Yamiko

Kille blauwe ogen keken me van achter een masker vol afkeer aan. Hij liet mijn enkels los en duwde me met zijn voet ruw weg van de deur. Hij draaide met mijn gezicht naar de grond en zette zijn voet op mijn schouder, zodat ik niet overeind kon komen. Een paar seconden laten voelde ik iets kouds in mijn hals. Een smal stalen oppervlak gleed over mijn huid. "Zal ik je eens iets leuks vertellen?" zei de man spottend. "Je vader weigert losgeld te betalen. Jouw leven heeft dus geen enkele waarde meer voor ons." Ik slikte moeizaam en verroerde me niet. "Er is dus niets dat me ervan weerhoud je keeltje door te snijden." ging hij verder. Met een schok besefte dat het koude voorwerp een mes moest zijn. Hij tilde zijn voet op en trok het mes terug. Hij draaide me weer om en liet het mes voor mijn ogen zwaaien. Het glanzende staal weerkaatste het licht van de bouwlamp. "Je kan dus maar beter niks doen om me kwaad te maken." ging hij verder, terwijl palgend met het mes langs mijn wang streek. "Heb je dat goed begrepen?" Ik verroerde me niet. Hij greep mijn kraag en trok me half overeind. "Begrepen?!" blafte hij. Ik knikte angstig. Zijn greep verzwakte. "Mooi." mompelde hij, terwijl hij me losliet zodat ik met mijn hoofd tegen de grond knalde. Mijn gezicht vertrok. De man wees op de deur. "Ik ga wel weg, maar ik ben gewoon in de ruimte hiernaast. Ik zie en hoor alles wat je doet. Haal je dus maar niks in je hoofd." Met die woorden liep hij naar de deur en verliet hij de ruimte.

Mitsuki

Na een poos waren we eindelijk klaar en wonder boven wonder hadden Tsubasa en Misuzu het voor elkaar gekregen schoon te blijven. "De afwas doe ik straks wel" zei ik terwijl ik mijn handen waste. Misuzu liep naar de bel die we hadden hangen voor etenstijd en liet hem een paar keer rinkelen. Op de gang waren duidelijk vele voetstappen te horen en ik moest lachen. Wat was dit eigenlijk toch absurd. Wie had het ooit bedacht om met zoveel mensen in één huis te wonen. Vroeger waren we maar met 4. Tot mijn 14de had ik altijd gedacht dat ze echte familie van me waren maar op mijn verjaardag kwam ik erachter dat ik geadopteerd was. In de nacht van mijn verjaardag sloeg ik ook op de vlucht omdat 'het kwaad' me gevonden had. Twee dagen daarna was ik Takuto tegengekomen. "Mitsuki? Waar staar je na?" vroeg Tsubasa. Ik schudde even mijn hoofd en kwam weer bij positieven. "Niets, dagdromen" zei ik snel. Ik pakte één van de grote dienbladen en ging richting de eetkamer. "Laat het niet vallen!" siste ik nog tegen Tsubasa.

Yamiko

Langzaam deed ik mijn ogen open. Verbaasd knipperde ik tegen het felle licht. Was ik in slaap gevallen? Wacht even... Felle licht? Meteen was ik wakker. Het klopte. De kamer werd ineens helder verlicht door een grote bouwlamp die precies in mijn gezicht scheen. De rest was dus nog steeds moeilijk te onderscheiden. Ik hield mijn adem in. Mijn mond voelde droog van de prop die erin zat en mijn kaken deden zeer. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en kon verderop in de lichtbundel een silhouette onderscheiden. Hij praatte zachtjes in een telefoon. Ik spitste mijn oren en probeerde te verstaan wat hij zei. "Nee... Hij betaalt geen cent." hoorde ik hem sissen. Hij zweeg even. "Ja, weet ik veel! Misschien kloppen de contactgevens niet." De man begon zijn stem te verheffen. Hij tikte geërgerd met zijn schoen op de betonnen vloer terwijl hij zwijgend luisterde wat er aan de andere kant werd gezegd. "Dat zeg ik toch! Het is zijn dochter niet!" Mijn ogen werden groot. Mijn schouders begonnen te trillen. "Ja, dat kan wel zo zijn, maar die kerel bleef stellig volhouden dat hij maar één dochter heeft. En dat is NIET degene die we nu hebben." Langzaam begon de sitatie tot me door te dringen. Otou-san wilde voor mij geen losgeld betalen. Ik voelde mijn tranen prikken. "Ja, dat zal wel, maar het kan me niet schelen of het nou wel of niet zijn dochter is! Waar het om gaat is dat we de verkeerde hebben! We moeten die andere te pakken zien te krijgen." Plotseling kreeg ik het gevoel dat iemand een emmer vol ijswater over me heen gooide. De man sprak mijn gedachten uit; "Ja, het moet haar tweelingzusje zijn. Tamura Hikari." Alles in me begon woest te protesteren. Tegen de ontvoerder, tegen otou-san, en tegen de touwen om mijn handen en voeten en de prop in mijn mond. Ik wilde geen woord meer van deze conversatie horen. Ik begon gesmoorde kreten uit te slaan voor zover de prop het toeliet, en wild te kronkelen. Ik kon niet schreeuwen of wegrennen, maar ik deed wat ik kon om zoveel mogelijk lawaai te maken. Met moeite slaagde ik erin naar de achterste wand te rollen. Nu de bouwlamp erop scheen zag ik het stalen oppervlak dat aan een garagedeur deed denken. Met al mijn kracht trapte ik ertegenaan met mijn vastgebonden benen. De galmende klappen vulden de ruimte. De gedaante had me gehoord. "Shit. Ze is bij!" schreeuwde hij in de telefoon, en hij hing op. Dreigend kwam hij op me af. Ik wist dat ik in gevaar was. Ik wist niet wat ik hiermee wilde bereiken, maar het kon me niet schelen. Zijn ruwe handen sloten zich gevaarlijk om mijn bij elkaar gebonden enkels.

Mitsuki

Ik keek toe toen Tsubasa glibberend opstond en Misuzu haar een handdoek gaf. Ik greep nog twee lepels van de grond en stopte ze in de vaatwasser. Tsubasa droogde zichzelf af en legde de handdoek weg. "Nou, laten we dan maar beginnen" zei ik. "HAI!" zeiden Tsubasa en Misuzu in koor. We pakte de spullen die we nodig hadden en begonnen met koken. Takuto liep de eetkamer in en ging alvast zitten. Hij had toch niets beters te doen.

Ik ook inspiloos =O

Hikari

Nadat Mitsuki uit het zicht was verdwenen begon ik weer door de gangen te lopen. Na een tijdje doelloos rondgeslenterd te hebben besloot ik maar naar mijn kamer te gaan.

-Over inspiratieloosheid gesproken. >_<

Mitsuki

"Ik moet hier eerst even over nadenken" zei ik terwijl ik mijn tranen wegknipperde. "Mitsuki, Tsubasa heeft er een bende van gemaakt, kom je... oh.. sorry" Misuzu stond in de deuropening en keek verbaasd naar de deprie gezichten van Hikari en mij. "Ik kom er zo aan" zei ik met een zwakke glimlach. Misuzu knikte en rende weer terug naar de keuken. Ik ging staan. "Misschien moet jij ook even goed nadenken" zei ik tegen Hikari. Hikari knikte en stond op. "Ga jij nu maar snel koken" zei ze met een gebroken stem. "Tot straks" zei ik en ik liep weg. Verdorie, hoe kon dit nou? Waarom Yamiko! Ik liep de keuken in. "Wat hebben jullie gedaan!" Tsubasa zat op de grond in een plas water en Misuzu raapte pannen op. "Tsubasa moest zo hard lachen dat ze tegen verschillende dingen aanstootte en toen viel er een kom water om en gleed ze uit" zei Misuzu snel. "Baka's" hoorde ik een bekende stem zeggen. Toen ik omkeek zag ik Takuto nog net langs de deur heen verdwijnen.

Hikari

Ik slikte moeizaam en glimlachte voorzichtig. "Je zegt dezelfde dingen als Shin." Mituki glimlachte terug. Daarne keek ze meteen weer ernstig. "Politie!" riep ze. "We moeten de politie inschakelen!" Ik schudde mijn hoofd en pakte mijn mobieltje. "Dat zei Shin ook al." mompelde terwijl ik door mijn inbox scrollde. "En toen kreeg ik dit." Ik liet Mitsuki het smsje zien. "Uso..." mompelde ze ontzet. "Hoe gaan we haar dan vinden Mitsuki?" ik keek haar wanhopig aan. "Hoe gaan we haar vinde als we de politie niet kunnen inschakelen? ik pakte haar bij haar schouders en schudde haar door elkaar. De tranen stroomden inmiddels over mijn wangen. Mitsuki trok bleek weg. "Wat als ze haar iets aandoen?" mijn stem sloeg over. Ik liet Mitsuki los en trok mijn knieën op. Mitsuki's ogen waren ook betraand. "Ik weet het niet." zei ze gesmoord. "Maar we zúllen haar vinden."

Mitsuki

Ik keek Hikari doordringend aan en begreep dat het ernstig was. "Heeft het te maken met Yamiko?" vroeg ik. Ik zag dat het huilen haar nader dan het lachen stond. "Tsubasa-chii, ik kom zo" riep ik snel naar Tsubasa. Ze knikte en liep verder. Ik loodste Hikari naar een grote boom in de tuin en we gingen er samen onder zitten. "Wil je erover praten?" vroeg ik bezorgd. Langzaam kwam het hele verhaal eruit. Ik kon mijn oren niet geloven. Yamiko, gekidnapt. Mijn gezicht werd wat bleker. Ik pakte Hikari's hand vast en keek haar aan. "Het komt goed, dat weet ik zeker! Daar gaan wij persoonlijk voor zorgen!" zei ik vastbesloten. "Zelfs al lopen we in 7 sloten tegelijk en lijkt alles tegen te zitten, we krijgen haar terug!" Ondertussen was er in de keuken één grote bende. Misuzu had Tsubasa aan het lachen gemaakt en ze kwam niet meer bij. Door haar onoplettendheid was ze tegen wat dingen aangeknalt en die lagen nu op de grond. "Tsubasa-chan! W-wat doe je!" piepte Misuzu die alles snel opraapte. "Ara?" Tsubasa zag wat ze had aangericht en begon snel mee op te ruimen.

Hikari

Shin en ik zaten een tijdje zwijgend tegenover elkaar. Shin's ogen stonder geschokt. Hij leek geen geruststellende woorden meer te kunnen bedenken. Zijn gezicht was lijkbleek. Ineens voelde ik me ongemakkelijk. "Ik eh..." mompelde ik zenuwachtig. "Ik ga even een stukje lopen." Shin knikte, terwijl hij nog steeds geschokt voor zich uit keek. Ik draaide me om en wilde de kamer verlaten, maar net toen ik in de deuropening stond greep Shin mijn pols en keek me doordringend aan. "Hikari." zei hij ernstig. "We haar haar vinden. Oké? We krijgen haar terug. Hoeveel losgeld we ook moeten betalen, hoeveel schurken we ook om zeep moeten helpen. We krijgen haar terug." Shin's gezichtsuitdrukking was vastbesloten. Ik perste er een onzeker glimlachje uit. "Oké." zei ik zachtjes, en ik draaide me op. Achter me hoorde ik de deur dichtgaan. Meteen schoten mijn ogen weer vol. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en begon te rennen. Zonder te weten waar ik heenging. Na een tijdje gerend te hebben stond ik bij de deur die naar de binnenplaats leidde, aan de kant van het zwembad. Ik knikte. Frisse lucht zou me goed doen, en het houde water aan mijn voeten. Ik veegde mijn ogen af met mijn mouw en duwde de deur open en liep richting het zwambad. Het water glinsterde in de ondergaande zon. Maar toen zag ik dat ik niet alleen was. Tsubasa, Misuzu en Mitsuki liepen haastig mijn kant op. Toen Mitsuki me zag veranderde haar uitdrukking. Bij het zien van haar bezorgde gezicht begon ik meteen weer te snikken. Ik draaide me om en wilde wegrennen. "Hikari!" riep Mitsuki. Ik bleef stil staan. Mitsuki haalde me in en ging voor mijn neus staan. Haar rode ogen keken me ernstig aan. "Hikari, wat is er gebeurd?"

Mitsuki

"Konnichiwa" ik ging naast Misuzu zitten maar deed mijn voeten niet in het water. Dan zouden ze ontdekken dat ik een Mermaid was. Niemand wist dat, zelfs Takuto niet. Ik verzweeg wel meer over mezelf. "Konnichiwa" zeiden Misuzu en Tsubasa. "Wat gaan we koken?" vroeg ik. Tsubasa haalde haar schouders op. "Ik wil als toetje graag Almond Jelly maken" zei ik. Ik wist dat dat het lievelingseten van Takuto was. "Is goed" "Zullen we ook Omurice maken?" vroeg Misuzu. "Oké, doen we" zei Tsubasa. "Laten we dan maar beginnen want ik ben niet zo'n keukenprinses" zei ik. Misuzu knikte en haalde haar voeten uit het water. Ze pakte haar schoenen maar trok ze niet aan. "Ik ga even mijn voeten drogen, ik kom er zo aan" Tsubasa droogde haar voeten in het gras en ging weg zonder wat te zeggen. Ik ging er snel achteraan. Takuto lag op zijn bed en dacht na. Ondertussen vroeg ik mij nogsteeds af waar Hikari was.

Yamiko

Langzaam opende ik mijn ogen. Het was aardedonker. Ik probeerde overeind te komen, maar mijn handen en enkels waren vastgebonden. Mijn hoofd bonkte. De betonnen vloer waar ik op lag was steenkoud. Koortsachtig probeerde ik te zien waar ik was, maar alles wat ik zag was een piepklein raampje, vlak onder het hoge plafond van de ruimte waar ik me bevond. Het was dichtgetimmerd, maar door tussen de planken door vielen er een paar flinterdunne streepjes rood avondlicht naar binnen. Toen mijn ogen aan het donker wenden zag ik aan de andere kant van de kamer een zware metalen deur glinsteren. Verder was de ruimte leeg op een paar oude houten stoelen na. Ik probeerde me te herinneren wat er gebeurd was, maar alles wat ik nog wist was dat ik in het bos was, met Mayu. Mayu! Onrustig begon ik heen en weer te rollen. "Mayu!" fluisterde ik. "Mayu!" geen respons. Dat was waar ook. Mayu was kwaad op me. Ik slaakte een diepe zucht. Dan zou ze een keertje van pas komen, was ze er niet. Opeens ging de deur piepend open. Een streep kunstmatig licht viel over de vloer en een donkere gedaante stapte naar binnen. De ruimte grensde dus aan een andere ruimte. De deur ging weer dicht en het werd weer donker. "Ze is bijgekomen." fluisterde de gedaante. Ik fronsde verward. Er was niemand anders... "Ja, ik zal het doen." werd er nu gefluisterd. Ik spitste mijn oren. Ineens klonk er een piepje en ik besefte me dat de gedaante aan de telefoon was geweest. Het licht van het beeldschermpje leek oogverblindend. De gedaante rommelde wat in een tas, ten minste, zo klonk het, en toen ging er een rits dicht. Het geluid van knopjes die werden ingedrukt. Ineens kwam er zonder waarschuwing een felle flits. Ik kneep instinctief mijn ogen dicht en slaakte een kreetje. De gedaante kwam met haastige voetstappen op me af en drukte een koude, grove hand tegen mijn mond. Ik probeerde het gezicht van de gedaante zien, maar het was te donker, en bovendien was ik nog verblind van de flits. De rits ging weer open en er klonk weer gerommel. De hand trok ruw mijn kaken van elkaar en duwde er iets tussen. Een verkreukelde lap stof. Ik kokhalsde en haalde diep adem door mijn neus. De prop zat veel te diep in mijn keel. Ik maakte angstige geluiden, maar kon niks zeggen. "Stil!" snauwde een mannenstem die afkomstig was van de gedaante die me vasthield. Hij stompte me in mijn maag en ik kromp in elkaar. Ik hoorde een scheurend geluid en vervolgens plakte de gedaante een stuk tape op mijn mond. Hij zuchtte opgelucht. Mijn ogen vulden zich met tranen. De gedaante stond op en zijn voetstappen verwijderden zich weer. Opnieuw ging de deur open, en de gedaante verdween.

Mitsuki

Toen we bij de villa aankwamen stapte ik. Ik glimlachte maar Makoto. "Bedankt voor het meefietsen. Mata Ashita!" zei ik vrolijk. Makoto stak zijn hand op en fietste door. Snel hobbelde ik met mijn fiets naar de garage en zette hem daar neer. Daarna ging ik naar binnen. "Tadaima!" riep ik vrolijk. "Ookari" zei Yuki met haar emotieloze stem. Ik liep meteen door naar mijn kamer om mijn eigen kleren aan te trekken en mijn gezicht te wassen. Toen ik daarmee klaar was liep ik de tuin in. Ik vroeg me af waar Hikari was. In de verte zag ik Tsubasa en Misuzu zitten. Dat herinnerde me eraan dat ik moest koken vanavond.

Hikari

Ik vertelde Shin wat Kukai en Ikuto mij hadden verteld. Hij schrok duidelijk, hij en onee-chan waren immers goede vrienden, maar hij zei niks, en liet me uitpraten. Ik bleef maar huilen. Het hele verhaal lang. "Sou ka..." mompelde hij toen ik mijn verhaal had afgerond. "Is de politie al ingeschakeld?" Ik schrok op. Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Ik vroeg me af of Kukai en Ikuto de politie hadden gebeld. "Dat weet ik eigenlijk niet..." mompelde ik ten slotte. Shin glimlachte. "Dan moeten we dat eerst maar doen." Hij pakte zijn mobier uit zijn broekzak en toetste het nummer in. Net op dat moment begon mijn eigen mobiel te trillen. Nietsvermoedend haalde ik hem uit mijn zak. Shin hield vragend zijn vinger boven het groene knopje. Het smsje kwam van een afgeschermd nummer. Ik snakte naar adem en het telefoontje gleed uit mijn vingers. Met een kletterend geluid kwam hij op de laminaatvloer terecht. "Nani?" Shin legde zijn telefoon op zijn bureau en stak zijn arm uit om mijn mobieltje te pakken, maar toen hij de tekst op het beeldscherm las werden zijn ogen groot; 'Geen politie.'

Mitsuki

Toen ik mijn fiets van het slot haalde kwam Makoto ook naar buiten. "Oy, jij woont toch in de grote villa?" zei hij met een licht, vragende toon in zijn stem. Ik knikte. "Ik moet toevallig ook die kant op, dus als je even wacht, fiets ik mee" zei hij. Makoto trok zijn gigantische laarzen van de cosplay uit en zette ze in zijn kluis. Hij pakte een paar oude, afgetrapte gympen en trok die aan. Ik lachte in mezelf al om het idee dat er dadelijk twee mensen zouden fietsen, één in een zoet roze jurk met een giga strik op der hoofd en de ander zag eruit alsof hij uit een vroeger strijdperk kwam. Makoto pakte zijn fiets uit het rek en kwam naast me staan. "Klaar om te gaan?" vroeg hij. "Hai na no!" zei ik vrolijk. We fietste weg.

Hikari

"Hikari-chan?" Shin liet zich door zijn hurken zakken. "Wat is er gebeurd?" Ik schudde snikkend mijn hoofd. Ik kon even niet praten. Shin knikte begrijpend. "Kom eerst maar even mee dan." Hij stak zijn hand uit en hielp me overeind. Terwijl hij me met zijn arm ondersteunde loodsde hij me naar zijn kamer. Ik was er nog nood geweest. Er lag hetzelfde dieprode tapijt als in alle slaapkamers, maar verder zag het er anders uit dan onze kamer. De muren hingen vol met posters van Trapnest en Black Stones, en in een hoekje stond zijn basgitaar, met ernaast zijn akoustische gitaar. Op een laag tafeltje bij de muur stond een oude televisie met een DVD-spelertje, en tegenover zijn bed stond een donkerhouten bureau waar een aantal schriften op lagen en een laptop. Daarnaast stond een grote klerenkast vol met de punkkleding waar Shin altijd in rondliep. Hij zette me voorzichtig op zijn bed en trok een doos tissues tevoorschijn. Zelf pakte hij zijn bureaustoel en ging er achterstevoren op zitten. Hij legde zijn armen op de rugleuning en keek me doordringend aan. "Wat is er nou gebeurd?" vroeg hij zachtjes.

Tsubasa

Ik ging naast Misuzu zitten en deed mijn schoenen uit. Langzaam liet ik mijn voeten in het water glijden, het voelde koel aan. "Kom je me halen om te koken?" vroeg Misuzu. Ik haalde mijn schouders op en sloeg een oranje haar pluk over mijn schouder. "Mitsuki-san is er nog niet, dus we hebben geen haast" zei ik. Misuzu knikte en trappelde in het water. Wat was dit rustgevend. Ik glimlachte. Ik merkte dat Misuzu me aankeek. "Is het niet raar om als vampier tussen mensen te leven?" vroeg ze. Ik dacht na, dat had nog nooit iemand me gevraagd. "Anno.. Het is niet super raar, op school zagen we ook mensen. Maar met onze pilletjes slaan we ons er wel doorheen. Het enige vervelende hier is de slaaptijd. Ik ben een nachtmens" zei ik. Misuzu knikte begrijpend. "En wat gaan we vanavond koken?" vroeg ze toen. "Hm.. Wat zou je lusten?" vroeg ik. Misuzu haalde haar schouders op.
Mitsuki liep naar Karen toe. Net toen ze iets wilde gaan zeggen was Karen haar al voor. "Ja, je mag eerder gaan, maar meld je morgen wel optijd. Hier is je tas, ik maak je wel op want ik kan nu al raden dat je geen witte schmink hebt" zei ze met een grijns. "Arigatou!" zei Mitsuki met een lichte buiging. Mitsuki ruimde haar spullen op, pakte haar spullen uit het hokje en liep naar haar fiets.

Hikari

Ik keek vol ongeloof van Kukai naar Ikuto. "Sonna... Hoe bedoel je? Onee-chan wa..." Ikuto wierp me een gepijnigde blik toe. "Yoru had haar naar het bos gebracht om Mayu te zoeken, maar hij kwam zonder haar terug." Ik sloeg verschrikt mijn handen voor mijn mond. Dat kon niet waar zijn. Ik schudde heftig mijn hoofd. "Daijoubu." mompelde ik. "Ze is vast gewoon een stukje lopen! Dat doet ze wel vaker. Niks aan de hand." Ik hoorde dat ik niet bepaald overtuigend klonk. Ikuto schudde zijn hoofd. "Chigau yo. Yoru heeft gezien dat ze werd meegenomen door een man met een bivakmuts." Ik voelde mijn ogen prikken. "Waarom heeft hij hem dan niet tegengehouden?!" riep ik fel. Ikuto stak zijn hand op en hield zijn duim en wijsvinger een stuk van elkaar. "Yoru is ongeveer zo groot. Wat zou hij moeten beginnen tegen een volwassen man?" Ik schudde opnieuw mijn hoofd. "Uso. USO DA! Onee-chan is sterk! Onee-chan is degene die mij altijd beschermt! Ze kan niet ontvoerd zijn! Dat kan gewoon niet!" Met mijn handen voor mijn gezicht stormde ik langs Ikuto heen de kamer uit. Blindelings rende ik door de gang, zonder te weten waar ik heen ga. Het duizelde me. Onee-chan was ontvoerd. Waarom? Waarom zou iemand haar willen ontvoeren? Abrupt stond ik stil en keek voor me uit. Ik probeerde te bedenken wie onee-chan ontvoerd kon hebben. Misschien was het een grap. Misschien was het wel Shin ofzo. Dat hij met haar uitging en haar voor de grap verraste met een bivakmuts op. Ik knikte. Dat zou kunnen. Dat was wel iets voor Shin. Ik voelde mijn kniëen bezwijken. Langzaam zakte ik in elkaar. Ik bleef roerloos op de grond zitten tot ik voetstappen achter me hoorde. Even dacht ik dat Ikuto of Kukai me gevolgd was, totdat ik een bekende stem hoorde. "Ara? Hikari-chan? Wat is er?" De voetstappen stopten even. Ik drukte kramachtig mijn handen tegen mijn mond, maar kon niet vermijden dat er een gesmoorde snik ontsnapte. De voetstappen versnelden. "Hikari-chan?!" Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde deze stem niet horen. Niet hier. Niet nu. De tranen begonnen over mijn wangen te stromen toen Shin voor mijn neus kwam staan

Tsubasa

Mijn hart ging als een wilde te keer. Weer een persoon dat ik niet kende. Vanavond zou ik de twee jongens opzoeken en vragen wie ze zijn. Dat had ik bij deze besloten. Ik vond het leuk dingen te weten te komen over de mensen waarmee ik samenwoon. Ik ging Misuzu maar alvast zoeken. Mitsuki kwam waarschijnlijk zo thuis en die wist dat ze moest koken. Ze kwam vast wel meteen door naar de keuken. Mijn gevoel zei dat Misuzu in de tuin was. Vanwege mijn bleke huid en vampierheid pakte ik eerst een kleine parasol voordat ik naar buiten liep. Ik klapte hem uit en stond buiten. Langzaam keek ik rond. Rechts, in de buurt van het zwembad zag ik een meisje in een witte rok, een roze blouse en met een gigantische blonde paardenstaart. Ze had twee dino knuffels vast en trappelde met haar voeten in het water. Ze zag er eenzaam uit. Zachtjes liep ik naar haar toe. "Konnichiwa" zei ik met een glimlach toen ik achter haar stond. Misuzu keek geschrokken om. "Gao" zei ze.

Hikari

Ik lag op mijn bed een manga te lezen toen er ineens hard op de deur werd gebonkt. "Hikari, ben je daar?" klonk een lage stem. Ik veerde overeind. Ikuto-kun? Doushite? "Hikari?" deze keer was het Kukai. "Ano... Douzo." stotterde ik. Ik legde mijn manga neer en de deur vloog open. Kukai stormde naar binnen, en Ikuto bleef in de deuropening staan. "Yamiko is..." hijgde Kukai. Yamiko is ontvoerd."

Tsubasa

We waren klaar met het spelletje en uiteraard had ik weer gewonnen. Zero was chagrijnig en liep de kamer uit. Yuuki ging snel achter hem aan. Ik glimlachte naar Tsumugi en liep ook weg. In de verte zag ik iemand met lang paars haar lopen. Hem kende ik geloof ik nog niet. Zonder dat ik het zelf doorhad liep ik achter hem aan. De jongen neuriede een liedje dat ik niet kende. Terwijl ik mij afvroeg wie het was ging er een kamerdeur open die bijna tegen mijn gezicht aanknalde. Ik kneep mijn ogen dicht uit vanuit mijn instinct liet ik de deur ontploffen. Tybalt stapte geschrokken naar achter en keek naar het zielige stukje verbrand hout. Ik opende één oog en keek naar Tybalt. "Ara?" Ik keek naar de schade die ik had aangericht. "Aah! Sumimasen desu ka!" riep ik met een rood hoofd. "Zou je mijn kamerdeur voortaan heel willen laten?" vroeg Tybalt droog. Ik knikte. "Honto ni gomennasai" zei ik nog en ik rende weg. Dat was een blunder.

Hikari

Ik sprong van de bagagedrager af en keek hoe Takuto zijn fiets op slot zette. Zwijgend liepen we het grindpad op. Takuto had de hele weg niets gezegd. Takuto duwde de deur open en liep achter mij aan naar binnen. "Ik eh... Ik ga naar mijn kamer." mompelde ik. Takuto knikte maar zei niks. Ik liep haastte me naar mijn kamer, ik wilde heel graag even met onee-chan praten over wat er gebeurd was, maar onee-chan was niet op onze kamer. Teleurgesteld liet ik me op het bed vallen. Ze lag vast op het grasveld ofzo.

Kukai en Ikuto zaten op een bankje te wachten tot Yamiko met Yoru terug zou komen. Kukai vroeg zich net af waar ze bleven toen Yoru aan kwam vliegen, gevolgd door Mayu. "Ikuto, tai hen!" riep Yoru paniekerig. "Yamiko is gekidnapt!"

Tsubasa

Ik deelde de kaarten uit en Tsumugi deed vrolijk met het spel mee. Ik hoorde autodeuren dichtklappen en twee opgewekte stemmen van Lys en Rosette. Ik keek uit het raam en zag dat Chrno er ook nog bij was met een Mitsuki K die nogal down leek. Wat zou er zijn gebeurd? "Tsubasa, jij bent aan de beurt" zei Yuuki die me aanstootte. "Oh!" Ik draaide mijn hoofd van het raam weg en speelde verder.

-Yay.. Weer inspiratieloosheid-

Yamiko

Ik volgde Yoru het bordes op, het gazon over, via het grindpas naar de oprit, en van het terrein af. Ergens in het bos dat aan de villa grensde bleef hij in de lucht hangen en wees naar een bos takken op de grond. "Daar is Mayu-chan." zei hij beslist. Ik tilde een paar takken op. Mayu zat op de grond van het bos met haar armpjes over elkaar. "Hier ben je." zuchtte ik opgelucht. Mayu zei niks. "Wat doe je hier in Godsnaam?" "Ik woon hier." zei Mayu kil. "Eh? Hoe bedoel je?" ik keek Mayu verward aan. Mayu zweefde omhoog. "Omdat jij me nooit naar buiten laat!" piepte ze, en ze priemde een beschuldigende vinger in mijn richting. "Altijd als ik met je chara-change om je te helpen wordt je boos en schreeuw je tegen me. En anders zit ik maar in je tas, of op je tafel! Ik ben het zat! Denk maar niet dat ik nog terugkom!" Ik schudde geirriteerd mijn hoofd. "Dan niet." mompelde ik, en ik draaide me om en liep verder het bos in. Yoru bleef even bij Mayu zweefde en volgde me toen. "Nee, Yami-chan..." zei Yoru voorzichtig. "Misschien moet je wat liever voor Mayu-chan zijn." Ik stak mijn neus in de lucht. "Waarom?" vroeg ik hooghartig. "Ik heb toch niks aan haar. Ze zet me alleen maar voor schut!" Ineens hoorde ik geritsel achter me in de bosjes. Het ging heel snel. Yoru gilde "Abunai!" en vervolgens werd er een opgevouwen doekje voor mijn mond geslagen. Ik hoorde iemand grinniken, en Yoru schreeuwde van steeds verder weg terwijl het bos begon te draaien. Ik probeerde tegen te stribbelen maar mijn ledematen werden slap, en langzaam werd alles zwart.

Tsubasa

Lys klemde zich goed vast in de auto want Rosette scheurde er weer eens als een maniac vandoor. Mitsuki K hield zichzelf ook goed vast. Chrno was er nogsteeds niet aan gewend. Lys was blij toen ze de oprijlaan opreden.
Ik was aan het kaarten met Yuuki en Zero. Tot nu toe had ik alles gewonnen, wat Zero totaal niet beviel. Yuuki leek het niet veel te schelen. Ik keek even naar de klok. Het ging ondertussen weer richting etenstijd. Vandaag was het mijn beurt, samen met Mitsuki en Misuzu. Ik hoorde een auto aankomen. Tsumugi kwam de kamer waar wij zaten binnenlopen met een schaal met taartjes en thee. Ze zette het voor ons neer en ging zitten. "Wil je meedoen?" vroeg Yuuki. Tsumugi knikte met een lieve glimlach.

Yamiko

"Waar is ze dan?" vroeg ik aan Yoru. Hij zweefde lachend door de gangen. Hij had me gezegd dat hij wist waar Mayu was, dus volgde ik hem, maar hij was al een halfuur aan het 'zoeken'. Ik balde mijn vuisten. "Als je me voor de gek houdt stop ik je in het tosti-ijzer." zei ik dreigend. "Dan moet je me eerst zien te pakken-nya!" kraaide Yoru. Ik stak mijn hand uit, maar Yoru ontweek hem behendig. Ik slaakte een zucht. "Oké dan. Als je me nu naar Mayu brengt, koop ik een blikje sardientjes voor je." Yoru likte langs zijn lippen. "Nu komen we ergens..." zei hij vermaakt. "Oké, twee blikjes." zei ik geïrriteerd. Yoru maakte een salto in de lucht. "Deal." Hij draaide zich om en vloog in een rap tempo richting te buitendeur.

Mitsuki

Lys ging naast Mitsuki in de auto zitten en hield haar steeds in de gaten. Wat had ze medelijde. Ze wilde iets zeggen, iets troostends, maar ze wist niets. Chrno stapte voorin en Rosette sloeg haar deur dicht. Lys maakte snel haar gordel vast.
Toen Takuto weg was liep ik naar binnen. Karen was net achter. "Wat zie jij eruit!" zei ze. Ze trok me voor de spiegel. Mijn blouse was zwart/groenig van de muur, mijn ogen waren rooddoorlopen van het huilen en de make-up die ik droeg voor het cosplayen was helemaal uitgelopen. Op de skinny zaten ook vlekken en mijn haar stak alle kanten op. "EH!?" Karen schudde haar hoofd. "Die kleren kun je wegdoen, die gaan niet meer schoon. Ga je gezicht maar wassen, tem dat kapsel van je en weer aan het werk" zei ze. "Honto ni gomennasai!" zei ik en ik ging doen wat Karen tegen me gezegt had. Toen ik mijn haren aan het kammen was kwam Makoto binnen. "Is die jongen van daarnet je vriendje?" vroeg hij geintereseerd. Ik haalde mijn schouders op. We hadden gezoend, betekende dat dat hij mijn vriendje was? Mijn wangen werden rood. Makoto grinnikte en ging weer weg. Ik deed snel mijn strik in en trok de zoet, roze jurk weer aan.

Hikari

Na een tijdje kwam Takuto in zijn eentje weer de hoek om lopen. Hij had een grijns van oor tot oor. "Ik dacht dat Hikari gezegd had dat je niet in je eentje terug moest komen!" riep Rosette plagerig. Takuto bloosde. "Ik kan er niks aan doen dat ze terug naar haar werk moest..." Het klonk alsof hij dat heel jammer vond. "Ik heb haar wel gebracht." zei hij tegen de grond. Rosette vond het prachtig en liep breed grijnzend op hem af. "Ara, Takuto, je bent zo rood als een aardbei." zei ze zangerig. Ze boog zich naar hem toe. Takuto's gezicht werd steeds roder. Rosette draaide zich om, zodat ze met haar rug naar Takuto stond. Daarna sloeg ze haar ormen om zich heen en deed alsof ze zichzelf intiem omhelsde. "Oh, Mitsuki...." bromde ze met een imitatie van Takuto's stem. "Oh Takuto!" piepte ze op een toon die waarschijnlijk Mitsuki's stem moest voorstellen. Takuto balde zijn vuisten maar zei niks. Hij wendde zich tot Mitsuki K die ineen kromp, en pakte haar pols zonder haar aan te kijken. "Mo... Kaeru?" vroeg hij niet heel overtuigend. Mitsukim keek ongelovig naar de zijkant van zijn hoofd. "Dus het is waar?" prevelde ze wanhopig. Takuto haalde zijn schouders op. Ineens kreeg ik medelijden met haar. "Ano..." mompelde ik vlug. "Ik ehm... Ik ben nog een beetje wagenziek van Rosette's autorijkunsten, dus mag ik bij jou achterop Takuto, dan kan Mitsuki wel mee in de auto!" Takuto keek een beetje verbaasd. "Betsu ni ii kedo..." "Eh?" Rosette trok haar mond open, maar deed hem na een strenge blik van Chrno snel weer dicht. "Mooi, dat is dan geregeld!" zei ik zenuwachtig. "Jya mata!" Ik stak mijn hand op naar Rosette en de anderen en trok Takuto mee naar waar zijn fiets stond. Chrno zwaaide breed grijnzend. Hij leek mijn plannetje goed te keuren. Takuto was te verward om op te merken dat ik wist waar zijn fiets stond.

Mitsuki

Dit was tot dusver het gelukkigste moment uit mijn leven. Wie had dat nou verwacht? Ik niet. Ik schrok nogal toen mijn pieper begon te piepen. "Ik moet terug naar mijn werk" zei ik met een knalrood hoofd. Takuto was zo te zien nogal van zichzelf geschrokken en had rode wangen. "Ik breng je wel even" zei hij. "Sugoii" zei ik met een glimlach. "Maar Mitsuki zei dat.." Mitsuki's knieën begonnen te knikken. Lys keek haar bezorgt aan. "Meid, ik zeg altijd maar zo, niet een hand vol jongens, maar een land vol jongens" zei ze wijs. "Maar niet alle jongens zijn zo als Takuto" zei Mitsuki. Rosette zuchtte geiriteerd. "Nee, er zijn jongens zat die minder asociaal zijn" zei ze luchtig. "Mooh, Rosette, doe niet zo gemeen" zei Lys. Ze liep naar Mitsuki toe. "Daijobu?" vroeg ze terwijl ze haar linkerhand op Mitsuki's rechterschouder legde. Mitsuki knikte.

Sorry dat het inieminie is. Ik wil wel meer schrijven maar we gaan eten x3

Hikari

Rosette, Lys en Chrno keken me vragend aan. Mitsuki keek verontwaardigd naar de grond. Ik zucht opgelucht. Die zien we voorlopig niet terug als het goed is. Rosette's bezorde blik veranderde langzaam in een stralende glimlach toen ze mijn woorden tot zich door liet dringen. "Hikàri!" riep ze blij ze rende naar me toe en omhelsde me. Lys kwam er ook bij en sprong tegen Rosette op. Rosette stak haar hand uit naar Chrno. "Kom op Chrno, GROUP HUG!" Chrno schudde glimlachend zijn hoofd en sloeg zijn armen om ons heen. Mistuki keek wat verloren toe. "Doushite?" mompelde ze ongeloving. "Waarom gunnen jullie mij Takuto niet?" Rosette maakte zich los uit de wirwar van armen. "Simpel." zei ze. "Takuto en Mitsuki zijn al jaren de beste vrienden. Mitsuki heeft het zich blijkbaar recentelijk pas grealiseerd, maar het is al sinds de dag dat we in de villa gingen wonen voor iedereen obvious dat Takuto meer voor haar voelt dan alleen vriendschap." Ik voelde mijn wangen gloeien. Ik wist het ook pas een dag... Mitsuki keek Rosette ontzet aan. "Weet je dat zeker?" vroeg ze smekend. "Honderd procent." zeiden Lys en Rosette in koor.

Mitsuki

Ik wilde niet dat Hikari weg ging en tegelijk was ik dankbaar. Mijn hoofd deed pijn. Ik probeerde helder na te denken. Mijn hart zei iets anders dan mijn gedachtes. Ik wreef mijn tranen weg en keek naar de grond. De witte blouse was niet meer zo wit omdat ik tegen een vieze muur aanhad gezeten. "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen" zei Takuto. Hij keek ook naar de grond. "I-ik snap het al" zei ik zacht. Weer schoten mijn ogen vol. Wat was ik ook een stomme, jaloerse, huilbaby. "Als jij verliefd bent op Mitsuki kun je dat gewoon zeggen hoor, we kunnen toch vrienden blijven" zei ik snel zodat mijn stem niet oversloeg. Mijn wangen werden rood. Ik had net heel erg indirect gezegt dat ik hem leuk vond. Takuto keek naar mij, maar ik keek naar de grond. Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. "Wie zegt dan dat ik haar leuk vind? Misschien is er wel een ander meisje dat veel specialer is, dat ik veel langer ken" Ik begon weer te huilen. Verdorie, waarom was ik zo emotioneel aangelegd? Takuto ging langzaam met zijn hand door mijn haar. "Baka" zei hij zachtjes. Ik stopte met huilen en keek met doorlopen oogjes omhoog. Af en toe kon ik hem wel wat aandoen, maar toch kon ik niet zonder hem. Ik moest het hem zeggen. "Ano.. Ik.." Takuto gaf me niet eens de kans wat te zeggen en zoende me.

En ik zit hier bijna te springen op mijn stoel :D Ik leef nogal mee...

Hikari

Met ogen vol tranen keek ik Mitsuki na. Ik had me niet meer zo schuldig gevoeld sinds otou-san tegen onee-chan had gezegd dat ik zijn enige dochter was. Mijn handen balden zich automatisch met vuisten en een vreemde sensatie drref mijn lichaam binnen. Ik haalde diep adem en de wanhoop maakte plaats door overweldigende gevoelens van irritatie en onvrede. Zo zou het niet eindigen. "Meekomen jij!" Ik greep Takuto bij zijn pols en begon te rennen in de richting waarin Mitsuki was verdwenen. Vanuit mijn ooghoed zag ik dat Mitsuki (K) probeerde ons te volgen, maar ze werd tegen gehouden door Lys en Rosette. Ik moest onwillekeurig glimlachen. "Oy!" riep Takuto, en hij probeerde zijn pols los te trekken. "Waar gaan we heen?" "Dat weet je best!" riep ik fel. Ik wilde doorrennen toen ik een gesmoorde snik hoorde. Ik zette een paar stappen achterauit en slond voor een steegje. Mitsuki zat ineengedoken tegen de muur met haar gezicht in haar armen. Ik liet me door mijn kniën zakken en legde mijn hand op haar schouder. "Ne, Mitsuki-chan." Toen ze me zag begon ze harder te huilen. Ik sloeg mijn armen op haar heen en aaide over haar roodbruine krullen. Zo was ze net een klein meisje. Toen ik Takuto als versteend in de opening van het steegje zag staan herinnerde ik me ineens weer wat ik van plan was. Ik liet Mitsuki los en stond op. Langzaam liep ik naar Takuto toe. Toen Mitsuki zag dat hij er ook was sloeg ze haar handen voor haar gezicht en wilde weer wegrennen, maar Takuto en ik verspelde de uitgang van het steegje. Ik ging achter Takuto staan en gaf hem een duw in zijn rug. "Takuto heeft je iets te zeggen." zei ik beslist. "Hè?" Takuto draaide zich om en keek me kwaad aan. Ik keek kwaad terug. "Ano..." begon Takuto. Ik stak mijn hand op. "Wij wachten voor het café. Waag het niet alleen terug te komen." zei ik streng tegen Takuto, en met die woorden liet ik hun alleen.

Mitsuki

Ik had me net snel even omgekleed en droeg een oude skinny van Karen met een witte blouse die me eigenlijk een beetje te groot was. Ik keek van Mitsuki naar Takuto naar de rest. Wat had dit te betekenen? "M-mag ik.." mijn stem bleef hangen en ik kreeg een brok in mijn keel. Ik had al door wat er aan de hand was. Mitsuki had haar armen helemaal omdat Takuto's rechterarm geklemt, Takuto was rood en de rest was woedend. Dit kon maar één ding betekenen. Mijn ogen schoten vol. Ik kon het beste maar opgeven. Takuto vond haar dus toch leuker. Lys keek over Chrno's schouder heen en zag er zelf ook triest uit. Ze vormde de woorden 'Gomen nasai' met haar mond. Met moeite hield ik mijn tranen in en draaide ik me om. Koelletjes liep ik weg. "Mitsuki.." begon Hikari. Ik wilde niet weer de dramaqueen zijn dus ik begon sneller te lopen. Zodra ik de hoek om was begon ik te rennen. Ik sloeg af en ging een steegje in. Ik liet mezelf op de grond vallen en ging tegen de muur zitten. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen erom heen. Zachtjes begon ik te huilen. Lys stapte achter Chrno weg. Er rolde een traan over haar wang. Ze hadden alles nu goed verpest. Ze keek naar Hikari.

Hikari

Takuto stak verward zijn handen in de lucht. "Waarom zijn jullie hier zo opgefokt over?" vroeg hij geërgerd. Rosette rolde theatraal met haar ogen. "Omdat we om haar geven, dúh! Zou jíj ook moeten doen!" "Ik geef ook om Mitsuki!" riep Takuto fel. "Daar merkt ik anders weinig van!" kaatste Rosette terug. "Hoe kun je zoiets dan voor haar verzwijgen?!" "Ik verzwijg het voor haar omdàt ik om haar geef!" schreeuwde Takuto. Zijn stem sloeg over en zijn hoofd werd steeds roder. "Denk je nou ècht dat je haar daarmee helpt?!" gilde Rosette. "Denk eens na man! Je maakt dat meisje kapot met die hersenloze acties van je!" Chrno legde zijn hand op Rosette's arm. "Rosette, mo ii." Rosette trok haar arm weg en wilde tegen hem ingaan, maar bleef abrupt in haar beweging hangen. Haar ogen werden groot. Ik volgde haar blik. Takuto hapte naar adem en Lys dook weg achter Chrno. "Mag ik weten wat hier aan de hand is?" Mistuki's stem galmde over de straat alsof ze door een microfoon sprak. Haar ogen glinsterden en haar handen vormden krampachtige vuisten. Op haar wangen stond een vurig rode blos.

Mitsuki

In de verte hoorde ik de brullende stem van Takuto. Het cosplaycafé was niet zo ver van het café waar de rest stond. "Ne, Karen-san, hoorde jij dat net ook?" vroeg ik. "Dat geschreeuw?" ik knikte. "Ja, dat hoorde ik. Er zal wel iemand te veel gedronken hebben" zei ze. "Ik weet wie het is" zei ik bezorgd. Ik dacht dat er iets goed mis was, maar ik wist niet wat. "Je hebt zo pauze, ga dan maar kijken" zei ze. Ik knikte. "Omdat Mitsuki mijn beste vriendin is" zei Takuto koppig. "Heb jij een grote zwarte plaat voor je kop ofzo!" zei Rosette. "Zie je dan niet dat Mitsuki hartstikke.." Lys sloeg haar handen voor Rosette's mond. Dit was iets wat Mitsuki zelf moest zeggen. Rosette begreep het en was stil. Takuto keek even moeilijk. Wat moest hij nou doen? "Ik vind het wel heel erg laag van je" zei Rosette nog. Lys schudde haar hoofd. Mitsuki K was ondertussen ook minder vrolijk geworden. Het leek wel alsof iedereen probeerde te voorkomen dat zij iets met Takuto kreeg. "M-mitsuki zei zelf dat ze alleen maar bevriend met Takuto was. Ik kon doen wat ik wilde" zei ze zacht en met haar ogen naar de grond gericht. Onee hè. Dacht Lys. Ze wilde dat Siva hier was. Hij wist bijna altijd een goede oplossing. Nu ze erover nadacht, ze zat in een soort zelfde situatie als Mitsuki. Net als haar was Lys opgegroeid met haar beste vriend. Al was Lys stukken jonger toen ze Siva voor het eerst leerde kennen. Ze voelde intensere gevoelens voor Siva dan vriendschap. Arme Mitsuki. Lys probeerde zich voor te stellen hoe het was als iemand anders er met Siva ervandoor ging. Ze kon het zich nieteens voorstellen. "Takuto, ik vind dat je het Mitsuki moet zeggen dat je met Mitsuki uit gaat" zei Lys. "Anders doen wij het" zei ze er nog achteraan.

Hikari

Takuto keek Rosette dreigend aan. Ik wierp een blik op Lys, die Rosette boos aankeek, met haar armen over elkaar. Mitsuki hing geïrriteerd aan Takuto's arm. "Ne, Takuto, zullen we terug naar binnen gaan?" vroeg ze kruiperig. Ik zag Rosette huiveren. Takuto trok zijn arm los en negeerde Mitsuki. Takuto trok ongeduldig een wenkbrauw op. "Ik vroeg om uitleg." zei hij kil. Rosette zweeg en keek koppig de andere kant op. Chrno keek naar de grond. "Ano... Rosette..." begon ik voorzichtig. "Oh ja!" riep Takuto nu tegen mij. Hij zette een stap in mijn richting. Ik deinsde angstig achteruit, maar hij kwam dichterbij tot ik met mijn rug tegen de muur stond. "Ik dacht dat jij je mond zou houden?" Ik kreeg het koud. Instinctief schermde ik mijn gezicht af met mijn handen. Ineens hoorde ik Chrno's stem. "Takuto, mou ii." zei hij zachtjes. Takuto keek hem aan alsof hij hem ieder moment naar de keel kon vliegen. "Waar bemoei jij je mee!?" brulde hij. Chrno vertrok geen spier. "Hikari heeft het niet opzettelijk doorverteld." zei hij kalm. "Ze legde de situatie hypothetisch aan mij uit, maar Rosette raadde het." Takuto liet zijn schouder iets zakken en richtte zijn aandacht weer op mij. Ik knikte vlug. "Mitsuki is een vriendin van haar, Takuto." zei Chrno streng. "Het was sowieso niet eerlijk om Hikari te vragen zoiets voor haar verborgen te houden." Takuto sloeg zijn ogen neer. "Datte..." mompelde hij. Ineens klonk hij meer als een kind dat zijn zin niet kreeg, dan als een kwade man. "Als Mitsuki hoort dat ik met Mitsuki uitga gaat ze door het lint." "Ja!" riep Rosette fel. Het was de eerste keer dat ze haar mond weer opentrok. "En hoe zou dàt nou komen?"

Mitsuki

Lys sprong boos overeind. "MOOH! BAKA!" gilde ze boos tegen Rosette. "Je hebt het verpest doos!" "Geez, relax man!" bromde Rosette tegen Lys die totaal uit haar slof was geschoten. Toen merkte Lys dat ze werd aangestaard door een verwarde Mitsuki en een woedende Takuto. Lys greep Chrno en Hikari bij hun polsen en trok hun mee het café uit. Rosette stak haar tong nog uit naar Takuto en Mitsuki en ging er toen achterna. Lys stopte met lopen en draaide zich om naar Rosette. Ze probeerde zichzelf ondertussen rustig te krijgen. "Ik ga NOOIT meer met jou mee met zoiets!" zei ze. "Je hebt het helemaal verpest voor ons én voor Mitsuki. Ik wil dat je je excuses aan gaat bieden" zei ze streng. "Je bent mijn moeder niet" zei Rosette beledigt. Takuto en Mitsuki kwamen ook het café uit lopen. "Nyaaa! Mag ik vragen waar dát in hemelsnaam op sloeg" zei hij met een wijzende vinger naar Rosette. Ik deed mijn werk :)

Hikari

Lys staarde afwezig voor zich uit, terwijl Rosette nieuwsgierig over de de krant gluurde. "Ne, Rosette." begon ik voorzichtig. "Zo te zien gaat er niks gebeuren. Mo, kaeru?" Rosette keek me woest aan. "Nani atena yo?! Hoe kun je dat nou zeggen? Hoe weet je nou of er nog iets gaat gebeuren, we zitten hier net, misschien zoent die wannabe Mitsuki Takuto wel op het moment dat wij net weg zijn!" "Rosette, ssh!" zei Lys angstig, maar Rosette schreeuwde gewoon verder. "Het mag jullie misschien niets uitmaken, maar ik sta niet toe dat dat kind Mitsuki's Takuto afpakt, zo zouden jullie ook moeten denken! Wat zijn jullie nou voor vriendinnen! Takuto is van ónze Mitsuki! Niet van díe Mitsuki!" Zonder erbij na te denken stak ze haar vingen priemend in de richting van het meisje dat nu verbaasd naar ons zat te kijken. Ik sloeg vol schaamte mijn handen voor mijn gezicht. Uit mijn ooghoek zag ik nog net dat Takuto woedend onze kant op keek.

Lys

Jup, ik ga wel vanuit Lys schrijven xD

Ik ergerde me aan Rosette. Geez, dit was echt waanzin. Onhandig probeerde ik ook nog wat mee te kijken. Takuto en Mitsuki leken niets meer te doen dan praten en lachen. Hoe lang zouden ze elkaar al kennen? Als Mitsuki hier achter kwam zou ze vast verdrietig worden. Ik herinnerde me weer de tijd wanneer ik haar ontmoette. Ze was helemaal in paniek omdat Takuto weg was zonder iets te zeggen en ze vroeg ons, Siva en ik, of we ergens een jongen met een staartje hadden gezien. Ze had alleen niet door dat wij bij het woord 'staartje' aan een dierenstaart moesten denken. Ze was ook aardig beledigt toen wij de slappe lach kregen. Ik glimlachte.

Yamiko

Hijgend kwam ik voor Ikuto's voeten tot stilstand. Ik zette mijn handen op mijn knieën en probeerde te praten, wat nog niet ging omdat ik buiten adem was. Ikuto keek met één opgetrokken wenkbrauw op me neer. "Waar..... is ze?" wist ik eruit te krijgen. Ikuto keek me niet-begrijpend aan. "Ma...yu." hijgde ik. "Waar is.... Mayu?" Ikuto vertrok geen spier. "Waarom zou ik weten waar jouw Shugo Chara is?" Hij boog spottend voorover. Ik voelde mijn handen en gezicht gloeien. Gevolgd door een golf van wanhoop. Uitgeput zakte ik in elkaar op het koude marmer. "Waar is ze?" mompelde ik, nog steeds buiten adem. "Alsjeblieft... Waar... is Mayu?"

Mitsuki

Nu was het Lys die langs de krant heen keek. Ze zag Takuto wat bestellen en weer weg lopen. Mitsuki begon vrolijk tegen hem te praten. "Er is nog niets aan de hand" rapporteerde Lys aan Rosette. Rosette knikte tevreden. Hikari keek onder de krant door. "Ik voel me net een crimineel" zei Lys. Chrno knikte. Een vrouw van achter de bar liep met twee glazen drinken naar de tafel van Takuto en Mitsuki en zette de glazen neer.

Yamiko.

Onze rennende voetstappen galmden over het marmer in de gang. Ik verbaasde me erover hoe snel Kukai was. Hijgend bleef ik staan. Ik had zo'n slechte conditie. Kukai kwam bijna piepend tot stilstand. "Daijoubu?" vroeg hij toen hij terug liep naar het plekje waar ik stond. Hij was niet eens buiten adem. "Ja hoor." zei ik vlak. Ik balde mijn vuisten tegen de steken ik mijn zei en begon langzaam weer te joggen. Kukai knikte goedkeurend en racete weer verder. Met de grootste moeite kon ik hem bijhouden. Vaag vroeg ik me ergens af waarom we eigenlijk renden.

-Dat is dus een typisch gevalletje van een inspiratieloos stukje! x'D Maargoed...

Mitsuki

"Ben je nou echt zo dom?! Ze zien ons toch als we naar binnen lopen!" zei Lys hijgend. "Ach wel nee, die hebben het toch te druk met andere dingen" zei Rosette en ze kreeg gelijk. Toen ze naar binnen liepen werden ze niet opgemerkt. Takuto zat met zijn rug naar hun toe en Mitsuki merkte niets. Rosette leidde iedereen naar een tafel in de hoek en pakte een krant die ze zo opensloeg dat ze praktisch onzichtbaar waren. "Geez, hoe verzin je het toch" mompelde Lys. 'Shht!" siste Rosette nijdig. Chrno gluurde om het hoekje van de krant heen. Hij dook snel terug toen Takuto opstond en naar de bar liep. Ik werkte ondertussen verder in een café om de hoek.

Hikari

Chrno, Lys en ik renden half struikelend achter Rosette aan door het centrum. Ik vroeg me af of het Mitsuki en Takuto niet op zou vallen dat ze gevolgd werden. Langzaam kwamen we dichterbij. Net toen ik dacht dat mijn benen het niet meer zouden houden trapte Takuto op de rem, liet Mitsuki afstappen en zette zijn fiets op slot. We vlogen vliegenvlug een steegje in voordat ze omkeken. Hijgend liet ik me langs de muur omlaag zakken. Rosette gluurde om de hoek. "Ze gaan een caféetje in." fluisterde ze, wat nogal overbodig was, want ze waren duidelijk buiten gehoorsafstand. "En nu?" vroeg Lys buiten adem. "Laten we hier gewoon wachten tot ze naar buiten komen." opperde Chrno. "Ik dacht het niet!" riep Rosette meteen. "Dan zien we niet wat er gebeurt!" Ze greep Chrno bij zijn pols en wenkte ons. Behendig kroop ze langs het raam en kwam naast de deur overeind, klopte haar kleren af, haalde diep adem en legde haar hand op de deurknop. "Gaan we naar binnen?" vroeg Lys verbaasd. Rosette rolde met haar ogen. "Natuurlijk gaan we naar binnen! Hoe houden we haar anders tegen als ze hem probeert te zoenen?!"

Mitsuki

Takuto stak de weg over en fietste de stad in. Rosette mocht er met de auto niet in en vloekte. "Ik parkeer hem daar en dan gaan we ze lopen achterna" zei ze. "Heeft iemand enig idee waar ze naartoe gaan?" vroeg ze daarna. Lys schudde haar hoofd. "Ze kunnen zoveel gaan doen, ijs eten, iets gaan drinken, gewoon rondlopen" begon Chrno. "Als ze maar uit het cosplaycafé blijven" zei Lys ernstig. Hikari knikte instemmend. Takuto zette zijn fiets op slot en Mitsuki wachtte geduldig op hem. Samen liepen ze verder. "Tanoshii ne" zei ze vrolijk met een warme glimlach. Takuto haalde zijn schouders op en stak zijn handen in zijn jaszakken. Rosette gooide de autodeur dicht en tikte ongeduldig met haar voet op de grond. "Hayaku!" zei ze. Lys, Hikari en Chrno stapte snel de auto uit. Ik werkte rustig door.

Yamiko

Kukai knikte nadenkend. "En Ikuto liet merken dat hij iets wist?" Ik krabde aan mijn kin. "Nou... Eigenlijk zei hij helemaal niets, maar Yoru vroeg waar Mayu was en zei dat ik haar vaker naar buiten moest laten. Op een heel plagerig toontje." Kukai knikte. "Ja, ik weet wat je bedoelt. Yoru wil nog wel eens grapjes uithalen, maar om een Shugo Chara te ontvoeren..." Ik haalde mijn schouders op. "Maar waar kan ze dan zijn?" Kukai fronsde. "Ik weet het niet, ik denk niet dat Ikuto en Yoru haar hebben, maar misschien weten ze wel iets." Ik rolde met mijn ogen. "Dat lijkt me duidelijk ja!" Kukai keek schuin omhoog naar zijn Shugo Chara. "Daiichi, voel jij Mayu's aanwezigheid?" Daiichi concentreerde zich en schudde toen zijn hoofd. "Nee, maar wel die van Yoru!" Ik vloog overeind. "Breng me dan naar hem." Daiichi knikte en vloog vooruit. Kukai stond ook op en samen renden we achter Daiichi aan.

Mitsuki

Ik had ondertussen niets door en werkte gewoon verder. Ik poetste een tafel schoon en ging vrolijk neuriend naar de andere. Lys slaakte een gilletje toen ze bijna tegen een lantaarnpaal knalde. Ze kwam uit een ver arabisch land en was helemaal geen auto's gewend. Haar gezicht zag een beetje groenig. Chrno hield zijn stoel goed vast en Rosette leek alleenmaar plezier te hebben. Ze trapte fors op de rem toen ze Takuto zag fietsen. Takuto en Mitsuki merkte niet dat ze gevolgd werden. Takuto fietste rustig door. "Wat een aso! Hij laat haar gewoon achterop zitten! Als hij met Mitsuki gaat moet ze altijd zelf fietsen" zei Rosette boos. "Ne, Chrno" Chrno knikte en staarde naar buiten. Lys stak haar hoofd tussen de opening van de voorste twee stoelen. Hikari probeerde dat ook maar Lys zat in de weg.

Hikari

"Matte kudasai!" riep ik terwijl ik half struikelend over het grindpas rende, in een poging Rosette, Chrno en Lys bij te houden. Rosette gebaarde dat ik op moest schieten. Ze liep naar haar auto en stapte achter het stuur. "Ga jij rijden?" vroeg Chrno angstig. "Wie anders?" zei Rosette nochalant. "Ik ben de enige hier die het kan." Lys schoot in de lach. Dat was zwaar uitgedrukt. Lys en ik kropen op de achterbank en Chrno nam de bijrijders stoel. Rosette stak theatraal haar vuist in de lucht. "Laat operatie "Red Mitsuki's Liefdesleven" beginnen!" riep ze vastbesloten. Chrno rolde met zijn ogen. "Ligt het aan mij of heb je hier gewoon plezier in?" Rosette antwoordde niet en trapte op het gaspedaal. Even later scheurden we over de afrit van het terrein af.

Tsubasa

"Hikari, Chrno en Lys, jullie gaan mee!" besloot Rosette. Ze sloeg haar armen over elkaar. "Hoe weet je dan waar ze zijn?" vroeg Lys die Rosette uitdagend aankeek. Rosette was even sprakeloos en Chrno grinnikte. "We vinden ze wel! Pak allemaal jullie fiets!" zei Rosette. Ik zocht in verschillende kamers en zag Yuuki toen met Zero zitten. "Konnichiwa" zei ik vrolijk tegen de twee. 'Tsubasa-chan" zei Yuuki vrolijk. Zero zei niets. Ik zag dat ze aan het kaarten waren. Dat had ik ze nog nooit zien doen. "Doe je mee?" vroeg Yuuki. Ik haalde mijn schouders op. Yuuki klopte op de stoel naast haar en ik ging er zitten. "We maken even dit potje af en dan mag jij ook meedoen" zei ze aardig. Ik glimlachte en knikte.

Yamiko

Haastig duwde ik de deur van mijn kamer open en rende naar het kastje waar Mayu's ei altijd lag. Het was weg. "Kuso!" riep ik buiten adem, en struikelend rende ik weer naar buiten. Haverwege de gang bleef ik hijgend staan. Waar was Ikuto? Als ik nu Mayu bij me had gehad zou ze nog handig kunnen zijn, dan zou ze Yoru's aanwezigheid misschien kunnen voelen. Ik zette mijn handen op mijn kniëen en wachtte tot ik wat minder moe was. Ineens hoorde ik voetstappen achter me. Met een ruk draaide ik me om en keek in een grijnzend gezicht omlijst met warrig, rood haar. "Kukai." hijgde ik. "Je moet me helpen."

Tsubasa

"Maar dan ga ik ook mee!'' zei Lys. Ze was hartstikke nieuwsgierig geworden. Siva, die toevallig in de buurt was, hoorde dat en verscheen ineens achter Lys. "Ik laat jou niet alleen gaan" zei hij zacht. "Mooh, er lopen hier echt geen demonen rond die me onverwacht aan zouden vallen vanwege mijn Hanatsuki!" zei Lys boos. "Hanatsuki?" vroeg Rosette. "Leg ik nog wel uit" zei Lys zachtjes. Siva bromde wat en verdween weer. Ik hoorde wat herrie in de gang maar negeerde het. Stilletjes liep ik de kamer uit, opzoek naar Yuuki.

Hikari

"Ga je dan ook mee?" Rosette keek me uitdagend aan. "Eh?" verbaasd wees ik op mijn borstkas. "Demo..." "Mooh!" zei Rosette geirriteerd. "Wat als hij haar zoent ofzo?" Ik schrok. "Eh? Zou hij dat doen?" Rosette haalde haar schouders op. "Niet als wij het kunnen voorkomen." Ik begon te twijfelen. Chrno vond het hele plannetje maar niks. "Maar ik weet helemaal niet waar ze heen gaan!" sputterde ik tegen. Rosette grijnsde onheilspellend. "Ik heb misschien wel een idee..."

Mitsuki

Ik kleedde me snel weer om in mijn eigen cosplay en liep terug het café in. Het was intussen weer wat drukker geworden. Ik bekeek de cosplay van de tweeling. Ze maakte het altijd zelf en ik was zwaar onder de indruk. Ik werd gewenkt naar een tafel en liep er naar toe. Met een vriendelijke glimlach nam ik de bestellingen op (A).
"Dat meen je niet!" zei Rosette. Hikari wist even niets te zeggen. "Wat een eikel" mompelde Rosette. Takuto zat inmiddels op zijn fiets. Mitsuki zat bij hem achterop en was nogal happy. Takuto's gezicht stond een beetje op onweer. Hij hoopte dat dit hem niets verkeerds op ging leveren. Lys had zich ondertussen ook bij het groepje bij Hikari gewurmt. "Het is niet waar" zei ze met grote ogen en een verbaasde uitdrukking. "Zullen we hem volgen!" zei Rosette vrolijk. Chrno haalde zijn schouders op. "Ik denk niet dat hij dat waardeert" zei Lys. "En dat interesseert mij lekker niets" zei Rosette met een knipoog naar Lys.

Hikari

Verbaasd keek ik Takuto na. Waarom mocht ik niets tegen Mistuki zeggen? Betekende dit dat hij verliefd was op Mitsuki K? Ik slaakte een zucht. Chrno liep langs. "Daijoubu?" zei hij onzeker. Hij keek me bezorgd aan. Ik dacht even na. "Ne, Chrno." begon ik voorzichtig. "Stel dat een vriendin van je misschien meer dan vriendschap voelt voor haar beste vriend, en je dan weet dat die beste vriend met een andere vriendin van hem, die misschien ook meer dan vriendschap voor hem voelt, met hem uitgaat. Maar die beste vriend, die dus met die andere vriendin uitgaat, zegt tegen je dat je dat niet moet zeggen tegen die beste vriendin die dus ook een vriendin van jou is, en je weet dat het die vriendin waarschijnlijk heel erg zou kwetsen als ze erachter kwam dat je voor haar zou verzwijgen dat haar beste vriend was uitgegaan met die andere vriendin die er dus ook misschien meer dan vriendschap voor voelt. Helemaal als die vriendin zelf inderdaad meer dan vriendschap voelt voor die beste vriend, maar het zou haar ook kwetsen als ze hoorde dat die beste vriend tegen haar vriendin had gezegd dat ze voor haar, die vriendin dus, moest verzwijgen dat hij met die andere vriendin uitging. Wat zou je dan doen?" Chrno keek me verward aan. "Ik volg je niet..." mompelde hij. Rosette was er inmiddels bij komen staan. "Wat?!" riep ze verbaasd. "Gaat Takuto uit met Mistuki K?"

Mitsuki

Takuto liep de gang op en kwam Mitsuki K tegen. "Zullen we nu gaan?" Takuto knikte wat afwezig. Hij zocht Hikari even. "Oi, zeg niets tegen Mitsuki" fluisterde hij zacht tegen haar. Toen verdween hij met Mitsuki K door de deur.
Karen trok de rits op mijn rug dicht. De jurk paste perfect. "Als je je gezicht wit maakt, net als je armen en hals zie je er perfect uit. Je wilt vast geen pruik op.. Ach, je bruine haren hebben ook wel iets" dat laatste mompelde Karen wat zachter. Ik bekeek mezelf in de spiegel en grijnsde. Het zag er best gaaf uit. Een paar weken geleden has Karen ieder personeelslid de game Atelier Iris 3 gegeven, ze was er zelf nogal verslaafd aan. Ik had het een paar keer gespeeld maar ik was nooit verder gekomen als chapter 2. Ik wist wel dat Pamela de geest was, ik had haar altijd gaaf gevonden en nu mocht ik haar cosplayen! "Arigatou, Karen-san" zei ik. Makoto kwam aanlopen in zijn Edge pak. Het was een beetje te groot. Karen bekeek het even. "Oké, dat moet nog wat aangepast worden. Ik neem het vanavond mee naar huis en dan verstel ik het een en ander. Als je morgen wat eerder wilt komen kun je kijken of het pest" zei ze.

Yamiko

Ik liep achter Ikuto aan de zaal uit en liep richting mijn kamer. Ikuto moest blijkbaar dezelfde kant uit. Ik liep achter hem aan en keek opzij, door de hoge ramen in de muur van de gang. De zon scheen fel naar binnen. Ineens stond Ikuto stil. Het was zo onverwachts dat ik bijna tegen hem aanknalde. Yoru vloog naar me toe en bleef voor mijn gezicht hangen. "Waar is Mayu-chan?" piepte Yoru plagerig. Ikuto draaide zich langzaam om. Ik trok een rimpel in mijn voorhoofd. "Op mijn kamer." zei ik langzaam. "Ik was alleen buiten toen Kaito me kwam halen." Ikuto keek me doordringend aan. "Moet je haar niet wat meer naar buiten laten?" vroeg Yoru. Ikuto bleef me maar aanstaren, maar zei niks. "Ehm... Nee... Weet ik niet. Wat gaat dat jou nou meer aan." Ik zei het meer tegen Ikuto dan tegen Yoru. Ikuto draaide zich weer om en liep weg. Yoru vloog achter hem aan. Ik bleef verbaasd in de gang achter.

Mitsuki

-Ara ara, gomen gomen >.< Heb het al aangepast

Sernia en Lydia kwamen binnen lopen. Ze hadden een cosplay als de tweeling Hiiragi uit Lucky Star. Sernia was als Kagami en Lydia als Tsukasa. "Konnichiwa!" zeiden ze ik koor. Makoto stak zijn hand op en ik riep "Konnichiwa!" terug. Karen knikte naar Makoto en mij en we liepen naar de ruimte waar we altijd pauze hielden. "Ik zal de cosplays even halen" zei Karen. Ik ging op een stoel zitten en zette mijn dienblad neer. Karen kwam terug lopen met verschillende kostuums. Ze hing ze aan het rek. "Ikzelf ga als Anna, de receptioniste". Ze haalde een blauwe jurk uit het rek met wat frutsels eraan. "Makoto-kun, jij wordt Edge" ze haalde een roodachtig pak uit de rekken. "Mitsuki, jij gaat als Pamela, een geest uit de bieb" ze trok nog een jurk uit het rek. "Pas eens aan" zei Karen met een grijns. Ik pakte de jurk aan en liep naar de omkleedruimte.

Hikari

-Ehm... Mitsuki? Horen Miku en Tsumugi niet in de repetitie te zitten? (A)-

De repetitie vloog voorbij. Ik was net voor de zoveelste keer de mist in gegaan toen Haruhi weer in haar handen klapte. Nana-san veegde haar haar uit haar gezicht en ging op een stoel zitten. "Gomen ne, Nana-san." prevelde op. Nana-san keek geirriteerd voor zich uit. Met hangende schouders liep ik naar Shin en Takuto toe, die hun gitaren aan het opbergen waren. "Trek het je maar niet aan." zei Shin, terwijl hij zijn zwarte gitaartas dichtritste. "Op de live zelf hoef je toch niet met haar te zingen." Ik knikte braaf. "Maar ik hoop wel dat Mitsuki de volgende keer wel kan." Shin dacht even na. "Dat is pas over twee dagen toch?" Ik knikte opnieuw. Shin legde zijn hand op mijn hoofd. "Daijoubu." zei hij grijnzend.

Tsubasa

Takuto speelde het laatste akkoord en keek afwezig naar Hikari en Nana.
Ik deed mijn haren warrig en besloot voor vandaag geen lintjes in te doen. Voor de verandering droeg ik ook een skinny, normaal droeg ik altijd rokken of jurkjes. Ik stapte mijn kamer uit en liep meteen door naar de zitkamer. Rosette en Lys zaten er ook. ''Ohayo gozaimasu'' zei ik beleefd met een glimlach. ''Ohayo" zeiden Rosette en Lys terug. Ik ging tegenover ze zitten en sloeg mijn benen over elkaar.

Yamiko

Buiten adem liet ik me op een stoel zitten. Kaito keek me tevreden aan. "Je bent echt goed." zei hij met een glinmlach. "Hurusai." mompelde ik. Kaito haalde zijn schouders op en kwam naast me zitten. Ikuto ging op de andere stoel naast me zetten en legde zijn viool neer. "Nog een keer?" vroeg hij verveeld. "Ja, zo." hijgde ik. "Even uitrusten." Kaito lachte en gaf me een flesje water aan. "Het kost je wel veel energie hè?" Even keek ik naar het flesje alsof het vergif was, vervolgens haalde ik mijn schouders op en pakte met tegenzin het flesje aan. "Valt wel mee." zei ik quasi-onverschillig. Kaito schudde grijnzend zijn hoofd terwijl ik het flesje aan mijn lippen zette.

Mitsuki

Ik was nu al bek af. Sinds Makoto en ik waren begonnen met het werk was het café bomvol komen zitten. "Hai! Ik kom eraan na no" riep ik naar een overvolle tafel. Snel pakte ik het dienblad van de toonbank en ging ik naar de tafel toe. Ik zette de glazen neer en liep naar de nieuwe klanten toe die in de deuropening stonden. Het was hier altijd zó druk. Er kwam nog een groep binnen. ''Makoto-kun!" riep ik naar achter. Hij kwam snel aanlopen. Toen zowat iedere gast alles had wat ie nodig had riep Karen ons samen. "Morgen hebben we een thema-dag" zei ze. Ik klapte mijn handen samen. "Sugoii!" Karen grijnsde. "Ne, ne" Makoto stond gewoon met zijn armen over elkaar te luisteren. "Het thema is Atelier Iris.. Zouden jullie zo snel nog aan een nieuwe cosplay kunnen komen?" Makoto en ik schudde ons hoofd. "Dat wist ik wel, daarom heb ik wat voor jullie, als Lydia en Sernia er zo zijn, laat ik het wel zien want nu is het te druk" we knikte. Ik keek naar de klok. Over ongeveer een kwartier kwam de tweeling Lydia en Sernia meewerken. Ze kwamen altijd pas 's middags.

Hikari

Met open mond keek ik hoe Nana-san het eerste couplet van Magnet inzette. Haar stem was zo anders dan die van Mitsuki! Veel rauwer en zwaarder. Bij de bridge moest ik inzetten, maar Nana-san's stemgeluid bracht me in de war en ik zong de verkeerde partij. Nana-san stopte met zingen. "Nani oshite iru?" vroeg ze geirriteerd. Ik bracht mijn handen naar mijn gezicht. "Gomennasai! Tada... Ik ben Mitsuki's stem gewend." Nana-san liet haar wenkbrauwen zakken. "Mitsuki is er niet, dus wen er maar aan." zei ze fel. "Hai." zei ik beschaamd. Tamaki wierp vragend een blik op Shin, die zijn duim opstak. Tamako begon opnieuw, en al snel vielen Shin en Takuto in. Nana-san pakte de microfoon opnieuw en begon opnieuw te zingen. Ik haalde diep adem en viel in. Met grote moeite wist in toon te houden. Tijdens het zingen keek ik naar Takuto, die afwezig aan zijn snaren plukte. Ik vroeg me af of hij Mitsuki net zo miste als ik.

Tsubasa

Ik draaide me nog één keer om in mijn bed maar kon niet meer slapen vanwege de muziek van de bandjes die aan het repeteren waren. Zuchtend ging ik overeind zitten en wreef ik door mijn ogen. Ik schudde mijn hoofd en stapte uit bed. Ik was gewoon geen ochtendmens, dat hoorde ik ook niet te zijn want ik ben nota bene een vampier! Sinds ik in deze villa woonde ging mijn slaap erg achteruit. Ik sjokte naar de badkamer en kleedde me om.
Takuto keek naar Nana en Hikari en begon de intro van Magnet te spelen.

Yamiko

Nog steeds twijfelend volgde ik Kaito de muziekruimte in. "Het is je gelukt! Sasu ga Kaito!" kraaide Haruhi. Ze gebaarde naar een stoel, achter in de zaal waar Ikuto achterovergezakt in hing. Zijn donkerhouten viool lag werkloos in zijn schoot en een klein blauw katmensje zweefde boven zijn schouder. "Ikuto! Het is Yamiko!" kirde Yoru, terwijl hij met zijn kattenpootjes zwaaide. Ikuto keek verveeld op. "Dat werd tijd." zei hij alleen maar. Ik trok een gezicht. "Ga jíj de vioolpartij doen?" Ikuto knikte. "Als het je niet bevalt moet je bij Haruhi gaan klagen, maar ik schat je kansen erg klein in. Hij kwam overeind en zette zijn viool onder zijn kin. Ik zuchtte geirriteerd. "Begin nou maar gewoon." Ikuto sloot zijn ogen en begon te spelen. Ongeduldig wachtte ik tot ik moest invallen, ondertussen begon Kaito al met zingen. Af en toe keek hij me even aan, alsof de woorden aan mij gericht waren.

Mitsuki

Met een brede glimlach ging ik het café in. Makoto kwam achter me aan. "Hi Mitsuki-chan!" riep Karen vrolijk. Ze zag er echt geweldig uit in haar Miku cosplay. Haar donkerblauwe haren zaten in twee gigantische staarten. Ik zwaaide en keek het café rond. Rechts in de hoek zaten twee mannen die eruit zagen alsof ze op kantoor thuis hoorde en links zat een groep jongens. Makoto liep naar de jongens en de mannen waren al voorzien van wat te drinken. Ik liep naar Karen toe. "Aah, je hebt een nieuwe cosplay" Karen nam me van kop tot teen op. "Hai na no!" riep ik vrolijk met een hoge stem. Karen lachte. "Goedzo!" De bel rinkelde en ik draaide me naar de deur. Ik boog en zei vrolijk "Irrashaimasen na no" Er stond een jongen met zijn vriendin voor mijn neus. "Tafel voor twee" bromde de jongen. Ik glimlachte en wees ze een tafel.

Yamiko

Ik liet me op het zachte gras vallen en leunde achterover. Het was weer mooi weer vandaag. De zon scheen op mijn gezicht, ik sloot mijn ogen. "Yamiko!" riep ineens een stem. Ik deed één oog open. Kaito kwam op me afgelopen. "Nani?" vraag ik onverschillig. Kaito liet zich door zijn knieën zakken en ploft naast me neer. "Haruhi is kwaad omdat je er niet bent." deelde hij mee. Ik haalde mijn schouders op. "Dus?" Kaito keek me aan en hield zijn hoofd schuin. "Heb je nagedacht over mijn aanbod?" Ik dacht even na. "Aanbod? Om met je te zingen?" Ik lachte schamper. "Volgens mij was dat Haruhi's idee." Kaito schudde zijn hoofd. "Het aanbod om Haruhi over te halen." Ik kwam half overeind en keek Kaito van opzij vragend aan. "Wat wil je nou?" vroeg ik uitdagend. Kaito staarde recht voor zich uit. "Dat wilde ik jou vragen." Ik trok een gezicht en liet me weer achterover vallen. "Je zult toch echt wat duidelijker moeten zijn." Kaito knikte. "Je hebt gelijk." Hij draaide zich om en zette zijn handen aan weerszijden van mijn hoofd in het gras. Hij leunde over me heen en keek me recht in mijn ogen. Zijn schaduw bedekte mijn hele gezicht. "Wil je met mij zingen op de live?" zijn blik was bloedserieus. Zijn blauwe haar viel langs zijn gezicht naar beneden en zijn ogen priemden in de mijne. Ik deed mijn mond open om te antwoorden, maar toen flitsten zijn woorden van de vorige dag door mijn hoofd. "Wees eerlijk tegen jezelf. Er ging een rilling door mijn lichaam, gevolgd door het gevoel alsof mijn hele lichaam langzaam bevroor. Kaito knipperde met zijn ogen. "Wil je dat?" vroeg hij nogmaals. Ik kon het niet. Ik kon niet meer liegen. "Hai." antwoorde ik ademloos. Kaito glimlachte, en kwam overeind. "Dewa, ikuso!" Binnen een tel stond hij overeind. Ik lag nog steeds op mijn rug en staarde verbijsterd naar boven. Naar Kaito. Het was weer de vrolijke, klunzige Kaito, die zojuist helemaal verdwenen was. Deze onnozel grijnzende Kaito stak zijn hand uit en hielp me overreind.

Mitsuki

"Sorry dat ik laat ben!" riep Takuto toen hij binnenkwam. Hij liep meteen door naar zijn groep. Ik fietste rustig richting de stad. Ik negeerde alle blikken die op me geworpen werden en grijnsde alleen maar. Ik naderde drukkere wegen en grotere gebouwen. Ik zag een klok en begon me wat meer te haasten. Eenmaal bij het café parkeerde ik mijn fiets en ging ik via achterom naar binnen. "Yo, Mitsuki" zei een bekende stem toen ik bij mijn hokje stond. Ik keek om. 'Konnichiwa Makoto-kun" zei ik terug tegen een jongen met blond haar en groene ogen. Hij droeg dezelfde kleding als Kiriya Kaito van Shining Tears x Wind. "Mai-san kon vandaag niet, dus we zijn vandaag alleen met Karen" melde hij. Ik knikte en stopte mijn fietssleutel in mijn hokje.

http://myanimelist.net/character/2335/Kaito_Kiriya/pictures
Als je geïntereseerd zou zijn

Hikari

Nobu-san, Nana-san en Tamaki bogen alledrie tegelijk hun hoofd. "Yoroshiku onegaishimasu." zeiden ze in koor. Haruhi knikte tevreden. "Yosh! Laten we beginnen! Tamaki, jij kan piano spelen voor de Magnet-meiden!" Ze wierp een blik op mij en zocht de rest van de zaal door met haar ogen. "Ara? Mitsuki-pyon wa?" Mio stak haar hand op. "Ano, Mitsuki-chan moet werken vandaag." "Sou ka..." mompelde Haruhi afwezig. "En Takuto?" niemand antwoorde. Haruhi haalde haar schouders op. "Zal wel te laat zijn. Dan moeten jullie maar vast beginnen. Nana-san, neem jij Mitsuki's vocalen voor nu even over?" Nana-san wees verbaasd op haar borstkas. "Atashi? Betsuni ii kedo..." "Mooi." zei Haruhi zonder naar Nana-san te luisteren. "En dan kan Nobu-san de gitaarlijn wel doen tot Takuto er is." Nobu-san knikte langzaam. Haruhi keek opnieuw de zaal rond. Haar blik bleef even hangen op Kaito, en toen op mij. "Yami-chan wa doko?" Ik keek ongemakkelijk de zaal rond, alsof ik dacht dat ze er wel was, ookal zag Haruhi haar niet. "Shiranai." zei ik zachtjes. "Mooh! Ano ko..." riep Haruhi geirriteerd. "Jij!" ze wees dreigend op Kaito. "Ga jij haar eens even ophalen!" Kaito keek verbaasd op. "Ore? Doushite?" "Omdat jij met haar moet zingen natuurlijk!" riep Haruhi alsof het gesneden koek was. Kaito stond op en liep vertwijfeld de deur uit. Ik keek hem bezorgd na. Had onee-chan haar rol in de live nou geaccepteerd of niet?

Mitsuki

"Muh" ik wilde ook naar de bandrepetitie. Met een zucht liep ik door en ging ik de huge garage in. Ik pakte mijn fiets en hing het bord met het logo van het café eraan. "Mata ne" riep ik naar niemand in het bijzonder. Takuto was te laat voor de repetitie omdat Mitsuki K hem tegenhield. "Maar dan gaan we dus?" "Jahaa, straks, ik heb nu repetitie" 'Ureshii" Mitsuki liep vrolijkend glimlachend weg. Takuto schudde zijn hoofd en ging de zaal in.

Hikari

Met mijn mond nog vol brood haastte ik me naar de muziekruimte, op de voet gevolgd door Kuze-san en Mizuki. Haruhi stond ons al op te wachten en klakte afkeurend met tong. "Hosoi yo, antatachi!" Ik keek haar verontschuldigend aan en boog mijn hoofd. "Gomennasai." Haruhi's strenge blik veranderde in een ongewonden grijns. "Ga nou maar snel naar binnen!" Opgelucht liepen we de zaal in en gingen op één van de houten banken zitten. Haruhi ging voorin de zaal staan als een leraar voor de klas. Niemand wist precies hoe en waarom, maar toen deze groep ontstaan was had Haruhi zichzelf meteen tot voorzitter gebombardeerd, en niemand had haar tegengesproken, dus was ze nu nog steeds de voorzitter. Haruhi klapte in haar handen. "Vandaag,"
begon ze opgewonden. "Mogen we drie nieuwe leden verwelkomen!" Ik sloeg mezelf tegen mijn voorhoofd. "Da's waar ook!" fluisterde ik. Haruhi gebaarde sierlijk naar de deur, die openzwaaide, alsof ze er een toverspreuk over uit had gesproken. Door de openstaande deur liepen drie figuren naar binnen, Nana-san, Nobu-san en Tamaki.

Mitsuki

Ik was redelijk snel klaar met eten en liep de eetkamer uit. Van te voren mijn servies op te hebben geruimd. Over een half uur moest ik aanfietsen dus ik ging me alvast omkleden. Ik liep naar mijn kast met cosplay kleding. Ik had namelijk twee kasten in mijn kamer. Even door de kast kijkend pakte ik het zoete, roze jurkje en de strik. Ik had geen pruik, dus dat betekende dat ik heel veel werk aan mijn haar moest besteden. Met de kleding in mijn hand liep ik mijn eigen badkamer in en kleedde ik me om. Ondertussen probeerde ik de hoge stem van Hina Ichigo na te doen en eindigde ik al mijn zinnen met 'na no' of 'unyuu'. Mijn haar was stukken langer dan dat van Hina Ichigo dus ik stak er flink wat speldjes in. Het werkte niet dus ik haalde ze er weer uit. Ik zuchtte, dit ging niet werken. Ik liet mijn haar maar los hangen en deed de grote strik in mijn haar. "Kawaii na no" zei ik zachtjes met een blik in de spiegel. Ik was helemaal gesmolten toen ik het pak in de winkel zag hangen. De reden dat ik dit al aantrok voordat ik op mijn werk was, was om klanten te trekken. Het was een tip van Misumi Karen, mijn bazin. Ze droeg zelf ook altijd te gekke cosplays.

Yamiko

"Ne, Yami-chan," vroeg Nagihiko samensweerderig. "Wat gebeurt er als jij een chara-changi doet met Mayu?" Mayu vloog mijn tas uit. "Sore ga-" Ik greep haar voor ze iets kon zeggen en duwde haar ruw terug in mijn tas. "Niemand vroeg jou iets." snauwde ik, waarna ik me weer tot Nagihiko wendde. "Ano... Hazukashii desu!" mompelde ik, en ik voelde dat ik rood werd. "Ja, daar hebben we allemaal last van." zei Amu met een zucht. Nagihiko knikte instemmend. "Hazukashi? Nee hoor!" zei Kukai luchtig. Hij gebaarde naar Daiichi en ineens verdween er een gouden sterretje in zijn rode haar. Hij stond op en begon met onigiri te jongleren. Amu zuchtte nogmaals. "Ja hoor Kukai, wrijf het er nog maar even lekker in!" Suu keek afkeurend toe. "Spelen met je eten..." mompelde ze verontwaardigd.

Mitsuki

"Kom je vanmiddag naar de bandrepetitie?" vroeg Mio. Ik schudde mijn hoofd. "Ik moet werken" zei ik. Mitsuki K hoorde dat en besloot dat ze in die tijd met Takuto wegging. Takuto luisterde met Mio en mij mee. "Oh, jammer" zei Mio. Ik glimlachte. "Ik kan het niet maken weer niet op te komen dagen op mijn werk" zei ik nog. "Oi, Takuto-kun, je had nog beloofd een keer in het café te komen" zei ik toen. "Wat moet ik in een cosplaycafé?!"

Hikari

Ik keek de eetkamer rond. Op zoek naar een plekje. In de hoek van de kamer zag ik Mizuki en Kuze-san zitten. Mizuki ving mijn blik en klopje op de stoel naast zich. Ik haalde diep adem en liep naar hun tafeltje toe. "Ohayo gozaimasu!" zei ik tegen Mizuki. "Ohayo." zeiden Mitsuki en Kuze-san in koor. Kuze-san keek me geïntrigeerd aan. "Ik heb nogal wat gemist gisteren?" zei hij met een blik op Mizuki. "Bij bandrepetitie." voegde hij eraan toe. "Eh...ja." Ik groef in mijn geheugen. "Ik ga Magnet zingen met Mitsuki!" riep ik uitgelaten. Kuze-san floot bewonderend. "Toe maar, wij houden het bij The Courage To Live." Ik knikte. "Ik weet het. Ikuto neemt de viool op zich bij Cantarella, en Nanaka speelt Yume no Tsubomi met Utau, dus de andere vioolstukken zijn bezet, denk ik." Kuze-san grijnste. "Maakt niet uit. The Courage To Live is mijn favoriete stuk om te spelen." Hij werpt een liefdevolle blik op Mizuki. "Maar wat zei je nou?" zei Kuze-san geïnteresseerd. "Cantarella? Wie doen dat dan?" Ik wierp schichtig een blik op onee-chan, die met Amu-chan en haar vrienden aan het eten was. "Ano... Onee-chan met Kaito-kun. Dat wilde ze eigenlijk niet, maar Haruhi had het al besloten." Kuze-san lachte. "Dus we gaan Yamiko-chan horen zingen! Dat is zeldzaam!" Mizuki glimlachte. "Tanoshimi!"

Mitsuki

"Je was aan het praten in je slaap, vannacht' zei Takuto zachtjes. "Ara?" "Je zei iets van.. Taskete en Mamoru" zei Takuto. Ik dacht na en haalde mijn schouders op. "Ik kan me niet herinneren wat ik gedroomt heb" zei ik. "Ach, het zal vast niet een nachtmerrie zijn geweest, je sliep best rustig" "Hoelang ben jij wakker geweest?!" "Nog zo'n anderhalf uur nadat jij in slaap viel" "Wat heb je in godsnaam gedaan dan?" Takuto's wangen kleurde en hij zei niets meer. Tsumugi kwam aanlopen met eten, gevolgt door Chrno en Ayane. "Hai, dozo" zei Tsumugi terwijl ze de spullen neerzette. Mio keek met een groot vraagteken naar mij en Takuto. Ik glimlachte onschuldig en pakte wat te eten. Suiseiseki hees zich in een stoel tegenover ons. Takuto's gezichtsuitdrukking veranderde. "Baka" siste hij. "Chibi ningyen desu" zei Suiseiseki gemeen terug. "Nyaa, ik ben niet klein!" Mio en ik lachtte.

Hikari

Ik liep, nog steeds met Nana-san en Nobu-san op sleeptouw, de eetkamer in. "Hier eten we dus iedere dag." zei ik monotoon. Ik voelde me net zo'n gids die een rondleiding gaf door een museum. Ineens stormde er nog een gedaante de eetkamer binnen. "NANA!" gilde een meisje van Nana-san's leeftijd met een hoog voorhoofd, roodbruin haar en schattige, meisjesachtige kleren. "Hachi?" vroeg Nana-san verbaasd. "Wat doe jij hier nou weer?" Het meisje ging aan Nana-san's schouder hangen en zette een gekwetste blik op. "Hidoi yo Nana!" jammmerde ze. "Waarom heb je mij niet verteld dat Shin-chan ons had gevraagd hier te komen wonen?" Nana-san keek onschuldog het raam uit en floot alsof ze niks hoorde. "Mooh, Nana." mompelde Nobu-san. Hij pakte Hachi's hand en wees haar een plekje aan tafel. Nana-san liep achter hen aan en stak haar hand op. "Bedankt voor de rondleiding!" zei ze nog, voordat ze ging zitten.

Mitsuki

Ik liep de eetkamer in en ging uit de buurt van Mitsuki zitten. Ik keek extra de andere kant op. Mio kwam naast me zitten. "Ohayo" zeiden we allebei. "Tsumugi zei dat het eten er zo aan komt" zei Mio. Ik knikte. Takuto kwam ook de eetkamer binnen. Hij had zijn muts niet op vandaag en droeg een gave witte blouse die niet helemaal dicht geknoopt was. Ik voelde dat mijn wangen rood werden. Takuto keek even twijfelend en ging toen aan mijn andere kant zitten. "Ohayo" zei hij alsof er net helemaal niets gebeurd was. "Ohayo" zei ik terug. Mio zwaaide. Mitsuki K zat er nogal vriendloos bij aan de andere kant van de tafel. Rosette kwam binnen en ze plantte zich naast Mitsuki neer. Ik grinnikte.

Yamiko

Ondertussen liepen Kukai en ik vast richting de eetzaal voor het ontbijt terwijl hij me vertelde over de avonturen van de Guardians. Toen we de eetzaal inliepen werden we meteen tegemoet gerend door Amu en een mooi meisje met lang stijl blauw haar, nogal jongensachtig gekleed. "Ohayo, Yamiko!" zei Amu vrolijk. Ze gebaarde naar het meisje. "Jij kent Nagihiko nog niet hè?" Ik stak al automatisch mijn hand uit en realiseerde me ineens wat Amu zei. Nagihiko. Dit.... was een jongen? "Eh... Hajimamashite!" zei ik vlug. Nagihiko pakte mijn hand. "Yoroshiku!" zei hij opgewekt, en hij maakte een klein buiginkje. "Maak je geen zorgen, ik was net zo verbaasd." fluisterde Kukai.

Mitsuki

Geez.. Ik had mijn hele kast overhoop gehaald en nog niets gevonden. "Mooh" Uiteindelijk pakte ik een rode rok die tot een stuk boven mijn knieën kwam, een wit hempje met een rood sjaaltje in dezelfde kleur als de rok. Ik zorgde ervoor dat mijn haren fatsoenlijk in de krul zaten en zag er al niet meer slaperig uit. Snel trok ik mijn paar witte teenslippers aan en deed ik een zilvere armband om. Het zag er misschien wat simpel uit, maar ik voelde me er fijn in. Ik zette een glimlach op en liep mijn kamer uit. Takuto zat op zijn bed en staarde als een zombie naar het raam. Mitsuki K had besloten dat ze Takuto uit ging vragen.

Hikari

Mitsuki (K) keek de andere Mitsuki na en wendde zicht toen tot mij. "Wat hebben ze gedaan?" vroef ze op ijskoude toon. Ik werd er een beetje bang van. "Shirimasen!" zei ik snel. Mitsuki wierp een wantrouwende blik op de andere Mitsuki's kamerdeur, alsof ze erdoorheen zou zien wat er zojuist in Takuto's kamer had plaatsgevonden. Daarna draaide ze zich om, stak haar neus in de lucht en liep terug naar haar kamer. Ik bleef een beetje beduusd in de gang staan. "Ineens barstte Nana-san in lachen uit. "Geweldig!" riep ze enthousiast. "Ik kan niet wachten om hier in te trekken!" Nobu-san slaakte een diepe zucht. "Mataku."

Mitsuki

"Ha-hazukashii" mompelde ik. Toen besefte ik dat ik nog in pyjama was. Ik zag dat Mitsuki K aankwam lopen. "Ohayo gozaimasu" zei ze. Ze droeg een hele schattige jurk en zag er nogal oogverblindend uit. Dat moest ik ook! "Ik ga me maar eens omkleden" zei ik. "Ik ook" zei Takuto wiens humeur nogal verpest was. Hij liep zijn kamer in en gooide de deur hard dicht. "Wat is er gebeurd?" vroeg Mitsuki. "Suiseiseki dacht dat Takuto Mitsuki aan het aanranden was" zei Hikari. Mitsuki sperde haar ogen wijd open en keek mij aan. "Wat hebben jullie gedaan?!" ze liep naar me toe. "Niets!" zei ik snel. Ik draaide me om en ging vlug mijn kamer in.

Yamiko

Verwonderd luisterde ik naar Kukai. Ik wist niet eens dat er naast Amu nog andere mensen in dit huis woonden die Shugo Chara hadden. Kukai begon op te sommen. "Ik heb alleen Daiichi, en we hebben Nagihiko, die heeft er twee; Temari en Rhythm, en Utau heeft er ook twee; Eru en Iru, en Ikuto natuurlijk, die heeft Yoru." Ikuto... Ikuto... Die naam kwam me bekend voor. "Oh! Die speelt viool bij mijn liedje op de live!" flapte ik eruit. Kukai keek bewonderend. "Doe je mee aan de live?" Ik wendde mijn blik af. "Ja, blijkbaar." Kukai knikte. "Ik kom kijken!" zei hij toen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.

Mitsuki

"Takuto is geen pervert" zei ik. "Ik heb gewoon bij hem geslapen'' piepte ik met een heel hoog stemmetje en een knal rode kop. Ik keek naar de vloer. Takuto keek naar het plafond en had zijn linkerhand achter zijn hoofd. "Eh.. Alleen maar geslapen desu ka'' zei Suiseiseki langzaam. Ik knikte. "Wat denken jullie wel niet van me!" zei Takuto boos. Nana moest lachen. Suiseiseki liep achter Hikari vandaan en stak haar tong uit naar Takuto. Daarna rende ze weg. Ik gaapte even en legde daarna mijn handen op mijn wangen. Ze voelde nogal warm aan en ik merkte dat ik rood was. Waarom schaamde ik me hier voor? De afgelopen twee jaar had ik niets anders gedaan. Hikari schudde lachend haar hoofd. "Suiseiseki-chan maakt ook overal zo'n probleem van" zei ze.

Hikari

Bezorgd keek ik Mitsuki aan. Zou Takuto haar echt lastiggevallen hebben? "Daijoubu?" vroeg ik voorzichtig. Nana-san stapte naar voren en keek Takuto uitdagend aan. "Dus dit is de pervert." Ze wierp een vlugge blik op Mitsuki. "Moet ik hem in elkaar slaan?" Ze hield haar vuist vol Vivienne Westwood-ringen omhoog. Takuto werd steeds roder. "Jij... wie denk je wel niet dat je bent?" Mitsuki aanschouwde het tafereel zwijgend en wreef slaperig in haar ogen. Ineens leek ze zich te realiseren wat er aan de hand was. Ze sperde haar ogen open en sprong tussen Nana-san en Takuto in. "Dame!" riep ze met een hoog stemmetje. Takuto leek nogal geïrriteerd dat hij verdedigd werd door een meisje en Nana-san trok geamuseerd een wenkbrauw op. "Oh jee... Stockholmsyndroom..."

Mitsuki

Ik werd wakker van alle herrie. Takuto had zichzelf ondertussen al los gekregen en rende in zijn pyjama de gang op. "STOMME ROT POP!" Zijn hele gezicht was knalrood. "Onee, hij gaat me vermoorden desu" Suiseiseki verschool zich achter Hikari. "Ara?" Nene bekeek Takuto. Zijn haar stak alle kanten uit en zijn shirt was nogal verfromeld omdat ik het daar had vastgepakt. Ik wreef door mijn ogen en stapte uit het bed. Ik was nogal nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. "Nanni?" ik keek om de hoek van de deur de gang in. Het stond vol met mensen. Een Suiseiseki die achter Hikari verscholen stond, Takuto in zijn pyjama met een knalrood gezicht, een Nene die hem verbaasd aankeek. Nana en Nobu hadden een grijns op hun gezicht en Hikari snapte er niet veel van. Takuto probeerde Suiseiseki te grijpen en hij rende rondjes achter haar aan om Hikari heen. Ik begreep er niets van.

Hikari

Na dat Nana-san en Nobu-san me verteld hadden dat Shin ze had uitgenodigd hier te komen wonen waren ze mijn kamer binnengekomen en zaten we op mijn kamer te kletsen. Ineens hoorden we iemand dramatisch gillen. "KONO HENTAI! TAKUTO NO HENTAI! TAKUTO NO ECCHI!" "Hentai? Ecchi?" herhaalde Nana-san met een cynische grijns. "Nou, Nobu, zo te zien zijn we precies op de goede plaats terechtgekomen. "Hurusai." zei Nobu-san geïrriteerd. Ik keek onrustig naar de deur. Takuto? Hentai? Ik vroeg me af wat er aan de hand was. "Ik ga even... eh..." Ik gebaarde naar de deur. Nana-san sprong op. "Wij gaan mee! Wij willen ook hentai zien!" Ze greep Nobu-san's pols. "Chotto, Nana." protesteerde Nobo-san, maar Nana-san sleepte hem al mee de kamer uit. Ik volgde ze en knalde bijna tegen Suiseiseki op. Ze was helemaal hyper en kwam bijna niet uit haar woorden. "Takuto!" piepte ze opgewonden. "Takuto! Mitsuki... Ano... Mitsuki wa... Mitsuki wa..." Ik pakte Suiseiseki bij haar schouders en keek haar doordringend aan. "Suiseiseki, rustig. Vertel nou eens rustig. Wat is er gebeurd." Suiseiseki haalde diep adem en zei toen: "Takuto randt Mitsuki aan op zijn bed!"

Mitsuki

Ik sliep dus en Takuto probeerde mijn handen van zijn shirt los te krijgen. "Mooh.. baka" zei hij zachtjes. Suiseiseki gooide de deur van Takuto's kamer open. Takuto's gezicht werd knalrood. "Rot op" bromde hij. "Wat doe jij met Mitsuki!'' riep Suiseiseki verbaasd uit. "Eh? Boku?" Takuto keek van mij naar Suiseiseki en weer naar mij. ''PERVERT!" riep Suiseiseki de wegrende.

Yamiko

Ik liep afwezig door de tuin. Mayu zweefde boven mijn schouder. "Yami-chan." zei Mayu verveeld. "Waarom mag ik nooit met je chara-changen?" Ik zuchtte. "Datte... Hazukashii desu." Mayu draaide rondjes in de lucht. "Pff... Ik vind je normale gedrag genanter." "Oi!" Ik greep in de lucht, maar Mayu ontweek me. "Heb jij ook een Shugo Chara?" riep ineens een enthousiaste stem. Ik keek op en zag een jongen die iets jonger was dan ik. Hij had rood warrig rood haar en groene ogen, en naast zijn hoofd zweefde een piepklein jongetje in een sportoutfit. "Daiichi!" kraaide Mayu. Ze vloog op de Shugo Chara af en probeerde hem te omhelzen, maar hij ontweek haar behendig. "Mooh, Mayu-chan..." mompelde Daiichi geërgerd. "Kennen jullie elkaar?" vroeg ik verbaasd. De roodharige jongen staarde naar Mayu, die zich afklopte alsof ze door Daiichi's actie de grond had geraakt. "Mayu-chan..." mompelde hij. "Dan ben jij Tamura!" hij stak zijn hand uit met een zorgeloze glimlach. "Souma Kukai desu! En dit is Daiichi."

Mitsuki

Ik sliep nog. Nogsteeds had ik Takuto's shirt vast. Hij had een arm om me heen geslagen. Takuto sliep ook nog. Suiseiseki knalde een eind verderop weer door de ruit op mijn kamer. Toen ze me niet in mijn bed zag rende ze de kamer uit. "MITSUKI!" riep ze. Ik sliep steevast door. "Yamiko! Hikari! Waar is Mitsuki desu?" riep ze hard. Takuto hoorde vaag iets en opende zijn ogen. Hij negeerde de schreeuwende Suiseiseki en streek een pluk haar uit mijn gezicht. "Geez, Suiseiseki-chan, kun je je kop niet houden! Irritante pop!" riep een geïrriteerde Utau wiens slaapkamer dicht in de buurt van Mitsuki, Yamiko en Hikaro slaapkamers lag. "Ik ben geen irritante pop desu!" riep Suiseiseki boos terug. "Ara ara, zouden jullie wat stiller willen zijn" zei Nene die aan kwam lopen. Tsubasa sliep nu en ze was van plan dat nog lang vol te houden.

Hikari

Toen ik de volgende ochtend wakker werd was onee-chan al weg. Ik vroeg me af of ze kwaad op me was. Ik had immers gisteravond als een kind bij haar zitten uithuilen. Zonder haar iets uit te leggen. Ik kwam overeind en trok mijn knieën op en keek op de wekker naast mijn bed. Er was nog anderhalf uur tot het ontbijt. Ik kleedde me vlug aan en pakte mijn gitaar. Ik ging op de stoel naast het bed zitten en haalde diep adem.

"Ashita nante, konai you ni to

nagatta yoru kazoe kirenai

Yume mo ai mo nakushi

ame ni utareta mama

naiteru naiteru naiteru naiteru."

Ik schrok op toen ik een stem hoorde bij de deur. "Hé, dat ken ik!" zei een hese vrouwenstem. "Ze speelt de akkoorden beter dan jij!" "Niet waar!" zei een jongensstem. "Dat zeg je gewoon omdat je gemeen bent!" Ik veerde overeind en trok de deur open. "Nana-san! Nobu-san! Wat doen jullie hier nou weer?"

Mitsuki

Ik twijfelde. Zou ik het doen? Ja, waarom niet, we deden het eerst ook altijd. Zachtjes sloop ik mijn kamer uit en ik zorgde ervoor dat Mitsuki K mij niet zou horen. Ik liep langs veel deuren en stond stil voor een deur aan het einde van de gang. Ik hoopte dat hij nog niet sliep. Zo voorzichtig mogelijk duwde ik de klink naar beneden en stak ik mijn hoofd om het hoekje van de deur. Takuto schoot overeind. "Mooh, baka, laat me niet zo schrikken" mompelde hij toen hij zag dat ik het was. Ik lachte dommetjes en stapte naar binnen. "Ik kan niet slapen" zei ik met mijn ogen naar de grond gericht. Met mijn rechterhand frunnikte ik aan een stukje kant van mijn nachtjapon. "Waarom niet?" vroeg Takuto. Hij zuchtte. Ik haalde mijn schouders op en liep naar zijn bed. Ik ging op de rand zitten, met mijn rug naar hem toe. "Oi, Mitsuki" ik keek om en kreeg een kussen in mijn gezicht. "Baka! Waar was dat nou weer goed voor" zei ik boos en ik raapte het kussen op. Ik gooide het terug in zijn gezicht. Takuto lag dubbel. "Haha, je had je gezicht moeten zien" ik werd rood. Takuto gooide nog een kussen maar deze keer zag ik het aankomen en ontweek ik het. Takuto stond op uit zijn bed en kwam lachend op mij af. Ik greep een kussen van de grond en klemde hem tegen mij aan. Op het moment dat ik er mee wilde gaan slaan greep Takuto me om mijn middel en hing me over zijn schouder. "Zet me neer! Waar slaat dit op" riep ik wild met mijn benen spartelend. "Ik ben geen kind meer" zei ik en ik begon te lachen. Takuto legde me voorzichtig in zijn bed neer en sloeg de dekens over mij heen. "Ga maar slapen" zei hij. "Eh?" er verscheen zo'n druppel naast mijn hoofd. "Hai Takuto-sama" zei ik pesterig. Takuto stak zijn tong uit en liep naar de andere kant van het bed. "Oyasumi" mompelde hij. Ik wist nog van vroeger dat Takuto pas ging slapen als ik ook sliep. Voorzichtig trok ik de dekens wat verder over me heen. Er hing een bepaalde, bekende geur aan. Het rook veilig. Ik sloot mijn ogen en draaide me op mijn rechterzij. Heel snel viel ik in slaap. In mijn slaap krulde ik me op en pakte ik met mijn handen Takuto's shirt vast. Takuto schudde zijn hoofd. Het was weer net als twee jaar terug.

Yamiko

Vertederd keek ik naar Hikari's slapende gezicht. Na een tijdlang zonder iets ze zeggen in mijn armen te liggen huilen was ze uiteindelijk in slaap gevallen. Het had me herinnerd aan vroeger, toen was het ook altijd zo. Als Hikari huilde, ging ze nooit naar otou-san. Altijd naar mij. En Hikari sliep altijd eerst. Ik wachtte altijd tot zij sliep voor ik ging slapen, voor het geval ze niet kon slapen omdat ze bang was. Hikari was altijd overal bang voor. Monsters, spoken, spinnen... Dan kon ze niet slapen en ik joeg ze dan voor haar weg, allleen dan sliep ze. Ik glimlachte onwillekeurig. Hikari was net een kind als ze sliep. Dan leek ze nog helemaal niet veranderd sinds ze een kleuter was. Ik slaakte een zucht. Ergens miste ik die momenten. Ik miste het dat ze me tegen me opkeek als "onee-chan". De grote dappere onee-chan die haar overal tegen beschermde. Maar die had ze niet nodig. Zij had haar otou-san. En al haar vrienden. En ik? Ik had niemand. Mijn keel voelde ineens dik aan. Stilletjes hees ik me in mijn pyjama en kroop in bed. Ik draaide mijn rug naar Hikari toe en begroef mijn gezicht in mijn dekbed, zodat ze mijn gesnik niet hoorde. Wie beschermde mij?

Mitsuki

Ik besloot mijn pyjama aan te trekken. Ik stond op, zette het licht aan, deed de gordijnen dicht en pakte mijn nachtjapon uit de kast. Snel kleedde ik me om en begon ik heen en weer te lopen. Met mijn hand hield ik weer mijn ketting vast. Ik kon niet slapen, ookal was ik moe.
Takuto liep zijn kamer in en trok zijn pyjama aan. Hij ging in zijn bed liggen maar viel niet in slaap. Er was vandaag weer flink wat gebeurt en het zat hem niet helemaal lekker.

Yamiko

Ik stond nog een beetje beduusd buiten in de tuin. Mitsuki was zomaar ineens naar binnen lopen. Zou ze kwaad zijn omdat ik stond te luisteren? Ik haalde mijn schouders op en liep naar binnen. Zachtjes deed ik de deur open van de kamer die ik met Hikari deelde en sloop naar binnen. "Onee-chan." klonk het zachtjes. Ik knipte het licht aan. "Oh, je bent nog wakker." zei ik toonloos. Hikari zatin haar pyjama op haar bed met haar benen opgetrokken. Ze knikte. "Ik heb met Shin'ich- iie, Shin gepraat." "Shin?" vroeg ik verbaasd. Voor zover ik me kon herinneren had Hikari altijd naar hem verwezen als Shin'ichi-kun, ookal kende ze hem al langer dan ik. Ineens zag ik tranen in Hikari's ogen staan. "Wat is er?" vroeg ik verbaasd. Hikari stak haar hand uit en pakte de rand van mijn vest. "Gomennasai." Ik smolt. Hikari zag er zo aandoenlijk uit, opgekruld als een jong katje, met haar betraande ogen. Ik ging naast haar zitten en trok haar tegen me aan. "Het is al goed." zei ik zachtjes, hoewel ik geen idee had waarvoor ze zich verontschuldigde.

Mitsuki

Mijn hoofd werd knalrood. "Atashii.. etto.. eh.." Ik was sprakeloos. Het was niet de bedoeling geweest dat iemand me hoorde! Ik stond er een beetje zenuwachtig te doen. Yamiko stond ook nogal te stotteren en raar te doen. "Ik ga terug naar binnen" zei ik snel en ik liep langs haar heen. Ik ging gewoon via de achterdeur naar binnen. Ik hoorde vanuit de keuken Sawako en Mitsuki praten. Waar zou Takuto zijn? Ach ja, ik zag hem morgen ook weer. Ik liep terug naar mijn kamer, ging naar binnen en deed de deur dicht. Ik liep naar het raam en deed het dicht. Met een zucht ging ik op mijn bed liggen. "Hazukashii" zei ik zachtjes. Het was donker in mijn kamer, want er stond geen licht aan. Normaal hield ik niet van donker, maar nu maakte het me niets uit.

Yamiko

Nadat iedereen die ik een beetje kende de eetzaal uit was gelopen besloot ik ook maar terug naar mijn kamer te gaan. Ik vroeg me af of Hikari al sliep. Langzaam slenterde in door de gangen. Bij de afslag naar de buitendeur besloot ik nog even naar de sterren te gaan kijken. Ik duwde de zware deur open en struikelde het bordes op. Een heldere, gevoelige stem klonk door de koele avondlucht. Ik luisterde aandachtig, maar kon de stem niet thuisbrengen. Het waaide zachtjes. Nieuwsgierig liep ik in de richting van het geluid. Ik rilde bij het voelen van het natte gras aan mijn blote voeten. Mijn slippers werden glibberig. Al gauw zag ik waar het geluid vandaan kwam. Midden op het grasveld stond een klein silhouette te zingen, met haar gezicht naar mij toe, maar het was te donker om te kunnen zien wie het was. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes in een poging beter te zien, maar precies op dat moment schoof er een wolk voorbij, waardaar en felwitte, volle maan tevoorschijn kwam. Het maanlicht viel op het gezicht van de zingende gedaante, en meteen herkende ik haar. Als een engeltje, stond ze daar te zingen met haar handen gevouwen en haar ogen gesloten. Haar roodbruine krullen dansten sierlijk in de wind. Vertederd keek ik toe, en ineens vroeg ik me af hoe ik eruit zag als ik zong... Mitsuki leek haast wel een ander persoon, en Hikari ook als ze zong. Dan was ze niet langer een hulpeloos verlegen meisje, maar een sterke vrouw, zonder zorgen. En toen, totaal onaangekondigd stopte Mitsuki met zingen en opende ze haar ogen. Even leek ze te schrikken toen ze me zag staan kijken. "Eh...? Yami-chuu? Hoe lang sta je al te luisteren." "Ehm..." wat was ik blij dat het te donker was om te zien dat ik rood werd. "Nog niet zo lang..." mompelde ik quasi-onverschillig.