Yamiko

Ik volgde Yoru het bordes op, het gazon over, via het grindpas naar de oprit, en van het terrein af. Ergens in het bos dat aan de villa grensde bleef hij in de lucht hangen en wees naar een bos takken op de grond. "Daar is Mayu-chan." zei hij beslist. Ik tilde een paar takken op. Mayu zat op de grond van het bos met haar armpjes over elkaar. "Hier ben je." zuchtte ik opgelucht. Mayu zei niks. "Wat doe je hier in Godsnaam?" "Ik woon hier." zei Mayu kil. "Eh? Hoe bedoel je?" ik keek Mayu verward aan. Mayu zweefde omhoog. "Omdat jij me nooit naar buiten laat!" piepte ze, en ze priemde een beschuldigende vinger in mijn richting. "Altijd als ik met je chara-change om je te helpen wordt je boos en schreeuw je tegen me. En anders zit ik maar in je tas, of op je tafel! Ik ben het zat! Denk maar niet dat ik nog terugkom!" Ik schudde geirriteerd mijn hoofd. "Dan niet." mompelde ik, en ik draaide me om en liep verder het bos in. Yoru bleef even bij Mayu zweefde en volgde me toen. "Nee, Yami-chan..." zei Yoru voorzichtig. "Misschien moet je wat liever voor Mayu-chan zijn." Ik stak mijn neus in de lucht. "Waarom?" vroeg ik hooghartig. "Ik heb toch niks aan haar. Ze zet me alleen maar voor schut!" Ineens hoorde ik geritsel achter me in de bosjes. Het ging heel snel. Yoru gilde "Abunai!" en vervolgens werd er een opgevouwen doekje voor mijn mond geslagen. Ik hoorde iemand grinniken, en Yoru schreeuwde van steeds verder weg terwijl het bos begon te draaien. Ik probeerde tegen te stribbelen maar mijn ledematen werden slap, en langzaam werd alles zwart.