Hikari

Na een tijdje kwam Takuto in zijn eentje weer de hoek om lopen. Hij had een grijns van oor tot oor. "Ik dacht dat Hikari gezegd had dat je niet in je eentje terug moest komen!" riep Rosette plagerig. Takuto bloosde. "Ik kan er niks aan doen dat ze terug naar haar werk moest..." Het klonk alsof hij dat heel jammer vond. "Ik heb haar wel gebracht." zei hij tegen de grond. Rosette vond het prachtig en liep breed grijnzend op hem af. "Ara, Takuto, je bent zo rood als een aardbei." zei ze zangerig. Ze boog zich naar hem toe. Takuto's gezicht werd steeds roder. Rosette draaide zich om, zodat ze met haar rug naar Takuto stond. Daarna sloeg ze haar ormen om zich heen en deed alsof ze zichzelf intiem omhelsde. "Oh, Mitsuki...." bromde ze met een imitatie van Takuto's stem. "Oh Takuto!" piepte ze op een toon die waarschijnlijk Mitsuki's stem moest voorstellen. Takuto balde zijn vuisten maar zei niks. Hij wendde zich tot Mitsuki K die ineen kromp, en pakte haar pols zonder haar aan te kijken. "Mo... Kaeru?" vroeg hij niet heel overtuigend. Mitsukim keek ongelovig naar de zijkant van zijn hoofd. "Dus het is waar?" prevelde ze wanhopig. Takuto haalde zijn schouders op. Ineens kreeg ik medelijden met haar. "Ano..." mompelde ik vlug. "Ik ehm... Ik ben nog een beetje wagenziek van Rosette's autorijkunsten, dus mag ik bij jou achterop Takuto, dan kan Mitsuki wel mee in de auto!" Takuto keek een beetje verbaasd. "Betsu ni ii kedo..." "Eh?" Rosette trok haar mond open, maar deed hem na een strenge blik van Chrno snel weer dicht. "Mooi, dat is dan geregeld!" zei ik zenuwachtig. "Jya mata!" Ik stak mijn hand op naar Rosette en de anderen en trok Takuto mee naar waar zijn fiets stond. Chrno zwaaide breed grijnzend. Hij leek mijn plannetje goed te keuren. Takuto was te verward om op te merken dat ik wist waar zijn fiets stond.