Mitsuki

Ik wilde niet dat Hikari weg ging en tegelijk was ik dankbaar. Mijn hoofd deed pijn. Ik probeerde helder na te denken. Mijn hart zei iets anders dan mijn gedachtes. Ik wreef mijn tranen weg en keek naar de grond. De witte blouse was niet meer zo wit omdat ik tegen een vieze muur aanhad gezeten. "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen" zei Takuto. Hij keek ook naar de grond. "I-ik snap het al" zei ik zacht. Weer schoten mijn ogen vol. Wat was ik ook een stomme, jaloerse, huilbaby. "Als jij verliefd bent op Mitsuki kun je dat gewoon zeggen hoor, we kunnen toch vrienden blijven" zei ik snel zodat mijn stem niet oversloeg. Mijn wangen werden rood. Ik had net heel erg indirect gezegt dat ik hem leuk vond. Takuto keek naar mij, maar ik keek naar de grond. Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. "Wie zegt dan dat ik haar leuk vind? Misschien is er wel een ander meisje dat veel specialer is, dat ik veel langer ken" Ik begon weer te huilen. Verdorie, waarom was ik zo emotioneel aangelegd? Takuto ging langzaam met zijn hand door mijn haar. "Baka" zei hij zachtjes. Ik stopte met huilen en keek met doorlopen oogjes omhoog. Af en toe kon ik hem wel wat aandoen, maar toch kon ik niet zonder hem. Ik moest het hem zeggen. "Ano.. Ik.." Takuto gaf me niet eens de kans wat te zeggen en zoende me.

En ik zit hier bijna te springen op mijn stoel :D Ik leef nogal mee...