek naar de klok. Kwart voor zeven! Ik verslikte me in mijn water. "Verdorie, ik had al twee uur op mijn werk moeten zijn" zei ik. ''Ik bel je wel even af. Ook al is het nu wat laat' zei Shouta. Hij stond op en liep weg om te gaan bellen. Ik was teleurgesteld. Vandaag had ik mijn nieuwe cosplay aanwillen trekken. Mijn maag rommelde. 'Zullen we maar alvast naar de eetkamer lopen?" stelde Hikari voor. Sawako en ik knikte. Sawako hielp me overeind en we liepen met zijn drieën weg.
Takuto keek naar Yamiko. "Ik verdwaald. Nee! Ik keek alleen maar wat rond" zei Takuto snel. Hij ging dus mooi niet toegeven dat hij verdwaald was.

Yamiko

Met een bonkend hoofd vloog ik overeind. Koortsachtig probeerde ik na te denken. Het laatste dat ik me kon herinneren was dat Kaito de kamer had verlaten, daarna was ik op ben gaan liggen. Ik rekte me uit, blijkbaar was ik in slaap gevallen. Voorzichtig trok ik het gordijn een stukje open. Het was schemerdonker buiten. Hikari was nog steeds niet terug. Waar zou ze toch zijn? Repetitie was allang afgelopen, anders kon Kaito haar niet hebben opgezocht. Langzaam ging ik op de rand van mijn bed zitten en stond op. Het duizelde me. Wazig keek ik op de klok. Kwart voor zeven, bijna etenstijd. In de villa aten we standaard om zeven uur. Ik keek even in de spiegel en wreef in mijn ogen. Eerst maar eens een aspirientje halen en die dan bij het eten innemen, nam ik mezelf voor. Ik deed de deur open en stapte de marmeren gang op. Een stukje verderop stond een donkerharige figuur met een nogal bizar hoofddeksel. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en probeerde zijn verschijning thuis te brengen. Toen hij zich omdraaide en ik zijn gezicht kon zien wist ik het weer. Dat donkere haar in een staartje, die muts met nekomimi, het was die jongen uit de band met wie Hikari wel eens omging, een goede vriend van Mitsuki. "Kira-kun?" vroeg ik aarzelend. Takuto keek wat verloren voor zich uit. "Ehm... Moshikashite... Ben je verdwaald?"

Mitsuki

"Maakt niet uit" zei ik zachtjes. Met een redelijk trieste blik in mijn ogen keek ik naar de deuropening waar Takuto net uit weg was gelopen. Shouta duwde me een glas water in mijn handen en Nene liep ook de kamer uit. Ik vond Nene altijd maar een apart geval. Ze zei niet superveel, droeg over het algemeen altijd haar miko jurk en was heel zorgzaam. Ik nam een slok van het water. "Gelukkig, je hebt weer wat kleur op je wangen" zei Shouta met een glimlach. Ik glimlachte terug. Sawako wreef over haar hoofd. ''Hikari, je hoofd is hard" zei ze met een scheve grijns. Takuto liep geërgerd door de gangen. Hij was de weg kwijt en kon het maar niet hebben dat Mitsuki ineens zo raar deed. "Nyaa! Waar moet ik heen" riep hij boos uit. ''Konnichiwa" zei Francisco droog toen hij langs kwam lopen. Hij was al weer verdwenen tegen de tijd dat Takuto wilde vragen welke kant hij op moest.

Hikari

Ademloos keek ik hoe Mitsuki bij positieven kwam. Verward keek ze om zich heen. "MISTUKI!" riepen Sawako en ik in koor. Ik liet me over de rugleuning van de bank vallen om Mitsuki te omhelzen, waardoor ik half bovenop haar terecht kwam. Sawako besprong haar vanaf de zijkant, en haar hoofd raakte met een pijnlijke klap het mijne. Hikkend van het lachen rolde ik van Mitsuki af, en kwam met een doffe klap op het zachte witte tepijt terecht. Sawako lachte door haar tranen heen. Ook Mitsuki schoot nu in de lach. "Oi!" riep Takuto geïrriteerd. Hij leek de lol er niet van in te zien en duwde mij en Sawako aan de kant. "Geef haar wat ruimte, zometeen gaat ze weer out omdat jullie haar verstikken. Met een licht schuldgevoel wreef ik over de pijnlijke plek op mijn voorhoofd. In Takuto's quasi-geërgerde stem klonk bezorgdheid door. Mitsuki bloosde en glimlachte toen. "Daijoubu." mompelde ze. Takuto stond op. "Daijoubu janai! Wat zit je nou stom te grijnzen! Heb je enig idee hoe erg ik ben geschrokken?" Hij draaide zich om en beende de kamer uit. Ik slikte moeizaam en wisselde een ongemakkelijke blik uit met Sawako. "Gomen ne, Mitsuki-chan..." mompelde ik beschaamd. "Misschien waren we iets te enthousiast."

Mitsuki

Prachtig! -Ligt helemaal dubbel-
Dat is nou de kunst van het RPG'en. Ik lig zó vaak dubbel om die acties.

"Eehhh?!" Takuto keek ongelovig naar Kazeyhaya. Sawako knikte bevestigend. "Mooh.. Wat nu weer" mompelde Takuto zacht. Zijn ogen gingen weer richting mij. Ik merkte niets en zat vast in mijn eigen gedachtes. "Is het niet gevaarlijk als iemand zo lang buiten westen blijft?" begon Sawako. Kazehaya knikte. Sawako raakte nog meer in paniek en kneep hard in mijn hand. "Shimatte" zei Takuto. Ik hoorde stemmen om me heen, ze klonken bekend, maar ik kon ze niet thuis brengen en ik kon ze niet verstaan. Mijn hoofd bonkte. Ik had het gevoel dat ik elk moment over moest geven. Boem, ik was onderwater. Ik had geen staart en spartelde wild met mijn benen. Het lukte me niet om boven water te komen. Mijn longen verkrampte. Mijn ademhaling werd zwaarder. Nene kwam langslopen en keek verbaasd de kamer in. "Ara ara, nande?" vroeg ze rustig. Sawako stond op en pakte met waterige oogjes Nene's handen vast. "Mitsuki gaat dood" zei ze. Nene's gezicht vertrok. "Dat is niet waar" zei Takuto. "Oi, Mitsuki" Hij zwaaide voor mijn gezicht. Nene liep naar de bank toe en ging op haar knieën zitten. Sawako stond achter haar te kijken. "Hikari-chan, haal eens een glas water" zei Nene nogsteeds rustig. Hikari knikte en liep weg. Ik hoorde nogsteeds de stemmen en begon harder te zwemmen. Proestend kwam ik boven. Boem, ik stond ineens in een paleis onderwater. Nu had ik wel mijn eigen staart. Dit paleis herkende ik niet. Het had zwarte tinten. Ik zwom naar een grote schelp waarin een kleine mermaid lag. Haar haren waren gitzwart en ze droeg een zilver kroontje. Haar ogen waren ook zwart en ze schenen vrolijk. Haar kleine zwarte staart en grijze schelpentopje leken wat licht uit te stralen. Het meisje opende haar ogen. "Mitsuki, je kunt het" zei het meisje. Hoe kende ze mijn naam? Wie was ze? Met een schok kwam ik bij en opende ik mijn ogen. Ik schrok van de gezichten boven me.

Hikari

Als verdoofd keek ik toe hoe Kazehaya-kun Mitsuki op de bank legde en Sawako er op een stoel bij ging zitten en haar hand pakte. "Mitsuki-chan, shikari!" riep ze paniekerig. Voorzichtig zette ik een paar stappen naar voren. Mistuki lag roerloos op de bank. Haar roodbruine haren in een wilde krans om haar hoofd, en haar ogen gesloten. Ze zag lijkbleek, nog bleker dan normaal en haar hand hing slap over de leuning. Ik schrok op van een harde beuk tegen mijn zij. Takuto duwde me ruw aan de kant en rende naar de bank. Hij liet zich op zijn knieën vallen en legde zijn hand op Mitsuki's voorhoofd. "Wat is er gebeurd?!" vroeg hij fel. Ik schudde verstomd mijn hoofd. Takuto wierp een blik op Kazehaya-kun. "Geen idee." mompelde hij. "Kuronuma en ik kwamen net aanfietsen, en toen viel ze ineens..." Zijn nadenkende gezicht vertstarde. "Ze zei nog iets!" besloot hij toen. Hij keek Takuto iets wat verwijtend aan. "Wat dan?" vroeg Takuto ongeduldig. Kazehaya-kun keek naar de grond terwijl hij Mitsuki citeerde; "Takuto no baka."

Mitsuki

Ik lag dus voor pampus op de grond. 'Kuronuma-chan, maak de deur eens voor me open' Kazehaya tilde me op en liep met haastige passen richting de deur. Sawako rende voor hem uit en hield de deur open. 'Hikari-chan, ze viel zomaar weg' zei Sawako verbaasd tegen Hikari. Takuto kwam op ze aflopen vanwege de herrie. 'Wat is er gebe..' 'Aan de kant' Kazehaya liep langs hem heen en sloeg af. Hij kende dit huis helemaal uit zijn hoofd en hij liep zo door naar de woonkamer. Sawako pakte Hikari's hand en liep snel achter Kazehaya aan. Takuto bleef nogal verbaasd achter.

Hikari

Twijfelend ging ik met mijn vinger langs de talloze deuren in de gang. Waarom zag alles hier hetzelfde uit. Met een zucht bleef ik stilstaan. Alweer verdwaald. Ik nam me voor een herkenningsteken aan mijn deur te bevestigen als ik mijn kamer had gevonden. Maar dan moest ik hem wel eerst vinden. Ineens kreeg ik een idee! Ik kon de kamer van de buitenkant wel herkennen! Aan de gordijnen! En dan hoefde ik alleen maar te tellen welke kamer het was, of handiger nog, als onee-chan al in de kamer was, zou ze de buitendeur open kunnen doen. "Yosh." mompelde ik tegen mezelf, en ik huppelde naar de buitendeur. Toen ik eenmaal op de met grind bedekte afrit stond zag ik Sawako-chan en Kazehaya-kun staan op het tegelpad. Ik wilde naar ze zwaaien toen ik zag dat Kazehaya-kun op zijn knieën op de grond zat, ergens overheen gebogen, terwijl Sawako, met haar handen geschokt voor haar mond geslagen, aarzelend dichterbij kwam. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien en hapte naar adem. Op de grond, aan Kazehaya-kun's voeten lag een fragiele gedaante. Mijn ogen werden groot. Met een schok van herkenning keek ik naar de dikke bos krullen: Mitsuki!

Mitsuki

Ik was nogsteeds aan het schreeuwen, vloeken en aan het hinken toen Shouta met Sawako aankwam fietsen. Ze hadden allebei een ijsje vast en keken mij raar aan. 'Nanni, Mitsuki-san?' vroeg Shouta die van zijn fiets afstapte. 'Takuto no baka' riep ik boos. Ik gaf hem er gewoon de schuld van. Maar was het wel zijn schuld? Geez, ik zat helemaal met mezelf in de knoop. Sawako keek maar toe. Ik liet mezelf op de grond vallen. Shouta gooide zijn fiets op de grond en liep snel naar me toe. Hij hurkte naast me neer en streek mijn pony uit mijn gezicht. 'Het komt goed, dat weet ik zeker' zei hij aardig. Mijn wangen werden rood en ik probeerde te glimlachen, maar dat lukte niet en ik werd weer bozer. 'Hoe kan jij dat nou weer weten, je weet niet eens wat er aan de hand is!' Ik moest hier weg, het werd me even allemaal te veel. Het werd zwart voor mijn ogen en ik klapte met mijn hoofd tegen de grond.

-Yay, Drama-queen is in the house-

Hikari

Bij de zoveelste donkerhouten deur was mijn vertrouwen in de kennis van de villa bijna weg. "Misschien is het deze." mompelde ik tegen Tamaki, die ondanks de talloze kamers waarbij we al hadden aangeklopt, die verkeerd bleken te zijn, geen spoor van irritatie had getoond. "Er wonen hier echt teveel mensen." zei ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. "Dat vind ik niet." zei Tamaki met een lach. "Het lijkt me juist gezellig." Ik shoot in de lach. "Is het ook wel hoor." Ik haalde diep adem en klopt op de deur. Na een paar seconden ging de deur open, en tot mijn opluchting stond ik tegenover een lange jongen met rood haar en een ondeugende grijns. "Ah, Kari-chan!" zei hij opgewekt. "Wat brengt jou naar mijn kamer?" Hij trok een wenkbrauw op en liet zijn oogleden iets zakken. "Wil je soms binnenkomen?" "Hikaru-kun!" riep ik opgelaten. "Er is iemand voor je." Ik zette blozend een stap opzei, zodat Hikaru en Tamaki elkaar konden zien. Hikaru's gezicht klaarde op. "Tono!" riep hij enthousiast. Hij zette en stap naar voren en sloeg Tamaki op zijn schouder. "Kom je voor mij?" Hikaru wees op zijn borstkas. "Jazeker." zei Tamaki, weinig overtuigend. "Waar is Haruhi?" Hikaru trok een grimas. "Yapari." Ik begon me ongemakkelijk te voelen. "Ano... Red je het verder, Souh-kun?" Tamaki draaide zich om. "Maar natuurlijk, Hikari-sama." zei hij met een oogverblindende glimlach. "Bedankt dat je me hierheen hebt geloodsd." Ik glimlachte terug en draaide me om. Steeds sneller begon ik richting mijn kamer te lopen.

Mitsuki

Takuto liet Mitsuki Koyama even voor wat ze was en kwam achter mij aan. Ik liep buiten over de stenen toen ik zijn voetstappen hoorde. Ik begon sneller te lopen en keek extra niet achterom. Toen ik een poef hoorde keek ik wel achterom, Takuto was verdwenen. Opgelucht haalde ik adem en wilde ik snel verder tot ik weer een poef hoorde en recht in Takuto's armen liep. Het kon niet erger worden. Ik keek hem niet aan, wrong mezelf los en rende bij hem weg. Ik voelde me nogal een egoïstisch kreng. Misschien was ik dat wel? 'Mitsuki!' riep Takuto beledigt. Ik negeerde hem volkomen en rende de villa weer in. Mijn hersenen draaide op volle toeren, hoe kwam ik hier ookal weer weg. Opeens wist ik het en rende ik via de voordeur de villa uit. 'Mooh! BAKA!' hoorde ik Takuto nog roepen. Ik wist het nu bijna zeker.. Onze vriendschap was verknald. Boos schopte ik tegen een pilaar aan wat me nog bozer maakte van de pijn. Tranen sprongen in mijn ogen terwijl ik op één been heen en weer hupte, druk schreeuwend over hoe dom ik wel niet was.

Yamiko

Kaito schuifelde naar binnen en plofte neer op Hikari's bureaustoel. "Verwachtte je je zusje?" vroeg hij nerveus. Ik schudde mijn hoofd en liet mijn hoofd weer in mijn kussen vallen. "Betsu ni." Even viel er een stilte. Zwijgend staarde ik naar het plafond. Toen zei Kaito aarzelend. "Ik hoorde je zingen..." Ik sloot even mijn ogen. "Ik was aan het oefenen." Zonder overeind te komen wierp ik een blik op Kaito. Zijn blauwe haar hing voor zijn gezicht. "Vind je het echt niet erg om het met mij te doen. "Jawel." zei ik kil. Kaito hapte naar adem. "Maar dat ligt niet aan jou." ging ik verder. "Ik hou gewoon niet van zingen." Kaito tilde zijn hoofd op en keek me gepijnigd aan. "Waarom lieg je tegen jezelf?" Het was alsof hij me een klap in mijn gezicht had gegeven. Geirriteerd kwam ik overeind. "Wat?!" vroeg ik uitdagend. Kaito bleef me aankijken. "Hoe je net zong... De warmte in je stem..." "Je weet niet waar je het over hebt." onderbrak ik hem fel. "Het woord warmte wordt niet met mij geassocieerd. Alleen met mijn zusje. Ik ben de donkere, kille, lege zus." Kaito schudt zijn hoofd. "Waarom ben je zo negatief over jezelf?" Kaito's woorden tergden me als het gezoem van een mug wanneer je probeert te slapen. Ik kon het niet eens opbrengen zijn vraag te beantwoorden. "Wat doe je hier eigenlijk?" vroeg ik dus maar. Kaito leek even van zijn stuk gebracht door deze verandering van onderwerp, maar ging er niet op door. "Ik liep toevallig langs." "Dus?" vroeg ik verder. Ik stond op en liep naar de spiegel. Kaito's spiegelbeeld keek me doordringend aan. "Ik hoorde je zingen, en... Ik weet niet. Op de repetitie leek je zo... teleurgesteld dat je moest zingen... met mij. En toen stemde je er ineens mee in. Dus ik wilde zien waardoor je zo was omgeslagen." Ik verstijfde. Ik was omgeslagen omdat Mayu zich ermee had bemoeit, iets wat ik niet in de hand had, maar hoe legde ik dat aan Kaito uit. "Ik deed het voor Hikari." verzon ik snel. Kaito knikte langzaam. "Zij wil ook dat je zingt hè?" Ik zweeg even. "Ja, daar lijkt het wel op... Vraag me niet waarom..." "Omdat ze wil dat je gelukkig bent." zei Kaito zachtjes. Met een ruk draaide ik me om. "Dat slaat nergens op!" beet ik hem toe. "Wat weet jij nou? Wat geeft jou het recht om hier binnen te vallen en mij ineens de les te lezen?" Kaito keek teleurgesteld. "Misschien kan ik beter gaan." "Misshien wel ja." vuurde ik terug. Ik liep naar de deur en hield hem demonstratief open. Kaito stond op en volgde me. In de deuropening bleef hij even staan. "Als je echt niet met me wilt zingen op de live.... Kan ik Haruhi wel overhalen. Ik weet een manier..." Ik deed mijn mond open om iets te zeggen maar Kaito stak zijn hand op en gebaarde tot stilte. "Maar..." ging hij verder. "Alleen als je het echt niet wilt. En dat kun je nu nog niet weten. Daar moet je eerst goed over nadenken." Ik schonk hem opnieuw een geirriteerde blik en duwde de deur nog verder open. "Wees eerlijk tegen jezelf, Yamiko." hoorde ik hem nog zeggen voordat de deur in het slot viel.

Mitsuki

'Je gaat niets zeggen he' zei Juliet. Ze zuchtte. 'Nou, als je iemand nodig hebt om te praten, ik sta altijd voor je klaar' zei ze. Mijn kleur trok weg en ik knikte. Ik stond op, boog en liep Juliets kamer uit. Ik wreef snel mijn wangen schoon en liep naar buiten. 'Mitsuki! Je raadt nooit wie hier is!' hoorde ik Takuto roepen. Samen met Mitsuki kwam hij om de hoek lopen. Shit! Ik besloot dat negeren voor dit moment de beste optie was dus ik liep gewoon door alsof ik niets gehoord had.

Yamiko

Ik duwde de deur van mijn kamer binnen en liet me op mijn bed vallen. Hikari was er nog niet. Ik begroef mijn gezicht in mijn kussen en slikte moeizaam. De brok in mijn keel bleef hardnekkig zitten. Langzaam kwam ik overeind en ging voor de spiegel staan. Mijn bleke huid leek wel grijs, en mijn korte haar stond alle kanten uit. Onder mijn ogen zaten donkere kringen. Onwillekeurig moest ik lachen toen ik me Tamaki's woorder herinnerde. 'Schoonheid'...óf die kerel was blind, of hij zei maar wat. Abrupt stopte ik met lachen. Ik draaide me om en tilde mijn shirt op. Verbitterd keek ik over mijn shouder. De plekken op mijn onderrug waren inmiddeld groen-achtig grijs geworden, en deden minder pijn dan eerst, maar ze zaten er nog steeds. Ik zuchtte en ging weer op mijn bed zitten. Cantarella hè? Ik haalde diep adem en begon te zingen. De stem die nèt niet kon tippen aan die van Hikari vulde de kamer. Mijn stem, die rauwer was, minder verfijnd. De stem die, in tegenstelling tot die van Hikari, niet in staat was Otou-san trots te maken. Die stem, die minderwaardige, geleefde stem, stokte in mijn keel. Er werd op de deur geklopt. "Hikari?" vroeg ik vertwijfeld. Ik wilde haar even niet zien. "Nee..." zei de stem aan de andere kant van de deur onzeker. "Ik ben het... Kaito. Mag ik binnenkomen?"

Mitsuki

Takuto duwde nogal overdondert Mitsuki weg. Hij wist niet wat hij moest doen. Vond hij haar nou wel of niet leuk? Mitsuki K pakte haar koffers vast en stapte de villa binnen. Ze leek helemaal niet van haar stuk gebracht door het duwtje.
Juliet sloeg een arm om me heen en zette me op haar bed neer. 'Ik kom zo terug' zei ze zachtjes. Ze liep haastig de kamer uit. Ik keek als een zombie voor me uit. Nu waren mijn kansen over, als ik die zelfs al had gehad. Ik zuchtte en liet me achterover op het bed vallen. Zo voelde het dus om een gebroken hart te hebben. Ik hoorde de deur weer opengaan en Juliet was terug. Ze had een glas water in haar hand. 'Hier, drink maar op' zei ze en ze stak het glas naar me uit. Ik ging weer rechtovereind zitten en pakte het glas aan. Stilletjes dronk ik het op. Juliet ging naast me zitten en zei ook niets, ze keek alleen maar naar me. 'Het gaat om Takuto hè?' vroeg ze ineens. Ik verslikte me in het water en begon te kuchen. Met een rood hoofd keek ik de andere kant op. 'Je hoeft het niet te vertellen, maar je gezicht spreekt boekdelen' zei Juliet. 'Jij vind hem leuk, dat is gewoon te zien aan je blik als hij binnenkomt, je bent bijna altijd vrolijk bij hem in de buurt. Wat heeft hij gedaan?' ging Juliet verder. Mijn hoofd werd nog roder en ik zei nogsteeds niets.

Hikari

Koortsachtig probeerde ik me te herinneren waar Hikaru's kamer was. Tamaki liep onnozel grijnzend achter me aan. Onze voetstappen galmden door de marmeren gangen. Vertwijfeld bleef ik staan voor een donkere eikenhouten deur. "Ik dacht dat het hier was..." mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Tamaki. Aarzelend legde ik mijn hand op de deurknop. Ineens hoorde ik gesnik, gevolgd door Juliet's stem die iets fluisterde. Voorzichtig bewoog ik mijn hoofd richting de deur. De snikkende stem begon te praten. Een koud gevoel ging door me heen. Mitsuki! Aarzelend wierp ik een blik op Tamaki. Ik kon niet horen wat ze zeiden, maar Mitsuki was duidelijk overstuur. Ik wilde haar troosten, maar ik wist dat het genant zou zijn om Tamaki haar te laten zien huilen. Vertwijfeld beet ik op mijn lip. Tamaki keek me vragend aan. Juliet is bij haar, zei ik tegen mezelf. Het is oké. "Yapari, het is toch niet deze kamer." zei ik lachend tegen Tamaki, en haastte me bij de deur vandaan. Tamaki bleef lachen, en volgde me de gang door. Weg van die kamer. Weg van Mitsuki en haar verdriet. "Gomen ne, Mitsuki-chan." mompelde ik zachtjes, zodat Tamaki het niet hoorde.

Mitsuki

Ik begon nieuwsgierig te worden naar waar Takuto bleef. 'Ganbaré yo' zei ik snel en zacht tegen Hikari en ik sneakte de zaal uit. Ik kneep mijn ogen dicht tegen het felle wit van Tsubasa. Die kwam net haar kamer uitlopen. 'Ohayo' zei ik en ik liep langs haar heen. Konata keek me na.
Bij de deur stonden Takuto en Mitsuki, nogsteeds. Takuto kon geen woord uitbrengen van verbazing en Mitsuki stond er maar te glimlachen. Ik zag Takuto's rug en mijn gezicht klaarde al op. Ik was nog maar een paar passen van ze verwijderd toen Mitsuki iets deed. Ze slaakte een of ander geluidje en gaf Takuto een kus. Ik werd lijkbleek en bleef stokstijf staan. Dat kon niet. Het was gewoon niet eerlijk. Ik wist dat Mitsuki Takuto kende.. maar zo. Ik besefte dat ik gezien kon worden als ik zo bleef staan dus ik draaide me om en rende weg. Mijn ogen vulde zich met tranen. 'M-mitsuki-chii?' zei Tsubasa toen ik langs haar heen stormde. Ik negeerde haar volkomen en rende verder. Ineens greep er een hand mijn arm vast en werd ik een kamer ingetrokken. Ik keek recht in de bruine ogen van Juliet. Ik knipperde mijn tranen weg. 'Nanni?' vroeg Juliet. 'Nandemonaide' bromde ik. Mijn dag was verpest. Waarom had ik die stomme Mitsuki ook uitgenodigt. Waarom hadden we überhaubt dezelfde naam?!

Hikari

Haruhi klapte in haar handen. "Dat was het voor vandaag, otsukaresama desu ka!" riep ze voldaan en ze gooide de deaur open. Ik rekte me uit en keek hoe Shin zijn bas in zijn gitaarcover deed en Ikuto zijn viool opbergde. Mitsuki wierp nog steeds regelmatig ongemakkelijke blikken op de deur. "Takuto heeft het meeste gemist." mompelde ze beteutert. "Hij blijft wel lang weg." stemde ik in. Op dat moment vloog de deur open. Mitsuki veerde overeind. "Takuto?" Ze ging teleurgesteld weer zitten. In de deuropening stond onee-chan, vergezeld door een knappe, blonde jongen. Onee-chan keek de kamer rond, tot haar blik op mij bleef rusten. Ze liep recht op me af met de jongen op haar hielen. "Hikari." zei ze toonloos. "Woont hier een Hitachiin Hakaru?" "Eh... ja. Hikaru-kun. Nande?" De blonde jongen zakte door zijn knieën, pakte mijn hand en kuste hem. Waarna hij me vol bewondering aankeek en zei. "Imouto-sama, je bent al net zo mooi als je zus. Mag ik vragen met welke naam je gezegend bent?" Ik wierp een verbijsterde blik op onee-chan, die onverschillig haar schouders ophaalde. "Eh... Hikari desu." stamelde ik, de blonde jongen kwam overeind. "Hikari. Een perfecte naam voor een prinses, oogverblindend als het licht. Mijn naam is Souh Tamaki, en ik kom voor Hikaru. Mag ik de eer door Hikari-sama naar zijn vertrekken te worden begeleid?" Ik voelde mijn wangen gloeiden. Verward keek ik om me heen. Haruhi stond vermaakt naar ons te kijken, en Ikuto keek staarde Tamaki met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ano... Betsu ni ii kedo..." mompelde ik onzeker. Vanuit mijn ooghoek zag ik Haruhi seinen dat ik met hem mee moest gaan. "Oké dan, we zijn hier toch net klaar. Eh... volg mij maar."

Tsubasa

Ik werd wakker van alle geluiden in het huis. Ik was er nogsteeds niet aan gewend. 'Mooh..' mompelde ik met een slaperige stem. Voorzichtig sloeg ik mijn dekens van me af en stond ik op. Ik rekte me elegant uit en liep naar de badkamer die bij mijn kamer hoorde. Daar had ik ook mijn kledingkast staan. Nog half in slaap draaide ik de kraan open en gooide ik wat fris water in mijn gezicht. Met een zachte witte handdoek droogde ik mijn gezicht en bekeek ik mijzelf eens goed in de spiegel. Mijn haar zat in twee vlechten vast en ze hingen nogal doelloos over mijn schouders. Mijn groene ogen twinkelde vrolijk. Ik gaapte even en ontvlocht mijn haren. Ik haalde de borstel erdoorheen en deed mijn gebruikelijke lintjes in. Met een paar speldjes hield ik mijn pony in bedwang. Ik liep naar de kast en trok daar een lolita jurk uit. Yuuki zei dat ik tevaak zwart droeg, dus ik pakte voor de verandering eens een wit met roze. Ik hield van Lolita, kantjes, strikjes, frutsels en meisjesdingen. Ik trok de jurk aan en liep mijn kamer uit. 'Ohayo Tsubasa-chii!' riep Konata. Haar ogen werden groot en haar mond viel open. 'Je geeft licht! Sinds waneer geef je licht!' riep ze uit. 'Eh?' Ik rende terug naar de spiegel en begon te lachen. Ik zag er waarschijnlijk zo wit uit dat het lichtgevend voor Konata was.

'Mitsuki nodigde me uit om ook met iedereen te trouwen' zei Mitsuki. (Hoezo dubbel?) Takuto keek haar nogal ongelovelijk aan. Nu waren er twee Mitsuki's die hij wel heel erg aardig vond.

Yamiko

Verbaasd deinsde ik achteruit. "Ehm... Ja hoor, heiki!" De blonde jongen knikte langzaam. "Suoh Tamaki is de naam." Hij stak vol gratie zijn hand uit. "Eh... Tamura Yamiko" Zodra ik hem mijn hand gaf drukte hij zijn lippen op de rug van mijn hand. Daarna keek hij me onderdanig aan. "Hajimemashite, Yamiko-sama." Haastig trok ik mijn hand terug en wendde mijn blik af. Wat was dit voor weirdo? "Wat eh... Brengt je hier, Suoh-san?" vroeg ik stotterend. Tamaki kwam overeind en lachte zijn hagelwitte tanden bloot. "Ik ben hier om mijn trouwe onderdaan Hitachiin Hikaru een bezoekje te brengen." Ik trok een gezicht. 'trouwe onderdaan'? "En zeg maar Tamaki hoor." voegde hij er kruiperig aan toe." Ik dacht even na. Hitachiin... "Ehm... Dat zou ik even aan mijn zusje moeten vragen." Tamaki's ogen lichtten op. "Imouto? Dus je deelt je schoonheid met een jongere zus!" Ik rolde met mijn ogen. Alsjeblieft zeg, wat een slijmbal. "Ehm... Ze zit nu middenin een repetitie, maar ik kijk wel of ze even tijd heeft. Tamaki knikte en volgde me als een puppy.

Mitsuki

Ik luisterde goed naar Hikari en deed op de juiste momenten de harmonieën en mijn stukjes. Ik hield echt van dit liedje, het gaf me een warm gevoel van binnen, een prettig gevoel. Tijdens het zingen sloot ik mijn ogen.

Yuuki liep met Takuto naar de deur. 'Ik laat jullie wel even alleen' zei ze en ze rende weg. Nieuwsgierig liep Takuto naar de deuropening toe. 'Takuto!' riep iemand vrolijk. 'M-mitsuki!' zei Takuto verbaasd. Voor zijn neus stond Kouyama Mitsuki, het meisje waar hij eigenlijk de ziel van had moeten ophalen. Ze had haar leven zo veranderd dat het niet meer nodig was. Ze was ook duidelijk ouder geworden. 'Hoe wist je dat ik hier was' vroeg Takuto nogsteeds verbaasd.

Hikari

Verward keek ik hoe Takuto afwezig naar Mitsuki zwaaide en Yuuki naar buiten volgde. Ik wierp vragend een blik op Mitsuki. Ze keek een beetje geirriteerd. "Ano, Mitsuki-chan..." zei ik voorzichtig. "Zullen wij anders vast beginnen met zingen?" Mitsuki glimlachte en knikte. Nog even wierp ze een blik op de deuropening waardoor Takuto zojuist was verdwenen. "Gaan we eindelijk beginnen?" vroeg Shin enthousiast. Hij zat al de hele tijd op zijn bas te tokkelen. "Yosh!" Ik giechelde nerveus. Ik vond het doodeng om een liedje als Magnet te zingen met iemand samen, maar ik had er wel zin in. Ik voelde een warm gevoel van opwinding in me oplaaien. Met gloeiende wangen greep ik de microfoon en begon te zingen.

Even voorstellen ~ Tsubasa desu ka

Konnichiwa minna-san, watashi wa Morikawa Tsubasa desu. Yoroshiku onegaishimasu! Ik ben net 15 geworden. Ik heb lang oranje haar waarin ik vaak twee strikjes heb. Mijn ogen zijn groen. Ik ben niet echt groot, maar ook niet klein. Mijn huid is nogal bleekjes. Ik zit in de Noble Class en ben dus een vampier. Ik ben heel lang op Kuran-sama verliefd geweest, maar ik heb me erbij neergelegd dat het nooit wat wordt. Hij vindt Yuuki overduidelijk leuker. Sinds kort woon ik in deze villa, Yuuki-chan nodigde me uit en ik heb zonder twijfelen "Ja" gezegt. Ik heb nog niet helemaal het idee dat ik geaccepteerd ben bij iedereen, maar dat zal vast wel snel opgelost worden. Ik speel trouwens ook keyboard en ik heb wat ervaring op de viool. Mijn beste vriendin is Touya Rima, maar die woont hier (nog) niet. Samen met haar en Shiki-kun zijn we verslaafd aan die overheerlijke mikado stokjes. Net zoals alle andere vampieren bezit ik een bepaalde kracht. Ik kan dingen laten ontploffen met mijn ogen.

Mitsuki

Ik keek naar mijn horloge en tikte even ongeduldig met mijn vingers op een tafel. Ik wilde iets gaan doen. Mijn blik gleed over naar Hikari en ik wachtte weer. Takuto keek naar Haruhi en Hikari. 'Oi!' Yuuki kwam met een brede glimlach de zaal binnen lopen. 'Takuto-kun, er is iemand voor je aan de deur!' zei ze vrolijk. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Takuto. Hij keek verbaasd terug en haalde zijn schouders op. Hij stond op en liep naar Yuuki.

Yamiko

Ik had het gevoel dat iedereen me aankeek. Beschaamd keek ik naar de vloer. Mayu stak plagend haar tong uit. Ik kreeg het ineens ontzettend warm. Haruhi bleef me maar triomfantelijk aankijken. Smekend wierp ik een blik op Hikari, die met een verwarde grijns haar schouders ophaalde. "Ik moet even eh..." stamelde ik, en ik draaide me om en rende de zaal uit. Wat nu? Ik moest Cantarella zingen met Kaito, dat stond nu vast. Mayu vloog achter me aan. "Yami-chan, waarom ren je weg?" Mijn ogen gloeide. "Hurusai!" riep ik fel. "Dit is allemaal jouw schuld!" "Chigau." zei Mayu toonloos. "Shugo Chara's zijn geen leugenaars Yami-chan. We kunnen je geen dingen laten zeggen die niet waar zijn." "Wat bedoel je daar nou weer mee?" Ik voelde een brok in mijn keel opkomen. "Ik denk dat je dat wel weet." zei Mayu met een lief stemmetje. "Je wilt die live doen, Yami-chan. Wees eerlijk tegen jezelf." Ik schudde driftig mijn hoofd. "Chigau yo! Chigau! Chigau!" Doordat ik naar de grond keek zag ik de naderende gedaante niet aankomen en knalde er in volle vaart tegenop. Voordat ik iets kon doen lag ik languit op het koude marmer. "Niet weer!" jammerde ik, terwijl ik over mijn achterhoofd wreef. Toen ik mijn open ogen deed keek ik in het knappe gezicht van een blonde jongen met een ietwat onnozele grijns. Elegant laat hij zich door zijn kniën zakken en steekt zijn hand uit. "Daijoubu, ohime-sama?"

Mitsuki

Ik had de hele tijd geluisterd naar Yamiko en Haruhi en kijk nu verbaast naar Yamiko. Ze veranderde gewoon helemaal. Ik haal mijn schouders op en kijk door de zaal heen.

-Sorry, maar ik ga misschien toch nog een extra karakter aanmaken.. want ik heb nogal weinig te typen xD En vind jij het eigenlijk fijner om in tegenwoordige- of verleden tijd te typen?

Yamiko

Ik grijp Hikari bij haar pols en begin te rennen in de richting van de muziekruimte. "Onee-chan, matte!" roept ze struikelend, maar ik blijf doorrennen. Cantarella met Kaito. Hoe verzint Haruhi het. Kaito... Die sukkel die vanmorgen tegen me opknalde. Moet ik daar mee gaan zingen? Weet hij überhaupt hoe je een microfoon vasthoudt? We rennen het bordes over de hal in. Onze voetstappen galmen op de marmere vloer. Woedend gooi ik de deuren van de muziekruimte open en storm naar binnen. Hikari leunt hijgend tegen de muur. Ik loop recht op Haruhi af en zet mijn handen op mijn heupen. "Wat bezielt jou?" Haruhi draait zich af. "Ara? Yami-chan arimasen ka!" Ik snuif. "Dit is niet het moment om grapjes te maken." bijt ik Haruhi toe. "Nee-chan..." mompelt Hikari angstig. Haruhi grijnst uitdagend. "Is er een probleem?" Mijn ogen worden groot. "Ja. Jíj bent het probleem. Ik heb je toch gezegd dat ik niet bij de band wil." Haruhi doet een stapje achteruit. "Datte..." stamelt ze met een onschuldig lachje. Ik werp een snelle blik in de zaal. Iedereen staart me geschokt aan. Er gaat nooit iemand tegen Haruhi in. "Wijzig je plannen, Haruhi." zeg ik schamper. "Ik ga niet op dat podium staan." Haruhi kijkt me fel aan en haalt haar schouders op. "Baka mitai. Je zou me dankbaar moeten zijn." "WAT?!" roep ik buiten zinnen. Ik voel dat ik steeds kwader wordt. Mijn gezicht gloeit, net als ik mijn mond open trek om iets te zeggen springt Mayu uit haar tas. Haar hoge stemmetje galmt door de zaal. "Kyara-changi!" Shit. Ik voel mijn mondhoeken omkrullen in een vreselijke grijs, en hoor mijn stem zeggen. "Gomen ne, je hebt gelijk Haruhi-chan. Ik zou heel graag met Kaito-kun zingen!" Tot mijn afgrijnzen steek ik mijn hand op en zwaai met een glimlach naar Kaito. Kaito trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op. "Yataa!" roept Haruhi triomfantelijk. Ik voel een ader in mijn slaap kloppen. Nu kan ik niet meer terug. Als ik Mayu te pakken krijg...

*Omataseshimashita. ^^

Mitsuki

Ik kijk naar Takuto die zijn elektrische gitaar pakt en gaat zitten. 'We moeten ook een pianist hebben, aangezien het een piano nummer is' zegt hij. 'Misschien wil Mugi-chan twee keer spelen' zeg ik twijfelend. 'Ach, dat vragen we later wel' zegt Takuto die begint te spelen. Het klinkt dan niet piano achtig, maar het is wel het goede ritme. Ik vraag me af of Rii-chan het Luka of Miku gedeelte wilt zingen. Aangezien ik het antwoord niet weet, begin ik maar gewoon te zingen. Takuto speelt gewoon verder. Ik sluit mijn ogen onder het zingen.

Yamiko

Zwaar ademend kom ik overeind en wrijf in mijn ogen. Gedesorienteerd kijk ik om me heen. Ik zit gewoon op het grasveld op de binnenplaats van de villa. Ik zucht. het was die droom. Alweer. Ik laat me weer achterover vallen in het droge gras. Ze zon schijnt op mijn gezicht. Ineens klinken er gehaaste voetstappen over het bordes. Ik doe één oog open. Het is Hikari. "Oy." zeg ik droog. Hikari staat stil en kijkt mijn kant op. "Onee-chan!" roept ze enthousiast. Behendig hijst ze zich over het muurtje dat het bordes van de binnenplaats scheidt en loopt het zonlicht in. Ik sta op en loop naar haar toe. "Ben je niet bij de repetitie?" vraag ik verrast. Hikari's gezicht klaart op. "Jawel!" zegt ze opgewekt. "Ik ga alleen even mijn Magnet-headphones van mijn kamer halen." Ik trek een wenkbrauw op. "Waarom?" Hikari trekt een brede grijns. "We gaan een live doen!" piept ze opgewonden. "En ik mag Magnet zingen met Miki-chan, en dan doen we de headphones op, net als Miku-chan en Luka, maar Miku-chan doet nu World Is Mine met Teto en Len-kun, en Luka doet met Rin-chan Fuwa Fuwa Time en-" "Chotto!" onderbreek ik haar. Het duizelt me. "Een live? Waar dan? En hoezo die groepjes?" Hikari haal diep adem. "In de Tokyo Diamond Hall!" "WAT?!" mijn mond valt open. "Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?" "Heeft Haruhi geregeld!" zegt Hikari blij, en ze begint uit te leggen waarom de groep in kleine bandjes is opgedeeld. Ondertussen steekt Mayu haar hoofd uit mijn tas. Ze vliegt omhoog en blijft in de lucht hangen bij mijn hoofd. Ze snuft theatraal. "Ik ruik jaloezie." fluistert ze in mijn oor. "Hurusai!" roep ik geirriteerd en ik prop Mayu terug in mijn tas. "Ara?" Hikari onderbreekt haar monoloog. "Had je het tegen mij?" "Nee hoor." giechel ik ongemakkelijk, terwijl ik Mayu's tegenstribbelende lichaampje krampachtig omlaag duw. Ik dwing mezelf te glimlachen. "Ik ben blij voor je." zeg ik op mijn liefste toon. Hikari kijkt ontroerd, maar dan betrekt haar gezicht ineens, alsof ze zich ineens iets herinnert. "Oh, das waar ook!" roept ze tegen zichzelf, dan wendt ze zich met een angstig gezicht tot mij. "Ano ne, Haruhi heeft... Ehm... Ik heb haar nog gezegd... Maar je kent Haruhi..." Ik krijg een onheilspellend voorgevoel. "Hikari." "Eh?" Hikari kijkt me onschuldig aan met haat grote, lichtblauwe ogen. "Wat is er?" vraag ik streng. Hikari slaat haar ogen neer. "Haruhi heeft je ingedeeld voor de live." Een mengeling van woede, angst en opwinding trekt door mijn hoofd. "Wat? Maar ik zit niet eens in de band." "Weet ik." zegt Hikari. Haar gezicht is knalrood, ze knijpt haar ogen krampachtig dicht. "Ik heb het haar gezegd, maar ze wilde niet luisteren. Ze had al besloten, je weet hoe Haruhi is, ze laat zich niet-" "Hikari." opnieuw onderbreek ik mijn zusje. Ik kijk haar recht aan en haal diep adem. "Wat wil ze me laten zingen en met wie?"

Mitsuki

Ik slik even en staar naar Takuto's hand. Dan pak ik hem gewoon vast en glimlach ik. 'We zitten samen' zeg ik vrolijk. 'Rii-chan! Shin-chan! Zullen we gaan oefenen? Oeh, Rii-chan, misschien is het leuk als we dan die super gave koptelefoons ook opzetten' zeg ik enthousiast. Takuto zegt niets en staat er gewoon bij. 'We zouden Lys kunnen vragen om te dansen.. Ik hoorde haar laatst nog klagen over het feit dat ze nooit mee optreedde' zegt Rin tegen Haruhi. Rin was sinds kort bevriend geraakt met Lys. Maar ze vond Siva nogsteeds een engerd. De manier waarop hij naar Lys kijkt is meer alsof ze een prooi is. Hij bewaakt haar goed. 'Oh, ik vind het zo geweldig dat wíj Magnet mogen doen' zeg ik vrolijk.

Hikari

"Ik wil ook viool spelen." zegt Kotomi zachtjes. Ze loop naar voren en pakt Teto's handen. "Dan mag jij zingen." "Yataaaa!" roept Teto enthousiast. Er gaat een huivering door de groep. We weten allemaal wat er gebeurt als Kotomi viool speelt. "Ara?" Haruhi trekt een wenkbrauw op. "Sinds wanneer zit jij bij de band?" Kotomi schrikt en verstopt zich achter Teto. "Are you a bully?" vraagt ze angstig. Op dat moment vliegt de deur van de ruimte open en stormt Kyou naar binnen. "Oy, Kotomi!" Ze grijpt Kotomi bij haar hand en sleurt haar de zaal uit. Met een klap valt de deur weer dicht. Even staart iedereen sprakeloos naar de deur. Dan verbreekt Miku de stilte. "Live! Live! Live! Yataaa!" roept ze zangerig terwijl ze door de ruimte springt. "Ik wil ook zingen!" Ze kijkt Teto aan en gebaart met haar hoofd naar Len. Teto knikt en begint richting Len te sluipen. Miku doet hetzelfde. Haruhi krabt op haar hoofd. "Ara? Wat doen jullie?" Miku en Teto, die inmiddels bij Len zijn aangekomen grijpen allebei één van zijn armen en slepen hem naar voren. "Eh? Eh? Hanashite!" roept Len angstig. Hij probeert tevergeefs zich los te maken. Miku en Teto gaan met Len tussen zich in voor Haruhi staan. "Wij doen met z'n drieën World is Mine." piepen ze in koor. "Eh... Oké!" roept Haruhi. "Dat is dan beslist!"

Mitsuki

Ik sper mijn ogen open. 'Watashii?' zeg ik verbaasd. De verbazing verdwijnt echter al snel en maakt plaats voor een brede grijns. Vrolijk ren ik naar Hikari en vlieg haar om de hals. 'Wij doen Magnet!' zeg ik heel erg vrolijk. Takuto schudt lachend zijn hoofd. 'Sugoii na no!' zeg ik en ik laat Hikari los. Nanaka stapt naar voren. 'Mag ik ook ergens een stuk spelen?' vraagt ze. 'Ne, Nanaka-chan, als Ikuto-kun jou Yume no Tsubomi op de viool leert, zing ik er wel bij' stelt Utau voor. 'Meer instrumenten zijn er toch niet nodig voor dat nummer' zegt ze er nog achteraan. Nanaka kijkt vragend naar Haruhi. 'Ik kan ook goed zingen' zegt Konata. Ik kijk haar met grote ogen aan. Ze zit niet eens bij de band en ze heeft een verschrikkelijke stem. 'Eh.. Konata-san, ik denk dat dat niet zo'n slim plan is' zeg ik zo vriendelijk mogelijk. 'Oké, dan niet' Konata loopt weer weg. 'Wat mag Teto doen?' vraagt Teto. Ik zie dat ze nog een stuk stokbrood met boter vast heeft.

Ara ara.. Mijn stuk is niet zo groot :)

Hikari

"Yosh!" Haruhi draait zich om en kijkt ons aan met een angstaanjagende grijns op haar gezicht. We gaan een live-optreden doen! Een golf van verbazing gaat door de studioruimte. Verschillende vragen stijgen op. "Een live? Wanneer?" klinkt Rin's hoge stem. "Over drie weken!" antwoordt Haruhi opgewonden. "In de Diamond Hall in Tokyo." "WAT?!" gilt Len verbaasd. "Wij allemaal?" Haruhi knikt. "Maar we zijn een chaos." Roept Mio. “We zijn niet eens echt een band. Meer een zooitje bij elkaar geraapte muzikanten. We kunnen nooit met z’n allen tegelijk een liedje spelen.” “Daijoubu, daijoubu!" kraait Haruhi. "Ik heb overal aan gedacht. We gaan ook niet met z'n allen tegelijk op dat podium staan, we verdelen de groep in kleinere bandjes per liedje. We doen een aantal nummers, en ieder nummer wordt gespeeld door een normaal aantal bandleden." Mizuki wrijft over haar kin. "Dat zou kunnen werken..." "Deshou?!" roept Haruhi glunderend. "Ik heb al van een aantal nummers bedacht wie het gaan spelen!" gaat ze verder. Ze haalt een opgevouwen vel papier uit haar zak en kijkt samenzweerderig de groep rond. "Mizuki-chan doet The Courage To Live met Kuze-san op de viool." "Uiteraard." mompelt Mizuki. Ze werpt een blik op Kuze-san, die haar een knipoog geeft. "Voor Fuwa Fuwa Time dacht ik aan Rin en Luka." zegt Haruhi twijfelachtig. "Is dat oké, Mio-chan?" Mio knikt. "Moet ik de baslijn dan doen?" "Ja," roept Haruhi. "En de gitaar laten we over aan Yuki, dan doet Mugi-chan de toetsen. Kun je Ricchan dan vragen om te drummen?" ze kijkt Tsumugi vragend aan. "We hebben geen drummers namelijk. Ik heb al aan Shin-chan gevraagd of hij Yasu-san vraagt, maar het is handiger als we twee drummers hebben." "Komt goed!" roept Tsumugi met een glimlach. "Mooi." zegt Haruhi. Haar ogen glijden door de zaal. "Waar is Yami-chan?" Ik zucht. "Onee-chan zit niet bij de band, Haruhi." Haruhi schudt haar hoofd. "Dame. Ze heeft een geweldige stem, net als haar zusje. Ik kan niet anders dan haar ook inplannen." "Demo..." begin ik, maar ik geef het op. Haruhi's bruine ogen staan vastbesloten."Goed dan." zegt ze, alsof ik ermee ingestemd heb. "Geef jij dan maar aan haar door dat ze Cantarella met Kaito doet. Ikuto-kun doet de viool." Kaito's gezicht betrekt. Ik sla mijn ogen ten hemel. Arme Kaito, onee-chan is bijna net zo koppig als Haruhi. "Dan voor Magnet..." Ik schrik op uit mijn gedachten. Het wordt ineens stiller. Mizuki grinnikt. Iedereen weet dat Magnet altijd een duet is, meestal tussen twee mensen van hetzelfde geslacht. "De baslijn doet Shin-chan, de gitaar doet Takuto-kun, en de zang..." Haruhi laat haar wijsvinger over het lijstje glijden. Iedereen wacht in stilte af. "Hikari-chan en Mitsuki-pyon!" roept ze, alsof ze de winnaars van een missverkiezing bekend maakt. Het duurt even voor het tot me door dringt. Ik moet Magnet doen. Met Mitsuki. Ik staar naar Haruhi's stalen gezicht. Ze is altijd serieus. "EEEEH?!"

Mitsuki

'Mitsuki-chan, daijobu?' vraagt Takuto. Ik slik mijn tranen in en knik met een fake smile. Ik zie dat hij me niet gelooft, maar gelukkig vraagt hij niet verder. 'Kom je zo mee repeteren?' vraag ik. Takuto knikt en pakt wat brood. 'Hoe laat moet je werken vandaag?' vraagt Takuto. ''s Avonds pas, rond 5 uur' zeg ik. Takuto knikt. 'Je móét mijn nieuwe cosplay zien' zeg ik dan opgewekt. Ik had gister een nieuwe gekocht. Het was de jurk van Hina Ichigo van Rozen Maiden. Het was heel erg duur geweest, maar dat had ik er voor over. Mijn bazin zou de helft toch betalen. 'Was je daarom gister zo lang weg?' vraagt Takuto. Ik knik. 'Ik kon niet kiezen tussen het pak van Kureha van Shining Tear x Wind en Hina Ichigo. Het is uiteindelijk de laatste geworden' zeg ik. Suiseiseki hoort de naam Hina Ichigo en kijkt mij boos aan. 'Ga je serieus als die chibi chibi Ichigo desu!' zegt ze. Ik knik met een gemeen lachje. 'Mitsuki-san, Takuto-kun, hayaku' zeggen Luka en Tsumugi die langs komen lopen. Takuto eet snel zijn laatste stuk brood op, pakt mijn hand vast (Wat mij een tinteling door mijn buik geeft) en trekt me mee naar de oefenruimte. Ik voel dat mijn wangen rood worden. 'Baka desu!' hoor ik Suiseiseki nog roepen. 'Suiseiseki-chan, doe eens rustig' mompelt Nene die de tafel afruimt. Sakura lacht en moedigt Suiseiseki juist aan door te gaan.

Yamiko

Met mijn handen in mijn zakken slenter ik door de gangen van de villa. Ik ken de weg nog niet eens in mijn eigen huis. Moeizaam duw ik de zwre eigenhouten deur open die uitkomt op de binnenplaats. Langzaam loop ik het bordes op. De zon schijnt op het gazon en de vijver glinstert. In gedachten verzonken loop ik het bordes af, maar ineens komt er een blauwe gedaante de hoek om rennen en knalt vol tegen me op. Ik verlies mijn evenwicht en val achterover. Met een doffe dreun knal ik met mijn achterhoofd op het harde leisteen. De blauwe gedaante komt overeind. "Gomenasai!" roept een vriendelijke stem. "Daijoubu?" Met moeite kom ik overeind. Met gesloten ogen wrijf ik over mijn achterhoofd. "Daijoubu ja nai!" roep ik fel. "Kijk eens uit waar je loopt man!" Ik open mijn ogen. Een lange jongen met blauw haar kijkt me bezorgd aan. "Hontoni gomen." zegt hij beschaamd, en hij steekt zijn hand uit. Aarzelend pak ik zijn hand, die verrassend warm aanvoelt. Hij trekt me overeind en laat mijn had los. Meteen zie ik zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik wankel even. De jongen grijpt mijn pols. "Gaat het wel?" vraagt hij op dezelfde bezorgde toon. Om de één of andere reden irriteert het me. "Ja hoor." zeg ik nors. "Beetje duizelig." Ik trek mijn arm los en wil weer doorlopen. "Moet je niet even gaan liggen?" roept de jongen nog." "Nee!" roep ik fel. "Laat me met rust. Het gaat prima." De jongen slaat zijn ogen neer. "Kimi wa Kari-chan no onee-chan desshou?" Ik draai me om. "Ehm.. Ja. Dat klopt." "Ik ben Kaito! hajimemashite, Tamura-san!" Hij glimlacht. Even voel ik mijn wangen gloeien. Snel kijk ik de andere kant op. "Zeg maar Yamiko." Kaito knikt. "Ik moet ervandoor, bandrepetitie." zegt hij opgewekt. "Mata ne!" Hij draait zich om en rent naar de deur. Zwijgend kijk ik hem na. Mijn hoofd bonkt. Wat een sukkel. Als hij uit het zicht verdwenen is draai ik me om en loop het gazon op. Met een zucht laat ik me in het gras zakken. Ineens voel ik iets bewegen in mijn schoudertas. Ik doe de klep open en er komt een piepklein wezentje uit. "Dat was zenzen kawaii ja nai!" roept Mayu verontwaardigd.

Mitsuki

'Ne, Miki-chan?' begint Mio. 'Nanni?' mompel ik met mijn mond vol met frans brood, net zoals Teto. 'Ga je zo mee oefenen?' vraagt Mio. Ik knik en slik het eten door. 'Zal ik Takuto-kun dan maar vragen, hij heeft al een week zijn elektrische gitaar niet meer aangeraakt!' zeg ik. Ondertussen ben ik al in gedachten bij Hero-kun. Mijn gitaar waar ik zo hard voor gewerkt heb. 'Ohayo' zegt iemand. Ik kijk naar de deuropening. 'Takuto-kun!' roep ik hard en extreem vrolijk. Takuto is de enige hier in het huis waarnaar ik meteen luister als hij iets zegt. Bij hem kan ik uithuilen, ook al is hij niet de beste in troosten en aardig zijn. Bij hem voel ik me gewoon mezelf. Hij is al een paar jaar mijn beste vriend, al zijn mijn gevoelens voor hem anders dan die van hem voor mij. Ik durf er niet aan toe te geven, stel dat het onze vriendschap verpest! Ik was hartstikke enthousiast over het hele trouw idee. Niemand zou het super serieus nemen en ik was meer bij Takuto. 'Ohayo, Mitsuki' zegt Takuto met een lieve glimlach. Dit herinnert me weer aan een speciaal moment. Takuto is een Shinigami, daardoor horen wij hem niet te kunnen zien. Vlak na mijn vlucht heeft hij zichzelf in een mens veranderd. Hij heeft me alleen nooit verteld waarom hij steeds bij me in de buurt was, al weet ik de reden wel. Hij dacht vast dat ik dood ging, anders komt een Shinigami niet. Ik was er ook geweest, als Oka-san en Otou-san er niet voor waren gesprongen. Er schieten tranen in mijn ogen. Takuto kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij gaat snel aan mijn andere kant zitten. Mio staat op om Tsumugi te gaan vragen.

Hikari

"Onee-chan, hayaku!" roep ik, terwijl ik onee-chan bij haar pols pak en haar mee naar buiten sleep. "Jaja." mompelt onee-chan, half struikelend over haar teenslipper. Buiten adem hollen we de eetzaal in. "Gomen." hijg ik. "We hadden ons verslapen." De tafel zit al behoorlijk vol. "Geeft niks." zegt Mugi-chan met een glimlach. Nog steeds een beetje hijgend loop ik naar de eettafel en ga naast Kyou zitten. "Ohayo." zeg ik vrolijk. Kyou kijkt op van haar bord. "Ohayo!" roept ze, en ze gaat haar broodje weer te lijf. Giechelend kijk ik hoe onee-chan naast Tsubasa neerploft. Als Tsubasa me ziet kijken steekt hij zijn hand op. Ik zwaai terug en pak een onigiri van de schaal. "Lekker geslapen?" vraagt Mizuki, die aan de andere kant naast me zit. "Ja hoor." antwoord ik. "Maar dat valt niet te zeggen van onee-chan..." Mizuki trekt haar wenkbrauwen op. "Yami-chan? Waarom niet?" Ik haal mijn schouders op. "Wakaranai, maar het leek erop dat ze een nachtmerrie had. Ik werd wat eerder wakker dan zij, en ze praatte zachtjes in haar slaap, en toen ineens huilde ze." Mizuki keek peinzend voor zich uit. "Arme Yamiko." zei Kyou, die had meegeluisterd. Ik knikte. "Ik maak me zorgen om onee-chan. Volgens mij heeft ze die nachtmerrie vaker, maar als ik ernaar vraag ontkent ze het." Ik neem zwijgend een hap van mijn onigiri. Sinds een paar dagen nadat onee-chan haar Shugo Chara kreeg zie ik haar steeds vaker woelen in haar slaap. Ik slaap heel licht, dus ik wordt vaak wakker van haar gebrabbel in haar slaap. Vaak klinkt ze dan zo angstig... "Kari-chan." Mijn gedachtenstroom wordt onderbroken door Haruhi (S) die voor mijn neus staat. "Ne, Kari-chan... We gaan zo na het ontbijt nog even oefenen met de band." zegt ze opgewekt. "Jullie doen mee." "Natuurlijk!" roepen Mizuki en ik in koor. We schieten in de lach. Bandrepetities zijn altijd zo leuk! "Wie komen er allemaal?" vraag ik opgewonden. Haruhi kijkt de zaal rond. "Ano... Utau-chan zou nog even nadenken of ze er zin in had, Kaito-kun komt in ieder geval, en Teto-tan, Kuze-san moet naar het ziekenhuis, maar Ikuto-kun komt wel." Ik werp een snelle blik op Mizuki. "Het is maar een onderzoek." zegt ze sussend. "Yuki en Shin-chan komen ook." ging Haruhi verder. "En Mio zou Miki-nyan en Mugi-chan vragen." Mizuki en ik kijken elkaar aan en trekken een grijns. "Tot straks dan!" zegt ze en ze staat op en pakt haar bord. "Tot straks." zegt Haruhi, en ze draait zich om en huppelt verder. Dan stop ik het laatste stukje onigiri in mijn mond en volg Mizuki met mijn bord.

Mitsuki

Zodra ik mijn slippers aan heb getrokken, huppel ik vrolijk de kamer uit. Met een klap knalde ik tegen iemand aan. 'Kun je niet uitkijken' bromt Zero die een ochtendhumeur heeft. Mijn humeur is al een tijdje over. 'Ohayo, Zero-kun' zeg ik über vrolijk. Zero bromt nog wat en loopt dan langs mij heen. Ik hoor denderende voetstappen richting mijn kant komen en stap nog net op tijd aan de kant. Yuuki schiet langs mij heen en haakt haar arm door die van Zero heen. 'Ohayo, heb je Kaname-sama al gezien?' vraagt ze vrolijk. Ik kan aan Zero's houding zien dat hij die vraag niet leuk vindt. Ik grinnik en loop achter de twee aan. Met een plof ga ik aan tafel zitten, naast Mio-chan. Mio ziet er nogal bleek en bibberig uit. 'Nanni?' vraag ik. Mio schrikt en kijkt me met betraande ogen aan. 'I-ik kwam Sawako tegen' zegt ze bang. Ik denk na. Zou ze haar lerares bedoelen of Sawako-chan? Ik besluit dat het Sawako-chan is, die ziet er nogal spookachtig uit in de ochtend. Ik glimlach naar Mio en kijk dan de tafel rond. Het is nogal leegjes. 'Miku miku miku!' Teto komt super enthousiast achter Miku aanrennen en gaat aan tafel zitten. 'Ne, Teto-chan-san-pyon... heb je Takuto-kun al gezien?' vraag ik nieuwsgierig. Teto knikt. 'Hij riep net nog boos naar me dat ik op moest schieten op de badkamer' zegt ze met haar hoge stem.

Yamiko

Ik kijk naar de grond en voel mijn wangen gloeien. "Waarom negeer je me?" hoor ik mijn stem mompelen. De donkere gedaante voor me draait zich om. Het licht dat mijn zusje uitstraalt is oogverblindend. De gedaante kijkt me aan. Zijn schaduw valt over me heen. Zij gezicht straalt geen enkele emotie uit. "Ik heb maar één dochter." zegt hij kil. Ik voel mijn knieën bezwijken. De schaduw spreidt zich uit en alles wordt donker. Waarom? Waarom zie ik dit opnieuw? Waarom huil ik? In de verte hoor ik mijn naam. "Yamiko." de stem herken ik vaag. Ik draai mijn hoofd in de richting waar het geluid vandaan komt. Een oogverblindend licht schijnt me tegemoet. "Yamiko." klinkt het opnieuw. De stem klinkt nu helder en duidelijk. Ineens dringt het tot me door; Hikari. Het licht verdwijnt en nog één keer roept Hikari´s stem mijn naam. "Ya-mi-ko." Langzaam open ik mijn ogen. "Hikari..." brom ik vermoeid. "Sinds wanneer noem jij me bij mijn naam?" Hikari giechelt verlegen. "Nou, ik heb eerst een paarhonderd keer ´onee-chan´ geroepen, maar daar reageerde je niet op." Ik zucht en rek me uit. Ineens wordt er op de deur geklopt. "Hai hai." roept Hikari, terwijl ze haar in flanel gehulde benen tegen zich aantrekt. Met een piepend geluid gaat de deur open. Amu steekt haar roze-harige hoofd om de deur.
"Ohayo gozaimasu." roept ze vrolijk. "Ohayo." mompel ik schor. Amu trekt haar wenkbrauwen op. "Jullie zijn nog in pyjama!" "Eh...ja...?" Ik kijk haar vragend aan. "We gaan zo ontbijten hoor!" zegt Amu verontwaardigd. Hikari paskt het roze wekkertjes van haar nachtkastje. "Shimatta!" zegt ze zachtjes. Ze springt van haar bed af en trekt de klerenkast open. Als een wilde begint ze tussen de kleren te graaien. Ik rek me langzaam uit terwijl ik kijk hoe ze haastig door de kamer springt. Amu giechelt. "Nou ik zie jullie zo." zegt ze nog, en dan doet ze de deur weer dicht. "Nee-chan, hayaku!" roept Hikari. "Hai hai..." gaap ik, en langzaam ga ik overeind zitten. Na een tijdje voor me uitgestaart te hebben loop ik naar de kledingkast en haal er een zwart T-shirt en een versleten driekwartsbroek uit. "Het wordt warm vandaag hè?" vraag ik aan Hikari. "Ja." piept ze, terwijl ze zich in een schattig wit jurkje met veel ruches hijst.

Mitsuki

Ik typ het in de ik-vorm, dan kan ik me beter inleven denk ik.

Er vallen zonnestralen mijn kamer in. Ze schijnen in mijn gezicht. Met een zucht draai ik me om en wil ik weer gaan slapen als ik plots een harde knal en glas gerinkel hoor. 'Ohayo gozaimashu desu~' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik schiet overeind en kijk slaperig richting het raam. Nouja, ik kijk naar de plek waar een raam was, het glas lag aan diggelen op de grond. Op de grond staat een mooi bewerkte houten kist met een levensechte pop erin. 'Mooh, Suiseiseki, kun je niet gewoon door de voordeur binnen komen, dit is al de 4de ruit die je deze week hebt gebroken' zeg ik boos. Suiseiseki slaat haar poppenarmpjes over elkaar heen en sluit arrogant haar ogen. 'Ik bepaal zelf wel hoe ik binnenkom desu. Chibi chibi ningyen desu ka' zegt ze tegen me. 'Whaaat! Wie is hier nou klein! Stomme rot pop' schreeuw ik pisnijdig met een ochtendhumeur. 'Ara ara, Mitsuki-chan, wil je zo vroeg in de ochtend wat stiller zijn?' Nene kijkt om het hoekje van de deur. Ik zie dat ze haar Shrine Maiden jurk al aanheeft. 'Maar Suiseiseki breekt weer een ruit!' mompel ik. 'Ara ara, dat is niet zo mooi. Ze mag hem deze keer zelf repareren, de vorige keer dat Len het deed haalde hij zijn handen open' zegt Nene. Ze sluit de deur weer en loopt weg. Suiseiseki kijkt me boos aan en richt zich tot de ruit. 'Sui DORIIMU!' roept ze. Met behulp van haar krachten repareert ze het raam. 'Zo, is het nu goed desu?' vraagt ze. Ik knik. 'Zou je nou zo vriendelijk willen zijn om deze kamer te verlaten?' vraag ik koelletjes. Suiseiseki loopt snel langs mee heen en gaat de kamer uit. Ik loop naar de kast en trek een zomers jurkje aan.

Tosuta's Chara's 2

Hikari ~The Younger Twin~

Konbanwa, Tamura Hikari desu! Ik ben Hikari, 16 jaar oud. Ik ben de jongste van een tweeling, en ik houd heel veel van mijn zus Yamiko! Ik heb lang, bruin golvend haar, en lichtblauwe ogen. Ik houd van schattige kleren, in tegenstelling tot Onee-chan. Mijn grootste passie is zingen. Ik schrijf liedjes en speel gitaar, en daar zing ik bij. Ik vind het heerlijk, ik voel me sterker als ik zing, waardevoller en wilskrachtiger. Als ik zing verander ik in een ander persoon, en ik heb niet eens een Shugo Chara, zoals Onee-chan.

Onee-chan en ik woonden eerst bij Otou-san, maar Onee-chan was niet gelukkig, Otou-san deed vredelijk kil tegen haar, terwijl hij tegen mij heel vriendelijk was. Ik vond het vreselijk, en hoe vaak ik het ook voor Onee-chan opnam, hij bleef haar zo behandelen. Gelukkig ontmoette ik een tijdje geleden Mitsuki. We werden al gauw vriendinnen en verzamelde allemaal leuke mensen om ons heen, dus besloten we met hun en met elkaar te trouwen. Zo kon ik Onee-chan weghalen uit het huis van Otou-san, zodat ze gelukkig kan worden. Nu wonen we dus met heel veel mensen in een enorme villa van Mugi-chan, de toetsenist van onze band. We hebben een hoop muzikanten in ons harem, dus vormen we zo een grote band. Het is altijd heel gezellig, Mitsuki, Utau, Mizuki, Mio-chan, Haruhi, Kaito, Miku, Teto, Rin. Len, Luka en ik zingen dan en en we hebben Yuki en Haruhi op gitaar, Mio-chan, Shin-chan als bassisten, en Ikuto-kun, Kuze-san, en Nanaka chan spelen viool. Misschien zijn het er nog wel meer hoor, om eerlijk te zijn ken ik niet alle mensen waarmee we getrouwd zijn, en het worden er ook steeds meer, maar het is altijd druk en gezellig.

Sinds we getrouwd zijn lijkt Onee-chan ook iets gelukkiger, misschien omdat we weg zijn bij Otou-san. Onee-chan cijfert zichzelf altijd weg voor mij, en denkt dat ze minder waard is, maar ik bewonder haar heel erg. Ze is zo mooi, en zoveel sterker en wijzer dan ik. En sinds ze haar Shugo Chara heeft is ze ook vriendelijker als het nodig is. Ik hoop dat we de komende tijd veel plezier zullen hebben met iedereen, en vooral hoop ik dat Otou-san Onee-chan zal erkennen, en dat ze echt gelukkig wordt. Het is zo lang geleden dat ik haar echt heb zien glimlachen, en dat is zo zonde, want als ze lacht is ze nog mooier!

Tosuta's Chara's 1

Yamiko ~The Elder Twin~

Goedenavond. Of eigenlijk maakt het me niks uit of je een goede avond heb. Ik zeg het gewoon. Omdat het beleefd is. Mijn naam is Tamura. Tamura Yamiko, en ik ben 16 jaar oud. Ik ben dun, bleek, en heb kort zwart haar en lange benen. Mijn moeder is op de 3e verjaardag van mij en mijn tweelingzusje Hikari spoorloos verdwenen, dus woonde ik tot voor kort met mijn vader Souichi, en mijn zusje dus. Hikari en ik mogen dan tweelingzussen zijn, we lijken in niets op elkaar. Oké, in ons gezicht, ja, maar dat is alles, want hoewel we van nature dezelfde bouw hebben, ben ik abnormaal mager, en heeft Hikari een perfect figuur. Bovendien heeft zij lang glanzend golvend bruin haar, en is ze minder bleek dan ik. Eigenlijk is ze gewoon mooier, al vind ze zelf van niet. Ze ziet er vriendelijker en toegankelijker uit, maar dat is ze ook. Zij trekt mensen aan, ik stoot ze af. Zij is altijd vrolijk, ik stil, en rustig. Maar dat maakt niet uit hoor. Ik houd toch niet van mensen. Als je ze vertrouwt kwetsen ze je toch alleen maar, dus waarom zou je? Hikari en ik zijn als dag en nacht; zij is licht, vrolijk, vriendelijk en warm, ik ben duister, stil, afgezonderd en koud. Otou-san is altijd vol lof over Hikari, maar mij kijkt hij amper aan. Gelukkig wonen we daar niet meer. We zijn een tijdje geleden namelijk begonnen met een idioot project; we zijn getrouwd met een enorme zooi mensen, en nu wonen we met z'n allen in een enorme villa van een meisje dat Tsumugi heet. Dit was uiteraard niet mijn idee, maar dat van Hikari en haar vriendin Mitsuki. Hikari heeft me overgehaald mee te doen, ze vind dat ik meer onder de mensen moet komen. Dat ik mensen de kans moet geven mijn "geweldige persoonlijkheid" te ontdekken. Pff. Ze weet niet waar ze het over heeft. Het is goed bedoeld hoor, maar er valt niets te ontdekken aan mijn persoonlijkheid. Ik ben saai, koud en leeg. Vlak nadat we daar gingen wonen is er alleen iets raars gebeurd, en het is behoorlijk irritant. Otou-san was langsgekomen om Hikari te feliciteren met haar huwelijk, ik probeerde hem te benaderen, omdat het misschien wel de laatste keer dat ik hem zag, maar hij negeerde me volkomen. Hij had alleen maar oog voor Hikari en toen ik vroeg waarom hij me negeerde zei hij: "Sorry, ik heb maar één dochter." Hoe weinig Otou-san me ook kon schelen, dàt deed wel pijn. Dus toen sloegen mijn negatieve gedachten op hol, en verloor ik mijn bewustzijn. Toen ik bijkwam, lag ik in een bed in één van de vele kamers van de villa en zaten Hikari, Mitsuki en een meisje dat ik toen nog niet kende aan mijn bed. Ze had een schattig gezicht, en roze haar in een staartje dat vastzat met een speldje in de vorm van een rode X. Ze vertelde me dat ze Amu heette en dat mijn ei in een x-chara was veranderd. Ik had eerst geen idee waar ze het over had, maar ze legde me uit dat, door mijn negatieve gedachten het ei in mijn hart zwart was geworden en daarna was uitgekomen. Als dat gebeurt komt er een raar zwart beest uit, met een rode x op zijn hoofd, dat mijn negatieve gedachten uitspreekt. Klinkt redelijk gestoord hè? Anyway, na een veel te lange Mahou Shoujo transformatie slaagde Amu (in een verschrikkelijk roze pakje dat je doet denken aan een hop hol geslagen tennis-cheerleader) erin de x op het hoofd van mijn chara te slopen en hem in een normale chara te veranderen. Alles goed en wel, maar een paar dagen later lag er ineens een veel te felgekleurd ei in mijn bed, waar een dag later een rare, hyperactieve miniatuur-ik uitkwam; mijn shugo chara. Ze heet Mayu en ze ziet er ongeveel zo uit als ik, maar dan kleiner en vrolijk. Zo af en toe roept ze ineens "Kyara-changi" en dan doe ik dingen die ik nooit zou doen. Dan wordt ik vriendelijk, zoals Hikari. Doodeng, maar soms komt het wel van pas...

(Coming soon: Introductie Hikari.)

Even voorstellen ~ Miyako desu!

Wie is Miyako?

Bij deze zal ik me maar eens voorstellen. Ik ben Kiriya, Kiriya Miyako. Ik ben 16 jaar oud en woon in een heel groot huis met lots of people. Ik heb bruine krullen tot net iets over mijn schouders en blauwe ogen. Verder ben ik best klein en bleek. Ik zal je mijn grootste geheim eens verklappen! Ik ben een Mermaid! En niet zomaar één, nee, een Mermaid Princess. The Red Pearl Princess. Daardoor heb ik een rode parel die mij helpt om te transformeren. Als ik transformeer heb ik hele lange rood/bruine krullen, rode ogen, een E-pitch en een wit jurkje met rode franjes. Stel dat er vijand komen, dan kan ik ze verslaan met mijn zang. Verder ben ik bijna altijd vrolijk, enthousiast en lief :D

Werk
In de tijd dat ik niet naar school ga en niets anders te doen heb, ga ik werken. Ik werk in een Cosplay-café. Om de zoveel tijd ga ik op jacht naar nieuwe cosplay kleding. Ik betaal die kleding, pruiken en accesoires van het geld dat ik verdien in het café.