Mitsuki

Na een poos waren we eindelijk klaar en wonder boven wonder hadden Tsubasa en Misuzu het voor elkaar gekregen schoon te blijven. "De afwas doe ik straks wel" zei ik terwijl ik mijn handen waste. Misuzu liep naar de bel die we hadden hangen voor etenstijd en liet hem een paar keer rinkelen. Op de gang waren duidelijk vele voetstappen te horen en ik moest lachen. Wat was dit eigenlijk toch absurd. Wie had het ooit bedacht om met zoveel mensen in één huis te wonen. Vroeger waren we maar met 4. Tot mijn 14de had ik altijd gedacht dat ze echte familie van me waren maar op mijn verjaardag kwam ik erachter dat ik geadopteerd was. In de nacht van mijn verjaardag sloeg ik ook op de vlucht omdat 'het kwaad' me gevonden had. Twee dagen daarna was ik Takuto tegengekomen. "Mitsuki? Waar staar je na?" vroeg Tsubasa. Ik schudde even mijn hoofd en kwam weer bij positieven. "Niets, dagdromen" zei ik snel. Ik pakte één van de grote dienbladen en ging richting de eetkamer. "Laat het niet vallen!" siste ik nog tegen Tsubasa.