Yamiko.

Onze rennende voetstappen galmden over het marmer in de gang. Ik verbaasde me erover hoe snel Kukai was. Hijgend bleef ik staan. Ik had zo'n slechte conditie. Kukai kwam bijna piepend tot stilstand. "Daijoubu?" vroeg hij toen hij terug liep naar het plekje waar ik stond. Hij was niet eens buiten adem. "Ja hoor." zei ik vlak. Ik balde mijn vuisten tegen de steken ik mijn zei en begon langzaam weer te joggen. Kukai knikte goedkeurend en racete weer verder. Met de grootste moeite kon ik hem bijhouden. Vaag vroeg ik me ergens af waarom we eigenlijk renden.

-Dat is dus een typisch gevalletje van een inspiratieloos stukje! x'D Maargoed...