Yamiko

Kille blauwe ogen keken me van achter een masker vol afkeer aan. Hij liet mijn enkels los en duwde me met zijn voet ruw weg van de deur. Hij draaide met mijn gezicht naar de grond en zette zijn voet op mijn schouder, zodat ik niet overeind kon komen. Een paar seconden laten voelde ik iets kouds in mijn hals. Een smal stalen oppervlak gleed over mijn huid. "Zal ik je eens iets leuks vertellen?" zei de man spottend. "Je vader weigert losgeld te betalen. Jouw leven heeft dus geen enkele waarde meer voor ons." Ik slikte moeizaam en verroerde me niet. "Er is dus niets dat me ervan weerhoud je keeltje door te snijden." ging hij verder. Met een schok besefte dat het koude voorwerp een mes moest zijn. Hij tilde zijn voet op en trok het mes terug. Hij draaide me weer om en liet het mes voor mijn ogen zwaaien. Het glanzende staal weerkaatste het licht van de bouwlamp. "Je kan dus maar beter niks doen om me kwaad te maken." ging hij verder, terwijl palgend met het mes langs mijn wang streek. "Heb je dat goed begrepen?" Ik verroerde me niet. Hij greep mijn kraag en trok me half overeind. "Begrepen?!" blafte hij. Ik knikte angstig. Zijn greep verzwakte. "Mooi." mompelde hij, terwijl hij me losliet zodat ik met mijn hoofd tegen de grond knalde. Mijn gezicht vertrok. De man wees op de deur. "Ik ga wel weg, maar ik ben gewoon in de ruimte hiernaast. Ik zie en hoor alles wat je doet. Haal je dus maar niks in je hoofd." Met die woorden liep hij naar de deur en verliet hij de ruimte.