Yamiko

Ietwat beschaamd keek ik naar Jiro die voor me op de grond zat. "Hontoni gomen!" zei ik opnieuw. Ik keek de andere kant op. "Mou ii." mompelde ik ongeduldig. "Honto?" Jiro vloog overeind en boog zich over me heen. Ik schoot in de lach. Ik kon ook niet boos blijven. "Yosh yosh." zei ik zachtjes terwijl ik hem op zijn hoofd klopte. Hij had iets weg van een kwispelende puppy. Ik zag Hikari opgelucht haar handen ineen slaan. "Nou, nu is de patient wel genezen hoor." zei ik gegeneerd. Ik duwde Jiro aan de kant en kwam overeind. Ik stond op het punt om weer in het zwembad te duiken toen er een hard rommelend geluid uit mijn maag klonk. Hikari proestte het uit. "Heb je honger, onee-chan?" Ik lachte onhandig. "Maa ne." Chiharu graaide in het tasje dat ze bij zich had en viste er een glanzend goudkleurig zakhorlogen uit. "Het is ook bijna etenstijd." zei ze droog. Mio knikte. "Dan gaan we ons omkleden en zien we elkaar weer in de eetzaal?" De rest stemde in. Ik sloeg een handoek om me heen en volgde Hikari naar onze kamer.

Miyako

Ik kwam net boven toen ik het zag gebeuren. "YAMIKO!" riep ik geschrokken. Alles leek ineens in vertraging te gaan. Ik zwom richting de rand, net zoals Mio. Hikari stond over de reling gebogen en schreeuwde iets. Er was een soort van gele flits en Yamiko belande in de armen van Takumi. Yamiko haalde paniekerig adem en had haar ogen dichtgeknepen. Ik klom uit het zwembad. Takumi legde Yamiko neer en ging weer weg. Boos keek in naar de glijbaaningang waar Jiro stond. "Ben je nu helemaal gek geworden!" riep ik boos. "Yami-chii! Daijoubu?" vroeg ik bezorgd. Hikari klauterde van het trapje af en vloog haar zus om de hals. Jiro kwam schuldig achter haar aan. Ik wilde net beginnen aan een hele preek over hoe stom hij wel niet bezig was, toen Mio haar hand op mijn schouder legde en gebaarde dat ik me in moest houden. "Mooh" ik stampte boos met een voet op de grond. Ritsu kwam ook aanlopen, greep Jiro bij zijn oor en trok hem weg. Mio ging erachteraan. Ik ging gehurkt bij Yamiko zitten. Ze had weer wat kleur terug en praatte zachtjes met Hikari. Samen hesen we haar overeind en brachten we haar naar één van de ligstoelen. Himeno was al opgestaan en had er een handdoek neergelegd. Yamiko zat rechtovereind. Jiro kwam weer aanlopen met een rood hoofd, ging recht voor de stoel staan en ging toen op zijn knieën zitten. Hij boog zo diep dat zijn neus de grond raakte. "Hontoni gomennasai!" zei hij hard. Ik zag dat zelfs zijn oren rood waren. "En?" vroeg Ritsu die naast hem stond. Ze tikte met haar voet op de grond. "Ik heb er heel veel spijt van! Ik zal het nooooooit meer doen!" zei Jiro. Ik kon merken dat hij het meende.

Yamiko

Hikari en ik grepen een drankje en sloegen het achterover. Vanuit mijn ooghoek zag ik Mio en Miyako samen de trap naar de glijbaan opklimmen. Ze leken niet door te hebben dat Jiro ze achterna liep. Ik zuchtte. Hij gedroeg zich wel een beetje plakkerig. Ik greep Hikari's hand. "Kom, wij gaan ook van de glijbaan!" Hikari liep verbaasd achter me aan. "Eh... Oké." Ze keek achterom naar Shin, die zijn schouders ophaalde. Bovenaan de glijbaan troffen we aan wat ik al verwachtte; Jiro wilde met Mio en Miyako mee van de glijbaan af. "Jiro-kun, je zult je wel aan de regels moeten houden hier. Niet meer dan twee tegelijk." Jiro trok een wenkbrauw op. "Ben jij de baas hier ofzo?" Ik fronsde. Die jongen irriteerde me. "Als jij me zo wilt zien. Dit gaat om veiligheid." Jiro knikte langzaam. "Jammer Mio-chan, dan moet jij maar alleen gaan." Hij pakte Miyako's hand en wilde op de glijbaan gaan zitten. Mio keek beteuterd. "Misschien moet jij maar alleen gaan Jiro-kun." Jiro vernauwde zijn ogen. "Waar bemoei jij je eigenlijk mee? Heb je niks beters te doen dan mij de les lezen." Hij pakte Miyako bij haar schouders en zette haar op de glijbaan. Miyako protesteerde zwakjes. Ik klemde mijn kaken op elkaar. Nu ging hij te ver. Ik pakte hem bij zijn staartje en trok hem naar me toe. "Onee-chan!" piepte Hikari geschokt. Jiro sloeg vloekend mijn hand weg. "Wat is jouw probleem?!" riep hij beledigd. Ik negeerde hem en pakte Mio's arm. Ik duwde haar zachtjes naar Miyako die nog steeds op de glijbaan zat. "Glijden jullie." commandeerde ik. Mio knikte en zette zich af. Jiro was nog niet tevreden en draaide me naar hem toe. "Ik vroeg je wat?" Ik zuchtte. "Moet dit nou? Je ziet toch dat die meiden met z'n tweeën van de glijbaan wilde?" Jiro keek de andere kant op. "Dan nog zijn het jouw zaken niet." Ik haalde diep adem. Ik begon me behoorlijk aan die kerel de irriteren. Hikari keek benauwd van mij naar Jiro en weer terug. "Geen van die meiden zei dat ze mij niet mee wilde hebben hoor." ging Jiro door. Ik rolde met mijn ogen. "Wel eens van lichaamstaal gehoord?" Jiro kreeg een kleur. Hij leek even verward en gaf me een harde duw. Ik werd nu echt kwaad en duwde hem terug. "Voorzichtig!" riep Hikari paniekerig. Jiro luisterde me niet en gaf me nog een duw, waardoor ik tegen de reling aankwam. Hikari gilde. De reling was laag en de grond was glad. Ik gleed uit en viel eroverheen. Beneden schreeuwde wat mensen.

Dan mag jij nu bedenken of ze in het zwembad valt of op de grond, met alle gevolgen van dien. ;) Oh, de vele gevaren van onschuldige zwembadscenes.

Miyako

Ik hing met Mio aan de rand van het zwembad en bekeek de bikini van Chiharu. Het zag er erg cool uit. "Miyako! Vangen!" riep Ritsu. Ik draaide me om en zag iets geels op mijn hoofd afvliegen. Niet zo heel erg veel later knalde het vol in mijn gezicht. "Ritsu!" schreeuwde ik boos. Mijn gezicht deed pijn en er zat een grote, rode vlek op. Ik trappelde wild met mijn voeten zodat ik niet naar beneden zou zakken. Ritsu en Jiro lagen dubbel. "Hmpf" ik greep de gele bal vast, gooide hem omhoog en knalde hem hard in Jiro's richting. Hij ving hem simpel met één hand op. Daarna gooide hij hem door naar Ritsu die er mee weg zwom. Jiro kwam mijn kant op en kwam naast me hangen. Geez.. Wat was die kerel irritant. Ik keek even vanuit mijn ooghoeken naar hem. Hij leek super veel op Ritsu. Nu had hij zijn haren in een klein sprietstaartje op zijn hoofd. Ik grinnikte. Hij keek me vragend aan. "Ne, Miyako, ga je mee van de glijbaan?" vroeg Hikari die nu gehurkt voor me stond. Achter haar zag ik Shin aan hints doen. Ik begreep het en schoof onopvallend naar links. "Hikari! Schrik niet!" riep Shin ineens en hij duwde Hikari zo het zwembad in. Hikari slaakte een gilletje van schrik. Mio en ik lachte. Shin sprong er zelf achteraan. Hikari kwam happend naar adem boven. Ze keek even rond waar Shin was. Himeno zat op een grote ligstoel en Azusa keek in onze richting. Ik keek naar de tafels die ineens gevuld waren met verfrissende drankjes en kleine snack gevalletjes. Aan de manier waarop alles was neergezet was te zien dat het door Mugi was gedaan. Ik klom uit het zwembad en ging aan de rand zitten. Mio deed dat ook. "Zullen we dan van de glijbaan gaan?" vroeg ze met een glimlach. Ik knikte en ging staan. Met zijn tweetjes liepen we naar de glijbaan en klauterde we de trap op.

Yamiko

Ik tikte ongeduldig met mijn slipper op de grond. "Mooh, Hikari, kun je niet een beetje opschieten? Zo missen we alle lol." "Datte..." piepte Hikari vanuit de badkamer. Ik zuchtte. "Heb je hem al aan?" vroeg ik ongeduldig. Even bleef het stil. "Hai dakedo." Ik deed de deur open en slikte even. Hikari stond zichzelf te bestuderen in de spiegel. Ze zag er geweldig uit. Ze droeg haar lichtblauwe bikini die op sommige plaatsen bedrukt was met gedetailleerde witte rozen. Haar lange haar hing in een losse vlecht over haar schouder. "Wat zeur je nou!" riep ik geïrriteerd en ik ging naast haar staan. Gefascineerd staarde ik naar onze spiegelbeelden. Onze gezichten waren identiek, maar met mijn legergroene bikinitopje en de zwartwitte jongenszwembroek op mijn magere heupen kwam ik niet eens in de buurt van Hikari's schoonheid en elegantie. Hikari kneep in een stuk huid op haar buik. "Maar vind je niet dat ik dik lijk?" Ze keek beteuterd naar haar spiegelbeeld. Mijn mond viel open. "WAT?! Dik? Jij?" Hikari draaide zich om en bekeek haar billen in de spiegen. "Maar kijk al dat vet dan." Ik zette vermoeid mijn hand tegen mijn voorhoofd. "Hikari, dat heet HUID." "Maar onee-chan is veel slanker en mooier." zei ze met een pruillipje. "Oké, genoeg. Meekomen jij." Ik pakte Hikari bij haar pols en sleepte haar de kamer uit.

"Dat duurde lang." lachte Miyako toen we bij het zwembad aankwamen. Ik rolde met mijn ogen. "Ja, Hikari moest zichzelf eerst even een minderwaardigheidscomplex aanpraten. "Minderwaardigheidscomplex?" vroeg Shin, die net uit het water kwam. Hij droeg een donkerrode zwembroek en had een handdoek over zijn hoofd en deed een poging zijn lichtblauwe haren droog te wringen. Toen zijn blik op Hikari viel was hij even stil. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en herstelde zich toen. "Yami-chan staat ons weer niet toe haar billen te zien." zei hij gemaakt-teleurgesteld, terwijl hij naar mijn zwembroek gebaarde. Hikari zei niks. Ze staarde met een rood hoofd naar Shin's fraaigevormde bovenlichaam. Ik schoot in de lach. "Jammer Shin, deze keer zul je je tevreden moeten stellen met die van mijn lieftallige zusje. "EH?!" riep Hikari geschokt. Haar hoofd werd zo mogelijk nog roder. De kleur kwam akelig dicht in de beurt van die van Shin's zwembroek. "Zijn we de laatsten?" vroeg ik aan Miyako om de stilte te verbreken. Miyako schudde haar hoofd. Chiharu is er ook nog niet.

"Omataseshimashita!" klonk er ineens achter ons. Miyako lachte. "Oh, nu wel." Toen we ons omdraaiden stond Chiharu voor onze neus. Ze droeg een lichtgroene bikini die met donkerhouten ringen bij elkaar werd gehouden. Zowel op het topje als op het broekje waren leren veters met donkerhouten kralen gestikt. Haar paarse krullen had ze in een knotje gefrommeld en aan de zijkant van haar hoofd zat een lichtblauwe bloem in haar haar gespeld. Over haar broekje droeg ze een lichtblauwe pareo, in dezelfde kleur als de bloem. Hikari was meteen afgeleid van Shin en rende naar Chiharu toe. "Aah! Chiharu-chan kawaii!" kraaide ze enthousiast. "Hoe kom je aan die bikini?" Chiharu glimlachte. Ik heb hem met zilveren ringen op de markt gekocht, maar ik vond hem zo kaal, dus ik heb de ringen vervangen en hem een beetje gepimpt." zei ze luchtig terwijl ze aan één van de kraaltjes plukte.

Miyako

Mio en ik lieten onszelf tegelijk achterover op het gras vallen waardoor onze hoofden tegen elkaar aanknalde. Lachend wreef ik over mijn hoofd. "Jullie vallen vandaag wel vaak tegen elkaar aan he!" hoorde ik iemand zeggen. "Ah, Yamiko!" zei Hikari. Mio en ik waren nog aan het lachen. "Mooh, Mio-sempai, Miyako-chan" zei Azusa die haar hoofd schudde. "Zullen we zo gaan zwemmen" zei Nobu. Ik stopte abrubt met lachen. "Als het uitkomt natuurlijk" zei hij daarna. "Ik heb toch geen bikini" zei Himeno. "Ik heb er nog wel een over, ik denk dat die je wel past" zei Azusa. Ik ging overeind zitten. Zwemmen. Als ik nou mijn ketting afdeed en goed weglegde ging het. "We gaan dus zwemmen?" vroeg Nobu ter bevestiging. Er werd geknikt. "JIROOO!" riep iemand vrolijk. Ritsu kwam aanrennen en vloog haar neef om de hals. Lachend liet ze hem weer los. "Ga je mee zwemmen?" vroeg Jiro. Ritsu haalde haar schouders op en keek naar Mio. Die knikte. "Oké!" zo'n kwartier later stonden we allemaal bij het zwembad. Mio droeg haar zwarte bikini en had haar haren samengedaan in een soort knot. Ze zag er erg volwassen uit. Ik keek naar Himeno. Ze droeg een roze bikini die totaal niet bij haar paste en Azusa droeg een blauwe met een rokje over het broekje. Na heel lang aandringen had Mio haar zover gekregen haar roze badpak weg te doen. Ikzelf droeg een rood broekje met een wit lint touw geval en witte strikjes aan de zijkant. Mijn topje was rood met een wit strikje in het midden. Mijn parelketting lag in een doosje dat ik in drie andere doosjes had gestopt die weer in mijn kist met cosplayspullen lagen. Ik was nog nooit hier weesten zwemmen. Ik had namelijk nooit geweten dat het ging als ik mijn parelketting afdeed. Ritsu kwam in haar geel met oranje gestreepte bikini aanrennen. Ze had een grote duikbril op en sprong het water in. "Bommetje!" riep Jiro die het water insprong. Hij had een witte zwembroek aan met gekleurde blokjes. Door zijn bommetje werden Mio en ik helemaal nat. Zuur keek ik hem aan. Hij lachtte alleen maar. Ik keek even rond, alleen Hikari, Yamiko, Chihari en Shin waren er nog niet. Nobu sprong het water in, weer een golf water over me heen. "Mooh!" riep ik gefrustreerd. Ik pakte Mio bij haar pols en sprong het water in. Mio riep wat dingen van de schrik. Ik was gewend nu een staart te hebben en van onwennigheid zonk ik even na de bodem. Snel realiseerde ik me dat ik moest zwemmen en kwam ik weer boven.

Geen idee of je van zwembadscene's houd, maar ik vind ze gezellig en leuk x3

Edit: Sorry van de inbraak, maar ik moest Chiharu er even bij zetten, want die wil ik natuurlijk ook in swimming gear beschrijven. ;) En ja hoor, zwembadscènes zijn prima. ^^

Yamiko

Ik liep doelloos door de gangen toen ik Nagihiko tegen kwam. "Ah, Tamura-san." zei hij opgewekt. "Heb je de nieuwe bewoners al gezien?" Ik trok een wenkbrauw op. "Nieuwe bewoners?" Nagihiko knikte enthousiast. "Er zijn 4 nieuwe mensen.Twee jongens en twee meisjes. Ze zitten in de tuin bij het zwembad met Hikari-tachi." Ik knikte langzaam. "Ah oké, ik ga wel even kijken." Ik sloeg de hoek om naar de buitendeur en knalde bijna tegen Shin op. "Ah! Yami-chan!" zei hij opgewekt. "Weet jij waar Hikari is?" Ik zuchtte. "In de tuin met de nieuwe bewoners." Shin trok een wenkbrauw op. "Nieuwe bewoners?" Ik schoot in de lach en pakte Shin's arm. "Loop maar mee, ik was net onderweg."

Miyako

Ik keek naar Mio. Ik vergat steeds dat ze al 18 was. En Azusa 17. Himeno was ook een vreemd geval. 14. Ik geloofde er niets van, ze was vast 17 ofzo. Ik lachtte om Yuuji's opmerking. Mijn blik ging naar Himeno terug. Uit haar broekzak haalde ze een sigarettenpakje en een aansteker. Mijn ogen werden groot. Ze bracht een sigaret naar haar mond en stak die aan. "Eh! Himeno-chan!" Ik noemde haar nu al bij haar naam, als ze dat maar goed vond. "Nani?" ze keek onverschillig op en nam een trekje van haar sigaret. Ik leek even versteend. "Je mag nog niet roken, je bent toch veel te jong!" zei ik. Oh help, wat klonk ik moederlijk. Himeno haalde haar schouders op. "Het zijn mijn longen, ik mag ze zelf verknallen" zei ze droog. Ik zuchtte, fijne instelling had ze. Ik keek de groep rond. Ik werd afgeleid door Jiro's prikkende ogen. Ik glimlachte terug. Hij was best eng, opdringerig enzo. Jiro glimlachte ook en kreeg rode wangen. Iehl. Weer belandde ik op Himeno. Ik vond haar best interessant. "Ne, Himeno-chan, speel je een instrument?" vroeg ik. Himeno knikte. "Ik heb dwangmatig Viool en Piano geleerd" zei ze. "Cool!" zei ik. Ik hield van viool. "Kiriya-chan, bespeel jij een instrument?" vroeg Jiro er doorheen, net toen ik mijn mond opentrok om meer dingen aan Himeno te vragen. Ik was even verward. "Ik speel akoestisch en electrisch gitaar en Mio leert me nu linkshandig bass te spelen!" zei ik toen. "En je zingt" zei Azusa die me aanstootte. "Dat ook ja" zei ik er zachtjes achteraan. "Gaaf!" zei Jiro. Weer glimlachte ik. Wat moest die gast van me?

Chiharu

Ik plofte in het gras neer naast Hikari en pakte een glas ramune van het dienblad. Ik keek om me heen. Een hele groep mensen die ik niet kende. "Zullen we even een voorstelrondje doen?" stelde Azusa voor. Hikari knikte en wees op haar borst. "Ik ben Tamura Hikari, 16 jaar. Moet ik ook iets over mezelf beginnen?" Een meisje met een glanzende bruine krullen schoot in de lach. "Laten we eerst maar beginnen met namen en leeftijd." Hikari bloosde. "Ha-hai." ze knikte naar mij, om aan te geven dat ik aan de beurt was. Ik boog ietsjes naar voren. "Matou Chiharu desu. Ik ben 17." Aan de andere kant zat een meisje met lang zwart haar. "Akiyama Mio. 18 jaar oud." Ze keek even snel naar het meisje met de krullen, die naast haar zat. "Ah... Eh... Kiriya Miyako. 16." zei ze blozend. Ik glimlachte. Zo schattig! "Nakano Azusa. Ik ben ook 17." zei Azusa, die naast Miyako was gaan zitten. Nu was het de beurt aan de jongens. "Ehm... Ik ben Terashima Nobuo. Nobu dus. En ik ben 20." "Mochizuki Yuuji, 18 jaar oud." zei de bruinharige jongen die naast Nobu zat. "Yamabuki Jiro, 19." mompelde een jongen met een haarband. Nu alleen nog het punk-achtige meisje dat aan de andere kant van Hikari zat. Alle ogen waren nu op haar gericht. "Kuroyuki Himeno." zei ze alleen maar. Hikari stootte haar aan. "14." zei ze erachteraan. "14 wat?" vroeg Hikari dommetjes. "14 jaar oud." zuchtte Himeno. Nobu's mond viel open. "VEERTIEN! Ik dacht dat je van mijn leeftijd was!" Hij keek een beetje beteuterd. "Lo~licon." zei Yuuji plagerig. "Chigau yo!" riep Nobu verdedigend. "Als ik een lolicon was zou ik vallen op schattige meisjes met strikjes en kant enzo, zoals Hikari!" Hikari bloosde. "Schattig?" "Oh, dus ik ben niet schattig?" vroeg Himeno met een opgetrokken wenkbrauw. Ik schoot in de lach. Wat een gezellig groepje. "Zij heeft en strik in haar haar." zei Jiro ineens, wijzend naar mij. Ik giechelde. "Oh, ben ik dan ook schattig?" Nobu bloosde een beetje. "Ah... Ja hoor." Ik hield mijn hoofd schuin. "Arigatou. Denk ik." In een beweging trok ik de strik uit mijn haar en knoopte hem om Nobu's pols. "Nu ben jij het schattigst." zei ik vrolijk. Nobu's gezicht vertrok. "Ik ben de oudste hier hoor!" "Trek het je niet aan." Yuuji klopte Nobu op zijn schouder. "Oude omaatjes kunnen ook ontzettend schattig zijn."

Himeno

Wat was dit huis groot! En er was gewoon een zwembad. "Maah.. Ik heb mijn bikini thuis laten liggen" zei ik triest. Miyako duwde me een telefoon in mijn hand. "Bel maar, de chauffeur gaat het voor je halen" zei ze. "Is er een eigen chauffeur?" vroeg ik verbaasd. Mio knikte. "Ik bel zometeen wel" zei ik. Op de telefoon stond een grote sticker waar 'Villa' opstond, dus ik legde hem op het kastje neer dat naast me stond. Miyako duwde de grote deuren open en we stonden in de tuin. Uiteraard een ander gedeelte dan dat we in de keuken hadden gezien. Er lag een groot gigantisch zwembad met rondere vormen en een grote trap om erin te gaan. Er waren 3 glijbanen en verschillende hoogtes duikplanken. "Uwaaaaaa! Sugoii!" zei ik opgelaten. Ow, dit was zo niet mijn karakter. Met wat moeite liep ik door het gras met mijn naaldhakken. Ik ging op mijn knieën aan de rand van het zwembad zitten en ging met mijn hand door het water. Het was lekker warm. "Yay! Ik kan niet wachten om te gaan zwemmen!" zei ik enthousiast. Toen schudde ik mijn hoofd. Normaal doen. Ik stond op en liep koeletjes terug. Miyako keek me vreemd aan. "Oh! Je moet nog een kamer hebben! Ne, Mio-chan.. Waar is de andere vrije ruimte?" vroeg Miyako aan Mio. Mio dacht na. "Oh, bij Hikari-tachi!" zei ze. "Kuroyuki-san! Kom, dan laat ik het snel zien!" zei Miyako vrolijk. Ze pakte me bij mijn arm vast en we gingen terug naar binnen. Snel probeerde ik de weg te onthouden. Rechtdoor, links, rechts vierde deur rechts. Ik keek rond. Naast me stond een bordje met "Hikari en Yamiko" aan de andere kant stond "Nana" Op het blaadje stond een kringetje dat eruit zag alsof er een sigaret op uit was gedrukt. "Wie zijn dat?" vroeg ik. "Hikari en Yamiko zijn een tweeling, ze zijn beide erg verschillend maar heel aardig. En Nana.. die kan je beter maar zelf ontmoeten. Ze is aardig hoor, ze lijkt wel een beetje op je" zei Miyako. Ik knikte. "Aan de overkant slaapt Mio, je weet wel, dat meisje van net" zei ze. Ik glimlachte. Ik liet mijn rugzak van mijn schouder glijden en zette hem naast mijn koffer neer. Samen met Miyako liep ik weer terug. Mio, Yuuji, Jiro en Nobu waren gaan zitten. We gingen erbij zitten. Er was een heel gesprek ondertussen opgang en ik zag iemand naar buiten komen met een schaal met erg veel glazen drinken. "Hikari!" riep Miyako vrolijk en ze zwaaide. Achter Hikari liep een meisje met paars, rood achtig haar en Azusa. Hikari-tachi kwamen bij ons zitten en we pakte allemaal een glas drinken.

Yuuji

We liepen verder langs de vele kamers. Alle deuren waren behangen met naambordjes, tekeningen, foto's, schilderijen en posters. We stopten bij een kale deur naast de kamer van een zekere Mashiro Rima. Ik glimlachte. Haar deur was volgeplakt met plaatjes van oude comedieseries en een foto van een meisje dat Bala-Balance deed. Wat een schattig meisje... Zou zij dat zijn? "Deze kamer is nog leeg." zei Kiriya. En ze wees op de deur. Ik knikte. "Dan wordt dit mijn kamer." Ik liet mijn rugzak van mijn schouder glijden en zette hem voor de deur. "Ah. Shin's kamer is hier ook vlak bij." zei Nobu. "Oh cool! Shin is ook hier hè?" Nobu knikte. Ik wierp een blik op de lange gang met talloze deuren. "Hoeveel mensen wonen hier eigenlijk?" Kiriya schoot in de lach. "Ik raak ook steeds de tel kwijt." We liepen verder en ook Kuroyuki en Jiro kregen een kamer toegewezen. Daarna begon de rondleiding door de villa. "Dit is de eetzaal." zei Kiriya terwijl ze hoge deuren van een grote zaal met een hoog plafond openduwde. De ruimte was enorm. Aan de ene kant was hij gevuld met een aantal lange tafels die door de hele lengte van de zaal stonden, en aan de andere kant stonden wat kleinere tafeltjes apart. De muur achter de lange tafels werd onderbroken door hoge ramen die bijna tot aan het plafond kwamen. Door de ramen had je een uitzicht op een een groot grasveld. Eromheen liep een pad van natuursteen, met hier en daar een rijkelijk versierd houten bankje. In het midden van het grasveld stond een grote fontijn, en aan de overkant lag een pad dat was overkoepeld door de tweede verdieping van de villa, en zich door middel van een laag muurtje en een rij pilaren afscheidde van de binnenplaats. Ik liep naar het dichtsbijzijnde raam en legde mijn vingers tegen het glas. "Sugoooi." mompelde ik verbaasd. Kiriya glimlachte. "Zijn jullie uitgekeken? Dan gaan we nu naar het zwembad." Mijn mond viel open. "Zwembad?" Nobu knikte, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Yataaa!" Ik maakte een sprongetje. De drukte was ik wel gewend, maar deze luxe was compleet nieuw voor me. Mijn familie had altijd om geld verlegen gezeten. Met een grijns van oor tot oor volgde ik de rest naar de volgende kamer. Over geld hoefde ik me nooit meer druk te maken.

Jiro

Ik keek even goed rond en toen gleed mijn blik weer terug naar Miyako. Ik stapte op haar af. "Ik zou best wel een rondleiding willen" zei ik opgewekt. Miyako wende haar blik van Yuuji en Nobu af. "Oh, ja, natuurlijk. Kuroyuki-san mo?" Himeno knikte. Ik vond haar naam best grappig. "Ik ga ook even mee" zei Mio die me even jaloers aankeek. Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Oy, Nobu, Mochizuki-kun, gaan jullie mee?" de jongens knikte. "Zal ik jullie anders eerst naar jullie kamers brengen.. dan lopen we daarna wel verder rond" zei Miyako. Ik haalde mijn schouders op. "Mij best". Miyako en Mio gingen voorop. Ik keek naar de deuren waar we voorbij liepen. Op eentje stond Tainaka Ritsu, daar sliep mijn achternichtje dus. Na een poosje kwamen we bij twee deuren, een gangpad en weer een rij deuren. Op de ene deur stond "Kouyama Mitsuki" met een vreemde tekening. Op de andere deur stond "Kiriya Miyako" er hingen foto's van Miyako met een jongen. Miyako met twee meisjes. Miyako in cosplays. Geïnteresseerd bekeek ik ze. "Wie is die jongen?" vroeg ik. Miyako kwam naast me staan. "Ara, dat is Takuto-kun" zei ze met een glimlach. Haar ogen leken alleen niet vrolijk. "Is er iets gebeurd?" vroeg ik. "Nou... Ik heb vanmorgen een eind aan onze relatie gemaakt..." zei ze, haar wangen kleurde roder en ze slikte. Mio sprong in. Ze legde haar handen op Miyako's schouder. "Kop op, Miyako! Je verdient beter dan een kerel met kattenoren en een veelste kort lontje!" zei ze opwekkend. Miyako knikte en snoof. Oké, ze was dus hetero! "Maar die kamer daar is vrij" zei Miyako toen en ze wees met haar vinger naar de kamer na het gangpad. "Oh, daar installeer ik me wel" zei ik snel en ik sleepte mijn zooi naar die kamer. Ik wierp nog een blik op de deur naast de mijne. Ik kon het nog net lezen, het was best ver weg namelijk. Hoshina Utau. "De sleutel hangt denk ik nog in de keuken" hoorde ik Miyako zeggen. "Dan gaan we die straks wel halen. Je kunt je spullen wel even voor de deur laten staan, ze stelen hier toch niets" zei ze. Ik liet mijn koffers los en gooide de plastic zak bovenop. "Oké". Toen vroeg ik me ineens af waar die blauwharige jongen nou was.

Yuuji

Ik keek nog één keer op mijn routeplanner, en vervolgens naar de gigantische villa voor mijn neus. Dit zou het moeten zijn. Mooi huis. Met een grote grijns liep ik naar de voordeur en belde aan. En klonk wat geroezemoes aan de andere kant, tot een mooi meisje met een dikke bos bruine krullen de deur opendeed. Ik keek de gang in. Er stond een groepje mensen naar me te kijken. "Is het hier altijd zo druk?" vroeg ik opgewekt. Het meisje haalde haar schouders op. "Vaak wel." Een meisje met lang blauw haar kwam naast het andere meisje staan en bekeek me vluchtig. "Ah, jij bent vast Mochizuki Yuuji-san!" Ik slikte even. Die stem... Was het wel een meisje? "Dat klopt!" zei ik met een buiging. "En jullie?" Het mooie krullenmeisje liet me binnen en deed de deur dicht. "Ik ben Fujisaki Nagihiko." zei het blauwharige persoon. Ik beet op mijn lip. Het was dus een jongen. "Kiriya Miyako." zei de krullenbol, terwijl ze op zichzelf wees. "Akiyama Mio desu." zei een meisje met lang zwart haar. "Jiro~" zei een jongen met een haarband. Dat liet alleen nog het meisje met het korte haar in de kapotte kleding over. "Kuroyuki Himeno." zei ze onverschillig. Ik knikte. "Yoroshiku!" Mio wierp een blik op de versleten rugzak die ik over één schouder droeg. "Is dat al je bagage?" vroeg ze verrast. Ik knikte. "Ik heb niet zoveel spullen. Misschien moet ik nog wat kleren bijkopen." "Je kan ook wel wat van mij lenen. Als Shin niet alles inpikt ten minste." Een magere jongen met kort blond stekeltjeshaar kwam de hoek om lopen. Ik grijnsde breed. "Nobu! Lang niet gezien man!" Ik liep op Nobu af, en omhelsde hem, tot verbazing van de meiden achter me. Nobu lachte. "Nog altijd even klef?" Ik blies een pluk haar omhoog. "Echte mannen zijn niet bang voor een knuffel." De meisjes giechelden. Nobu sloeg me zachtjes op mijn schouder. "Goed je te zien, Yuu."

Himeno

Ik stapte uit de auto die papa voor me had geregeld. Mijn naaldhakken klikte op de stoeptegels. Ik had er nu al zolang op gelopen dat ik bijna niet meer wiebelde of struikelde. De chauffeur haalde mijn rugzak en koffer uit de kofferbak en zette ze voor me neer. Vervolgens reed hij zonder wat te zeggen weer weg. Ik hees mijn rugzak over één schouder en streek mijn spierwitte shirt met zwarte vlekken en spetters recht. Het shirtje had geen linkermouw en het was onderaan gerafeld. Verder droeg ik nog een korte broek met allemaal scheuren en vale plekken, een ketting met een kruis eraan en mijn favoriete gitzwarte naaldhakken. Mijn haar hing los naast mijn hoofd en ik had een wit strikje aan de zijkant gestrikt. Aan mijn rechterhand rinkelde superveel verschillende soorten armbandjes en ik had er nog wat felgele, feloranje, felroze en felgroene veters omheengeknoopt. Om mijn ringvingers droeg ik een simpele ring. Ik zag er vaak vreemd uit voor mensen. Ze dachten dat ik arrogant was en spraken daarom vaak niet tegen me. Ik was benieuwd hoe de mensen hier op me zouden reageren. Ik pakte mijn koffer bij het handvat en liep over de grote tegels naar de deur. Met een grijns dacht aan Nagihiko, hij had me al zo'n 7 jaar niet meer gezien. We waren echt heel erg jong toen we elkaar voor het laatst zagen. Toen droeg ik nog net als mijn zusjes strikjes, nette jurkjes en was mijn haar langer. Ik zette mijn koffer weer neer, zuchtte even en belde toen 2 keer aan. De deur werd opengemaakt door een grijsharige jongen. Zijn gezicht betrok toen hij me zag, hij had zeker iemand verwacht die schattig was. "Himeno!" hoorde ik een stem roepen die ik kende. Nagihiko kwam aanrennen door de grote gang. Hij stopte verbaasd met rennen toen hij me goed zag. Zijn ogen werden groot. "Jij bent veranderd!" zei hij geschrokken. Ik lachte onschuldig. "Urashima-san, dit is Shiroyuki Himeno" zei hij tegen Tarou. Tarou boog. "Urashima Tarou desu" "Tarou-sama!" werd er poeslief geroepen. Een meisje met blauw haar kwam aanrennen, greep Tarou bij zijn arm en rende weer weg. Ik hoorde hoe Tarou schreeuwde om hulp. Er ging ergens een deur open een twee meisjes kwamen naar buiten. Het ene meisje had lang zwart haar en giegelde. De andere had krullen en vertelde iets. Ik verstond woorden als hopeloos en bass. Achter me ging de bel. Het meisje met de krullen deed de deur open. Er stond een jongen met een haarband. Wacht even.. een haarband? Hij zag er nogal vrolijk uit. "Oh! Jiro-kun!" riep het meisje met het zwarte haar die hem leek te herkennen. Het meisje met de krullen keek om. "Ken je hem, Mio-chan?" vroeg ze. Mio knikte. "Hij is Ritsu's achterneef" zei het meisje dat Mio heette. "En wie is deze schone dame?" vroeg Jiro. Hij pakte de hand van het meisje met krullen. Ze bloosde. "Kiriya Miyako desu" zei ze.

Chiharu

Ik drukte op de bel en blies in mijn handen. Wat was die koffer zwaar zeg. Ik bekeek de gevel van de villa. Het huis was gigantisch! Ik grijnsde. Veeeel beter dan het weeshuis. De deur ging open en een mooie jongen met lang, grijs haar verscheen in de deuropening. Zijn ogen verwijdde even toen hij me zag staan. Hij liet zijn blik over mijn lichaam glijden. Mijn paarsrode krullen, losjes opgestoken met een grote witte strik. Mijn zwierige witte jurkje op knielengte. Mijn kleurige sjaal en paarsgroen-gestreepte kniekousen, en mijn lichtbruin leren enkellaarsjes. "Welkom, schone dame." zei de jongen met een verleidelijke glimlach. Hij boog voorover en pakte mijn hand. "Ik ben Urashima Tarou. Waarmee kan ik u van dienst zijn?" Ik trok voorzichtig mijn hand los en boog. "Hajimemashite. Matou Chiharu desu. Ik kom hier wonen." Urashima's ogen lichtten op. "Hier wonen?" Zijn blik viel op mijn enorme koffer. "Waarom zeg je dat dan niet meteen!" riep hij, en hij wilde mijn koffer pakken. "Die kan ik zelf wel dragen hoor!" zei ik snel, en ik pakte mijn koffer op. Urashima leek een beetje uit het veld geslagen. Ik grinnikte en liep naar binnen. Verwonderd keek ik om me heen. In stond in een grote hal met marmeren vloertegels en een hoog plafond. Voor mijn neus was een schuine muur met een hoge, eikenhouten muur. De deur ging open en een bekend gezicht kwam tevoorschijn. "Ah! Otani!" riep ik verrast. Otani draaide zich om. "Matou!" Otani rende naar me toe en bekeek me van top tot teen. "Je kleedt je nog altijd zo raar!" lachte hij. Ik fronsde. "Is dat het enige wat je te zeggen hebt?" Otani grijnsde. "Natuurlijk niet! Isashiburii." Uit één van de gangen kwam een meisje aanlopen. Ze had stijl haar dat iets paarser was dan dat van mij, met een lichtgroene strik erin. "Ah, jij bent één van de nieuwe bewoners neem ik aan?" Het meisje boog. "Nakamura Yuri desu." Otani keek haar aan. "Één van de nieuwe bewoners?" Nakamura knikte. "Er komen er vier vandaag. Niet gehoord?" Otani schudde zijn hoofd. "Ik glimlachte. Ik ben Matou Chiharu. Yoroshiku ne." Nakamura knikte. "Otani en ik brengen je wel even naar je kamer. Otani, draag haar koffer." Ik stak mijn neus in de lucht en liet mijn koffer staan. "Ja Otani, draag mijn koffer." Otani trok een gezicht. "Waarom ik?" "Ja, waarom hij wel?" vroeg Urashima beteutert. "Omdat Nakamura en ik het zeggen." zei ik hooghartig. "Zeg maar Yuri hoor." zei Nakamura. Ik knikte. "Oké, Yuri-chan." Yuri glimlachte en liep één van de lange gangen in. Ik volgde haar, en Otani sleepte protesterend mijn koffer mee.

Introductie: Kuroyuki Himeno en Yamabuki Jiro

Naam: Kuroyuki Himeno
Leeftijd: 14, maar ze ziet eruit als een jaar of 17
Uiterlijk: Kort stijl gitzwart haar. Het lijkt op dit: http://farm4.static.flickr.com/3211/2986347081_6de054a649.jpg Slim idee zo'n link xD
Ze is best bleek, draagt vaak donkerrood gekleurde lippenstift en veel mascara. Het accentueert haar mooie, heldere groene ogen. Omdat ze nogal gek is van Rock, Heavy Metal en andere heftigere muziek draagt ze vaak spijkerhalsbandjes, gescheurde broeken en kleding die bij deze muziek past. Ze loopt vaak op stiletto hakken waardoor ze langer lijkt, ze is best klein namelijk.
Verleden: Himeno is opgegroeid met twee zusjes en haar vader. Ze komt uit een drieling. Haar andere zusjes Masami en Kotonoha zijn allebei schattig, lief en doen braaf wat hun vader wilt maar Himeno wilt dat niet. Haar moeder is weggegaan bij haar vader voor een andere man. Haar vader zegt altijd dat Himeno het meest op haar moeder lijkt. Masami en Kotonoha zijn trouwens tweeeiïg, daarom lijkt Himeno niet op hen.
Bijzonderheden: Ze is helemaal gek van Sawako Yamanaka en respecteerd haar nogal. Ze is dol op Death Devil. Als ze Nana O. en Girls DeMo ontdekt wordt ze daar hevige fan van. Ze is gek op muziek, het verbeterd haar leven zegt ze altijd. Ze heeft geen talent om te zingen maar ze heeft vroeger dwangmatig op Viool en Piana gezeten. Ze speelt dit vloeiend. Ze rookt ook, stiekem, want haar vader was er nogal op tegen. Ze is net nieuw in de villa, uitgenodigd door Nagehiko, die vroeger in dezelfde buurt woonde.

Naam: Yamabuki Jiro
Leeftijd: 19
Uiterlijk: Lang, Donkerbruin haar, lange pony die hij daarom achterover doet met een zwarte haarband. http://peanutstory.files.wordpress.com/2009/05/4446078.jpg?w=600&h=404 De tweede ^^ Yay voor mannelijke Ritsu. Zijn ogen zijn geel bruinig. Hij is sportief gebouwd.
Familie: Jiro heeft twee zusjes, Mitsu en Rio, zijn ouders zijn nog bij elkaar en hij kan het erg goed vinden met zijn familie. Jiro is een achterneef van Ritsu.
Bijzonderheden: Jiro is dol op sporten, voetbal staat bij hem het hoogst. Hij speelt geen muziek. Ritsu heeft hem uitgenodigt om te komen en hij valt als een blok voor Miyako, tot hij ontdekt dat het niet wederzijds is. Verder is Jiro erg aardig en spontaan, hij schaamt zich niet snel en doet zowat alles voor zijn vrienden.

Introductie: Matou Chiharu en Mochizuki Yuuji

Naam: Matou Chiharu

Leeftijd: 17

Uiterlijk: Paarsrode krullen tot op haar schouders, (http://myanimelist.net/character/22370/Yuri_Nakamura ongeveer deze kleur maar iets roder), Lichtblauwe ogen met lange zwarte wimpers. Ze is nogal klein en flat-chested. Draagt wat aparte kleding, vooral rokjes, en outfits met veel laagjes en veel accesoires. Als het maar niet saai is.

Verleden: Chiharu is opgegroeid in een weeshuis. Haar moeder overleed bij de bevalling, en haar vader was nergens te bekennen. Ze heeft in verschillende pleeggezinnenn gezeten, maar kon niet integreren door haar uitgesproken persoonlijkheid. Ook was ze rebels, en weigerde ze zich aan te passen. Haar onderscheidingsdrang is inmiddels wat minder geworden, en ze komt net in de villa wonen.

Bijzonderheden: Chiharu's passie is fotografie. Ze heeft altijd een camera bij zich en maakt overal foto's van. Het eerste wat haar aan mensen opvalt is of ze bruikbaar zouden zijn als model. Ze heeft een baantje in een alternatieve kledingwinkel, en heeft zo een spiegelreflexcamera bij elkaar gespaard.

Naam: Mochizuki Yuuji

Leeftijd: 18

Uiterlijk: Bruin haar, coupe à la Kukai. Draagt vaak een muts of goggles (of allebei). Heel donkerblauwe ogen met lichtere stipjes en kuiltjes in zijn wangen. Als hij een schooluniform zou dragen, zou hij zijn stropdas niet om doen en zijn bloes open dragen. (Met een T-shirt eronder.)

Verleden: Yuuji komt uit een gezin van 8 kinderen, en is dus veel drukte gewend. Ook moest hij al vroeg voor zichzelf koken, doordat zijn ouders het erg druk hadden. Hij is hierdoor erg zelfstandig, maar voelt zich ook snel gepasseerd, omdat het altijd een strijd om aandacht was.

Bijzonderheden. Yuuji heeft een levendige fantasie, en wil graag schrijver worden. Hij schrijft verhalen en gedichten, en gebruikt dit ook als uitlaatklep. Daarnaast zingt hij heel graag, en schrijft zijn eigen liedjes. Yuuji is een onrustig persoon die graag een geintje uithaalt. Hierin gaat hij best wel ver, soms wordt het gemeen, maar hij zou nooit met opzet iemand kwetsen. Aan de andere kant kan hij ook heel serieus zijn, en als het eropaan komt is hij betrouwbaar en verantwoordelijk.

Miyako

Stilletjes liep ik naast Mio. Ze had de hele tijd met rode wangen de andere kant op gekeken. Waar had ze last van? We liepen naar binnen. "Okaerinasai" zei Nene die aankwam lopen met een bezem in haar handen. "Ara ara, ik ging net het tuinpad vegen" zei ze met een glimlach op haar mond. Ik lachte wat onhandig terug. Mio en ik liepen weer verder. Ik durfde het bijna niet te vragen, maar deed het toch. "Ne, Mio, is er iets? Stink ik?" vroeg ik. Mio stopte met lopen maar keek niet om. "Betsuni.." toen schoot ze in de lach. "Je stinkt niet" zei ze tussen het lachen door. Ik haalde opgelucht adem. "Mooi" "Mio! Wil je me bass leren!" vroeg ik toen ineens met een diepe buiging. Ik stond er versteld van dat ik het vroeg. Nu draaide ze zich wel om. Ze leek te twijfelen. "Ja hoor" zei ze toen met een glimlach. Ik ging rechtop staan. "Sugoi!" "Nu meteen al?" vroeg ze. "Is goed!" zei ik enthousiast. Heel toevallig stonden we net tegenover de muziekhal. We liepen er naar binnen. Het was leeg en het echoëden een beetje. "Er staan hier nog wat bassgitaren als het goed is" hoorde ik Mio zeggen die naar een speciale ruimte ging met extra instrumenten. Ik hoorde wat gerommel en ging kijken. Mio kwam aanlopen met een gitzwarte bassgitaar waar vlammen op stonden. "Dit is de beste die er staat" zei ze. "Het is een linkshandige.." zei ik droog. Mio bloosde. "Ach, lijkt me gaaf om het linkshandig te kunnen!" zei ik en ik pakte de gitaar aan. Ik ging ergens zitten. "Ik ga Elisabeth even halen!" zei Mio en ze rende weg. Ik schoof heen en weer op het krukje en gleed met mijn vingers over de 4, iets wat roestige snaren.

Yamiko

Ik stak mijn hand uit en hielp Ringo overeind. "Daijoubu?" vroeg ik bezorgd, maar Ringo keek meteen naar Mio en Miyako. "Hai, heki desu no yo." zei ze vrolijk, en ze ging weer op de bank zitten. Toen we bij de villa waren stapten we achter elkaar aan de limo uit. Mio stak haar hand uit en hielp Miyako uit de auto. "Heb je niks bezeerd?" vroeg ze nog. Miyako schudde haar hoofd. Ook Ringo en ik stapte uit, en Mio en Miyako liepen alweer richting de villa. Ik wilde ze achterna lopen, maar toen zag ik dat Ringo de voordeur van de limo opendeed. Nieuwsgierig gluurde ik over haar schouder en zag hoe ze de chauffeur een envelop in z'n handen drukte. "Arigatou gozaimasu no." De chauffeur knikte vriendelijk. "Aangenaam zaken met u te doen, Ringo-san." Ringo sloeg de deur dicht en draaide zich om. Ze schrok eventjes toen ze mij zag staan, maar herstelde zich snel en liep richting de villa. Ik pakte haar bij haar capuchon en hield haar tegen. "Ringoooo." zei ik streng. "Wat was dat?" Ringo keek me niet aan. "Nademo arimasen desu no." Ik trok zachtjes aan haar capuchon. "Ringo, heb jij die chauffeur betaald om dat te doen?" Ringo draaide zich om met een duivelse grijns. "Je zegt alsof het iets verkeerds is desu no." Ik zuchtte diep. "Dat was gevaarlijk hoor! Je had wel iets kunnen breken, en Miyako ook. Bovendien heb je die chauffeur omgekocht! Hoeveel geld heb je hem gegeven?" Ringo lachte onschuldig. "Overdrijf niet zo Yamiko-chan. Ik heb overal aan gedacht desu no. Jij had toch nergens last van?" Ik dacht na. Ik was niet van de bank gevallen... Ringo grijnsde breed. "Ik liet me express vallen omdat het op zou vallen als alleen Miyako-chan zou vallen. Haar stoelleuning gaf haar een duwtje. En je denkt toch niet dat ik die man echt geld heb gegeven?" Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. "Wat zat er dan in die envelop?" Ringo deed een stap in mijn richting. "Gewoon wat foto's van de camera's die ik hier en daar in de badkamer heb geïnstalleerd desu no." Ik snakte naar adem. "Dat meen je niet!" Ringo lachte opnieuw. "Natuurlijk niet. Die oude man is al jaren een enorme fan van Blast, dus ik heb handtekeningen voor hem geregeld." Ik slaakte een zucht van opluchting en liet Ringo's capuchon los. "Ringo... Je bent een gevaarlijk klein meisje, weet je dan?" Ringo zette haar meest onschuldige glimlach op. "Maar het is voor het goede doel desu no!" Jij wilt toch ook dat Miyako-chan snel over Takuto-kun heen komt?"

Miyako

Tevreden keek ik naar mijn wentelteefje. Ik had er namelijk ook besteld. Ik nam een hap en bloosde. "Oishii" (Geen idee of het goed is gespeld). Ik speurde door het café en zag Makoto nergens. Hij was vandaag vast ook voor een deel kok, aangezien Ric pas in de middag kon. Karen kwam weer terug naar onze tafel lopen. "Omdat je een week vrij hebt zeg ik het maar zo, over anderhalve week hebben we Maid-Megane dag" zei ze. "Maid-Megane?!" herhaalde ik verbaasd. "Ja, je weet wel, je draagt een maid outfit, die ik nu aan het maken ben en een bril. Die kun je wel lenen van mij" zei ze. Karen glimlachte en liep weg. Haar grote staarten zwiepte achter haar aan. Ringo keek me gretig aan. "Maid-Megano, klinkt interassant, dan komen we zeker langs desu no!" zei ze met een redelijke evil blik in haar ogen. Yamiko leek Ringo te begrijpen. Ze immiteerde mijn stem "Okaerinasai, gosujin-sama" (Ook niet weten of het goed is) Mijn wangen werden nog roder. Ik keek naar Mio, die keek strak uit het raam.
Toen we klaar waren met eten gingen we weer terug naar de limo. We hadden niet hoeven betalen omdat Karen ons zo schattig had gevonden. Vreemde vrouw. We gingen weer op dezelfde plekken zitten en de chauffeur reed ons terug naar de villa. Ineens, heel toevallig, totaal onverwachts remde de chauffeur hard. Mio wist nog net te blijven zitten, ik viel languit over haar benen heen. Ringo was op de grond gevallen en Yamiko zat erbij alsof er niets was gebeurd. Voorzichtig ging ik recht zitten en keek ik naar Mio. Ze was knalrood en keek me erg geschrokken aan. Toen ineens draaide ze haar gezicht met een ruk om. He? Waar had die last van?

Yamiko

We werden naar een tafeltje bij het raam gebracht. Ringo en ik gingen op de ene bank zitten, en Mio en Miyako nestelden zich op de andere. Ringo pakte gretig de menukaart. "Wat raad je aan, Miyako?" vroeg Mio, die ook ep de menukaart keek. Miyako keek over Mio's schouders mee. "Hou je van wentelteefjes?" Mio knikte. "Dat klinkt goed." zei ik tevreden. "Doe mij ook maar." "Dan ga ik voor de pannekoeken desu no." zei Ringo met een knikje. Makoto schreef het op en knikte vriendelijk. "Wat willen jullie erbij drinken?" Ik haalde mijn schouders op. "Doe maar thee ofzo." Nadat de anderen ook een drankje hadden besteld liep Makoto richting de keuken. "Het is best een gezellig caféetje eigenlijk." merkte Mio op. Ze keek om zich heen. "We moeten hier vaker komen." "Ne, zullen we ook een keer langskomen als Miyako-chan aan het werk is?" zei Ringo samenzweerderig. Ze vouwde haar handen onder haar kin en keek dromerig voor zich uit. "Zouden jullie haar ook niet willen zien in een schattige cosplay, of een maid-outfit?" Ik schoot in de lach. "Nou je het zegt, ik ben best benieuwd!" Ringo knikte, maar haar aandacht was vooral op Mio gefocust. "Haha... Ja..." zei Mio opgelaten. "Hé kijk! Dat meisje heeft een Shugo Chara!-cosplay!" Verbaasd bestudeerde ik Mio's gezicht. Bloosde ze nou? Ik keek naar Ringo, die me een vette knipoog gaf, maar Miyako zelf scheen niks in de gaten te hebben.

Na een tijdje over van alles en nog wat gekletst te hebben kwam het meisje in de Hatsune Miku-cosplay het eten brengen. "Eet smakelijk!" zei ze met een diepe buiging, en ze liep snel naar de volgende tafel. "Itadakimasu no!" zei Ringo opgewekt, en ze zette haar vork in haar pannekoek. Mio en Miyako wisselden een snelle blik en begonnen toen ook te eten. "Itadakimasu!" Hongerig nam ik een hap van mijn wentelteefje. "Wah! Umai!" riep Mio enthousiast. Miyako glimlachte. "Ne, Miyako! Kun jij dit nou ook maken?" Miyako haalde haar schouders op. "Een beetje... Maar mijn werk is vooral serveren hoor." Ringo's ogen fonkelden. "Wil je het een keer voor ons maken Miyako-chan? Alleen voor dit groepje!" Miyako keek haar wat verrast aan. "Ehh... Oké..." Ringo grijnsde onschuldig. Ik schudde lachend mijn hoofd. Die voerde iets in haar schild.

Miyako

Ik zat op de rand van de stoep en leunde op mijn handen. Mio stond tegen de muur die om de villa heen stond, Yamiko stond op de stoep met haar handen in haar zij en Ringo zat naast me. We waren nu best al een poos aan het wachten. Het geluid van een auto naderde. "Wow!" zei ik terwijl ik snel achteruit krabbelde. Een gigantische, gitzwarte limo kwam aanrijden. Ik keek naar Mio die ook onder de indruk was. De chauffeur stapte uit en hield de deur voor ons open. We kropen met zijn vieren de auto in en verspreiden ons over de veelste grote achterbank. Het was nog best licht in de auto voor het feit dat de ramen heel erg donker waren. Yamiko zat aan de kant van de deur, daarnaast zat Ringo, dan kwam er een bocht in de bank en daar zaten Mio en ik. Mio's been kwam tegen het mijne. "Waar gaan we eten?" vroeg Mio. "Wat dacht je van het Cosplay Café?" "Oh, is dat waar je werkt desu no?" "Ja, het is daar best goedkoop en lekker" zei ik. "Mij best" zei Yamiko. Na een poosje stopte de limo voor het café. Nieuwsgierig stopte mensen met lopen om te kijken. We stapten met zijn vieren uit en de mensen keken teleurgesteld. Ik ging voorop en liep het café in. "Ohayo!" riep ik vrolijk. Bekende gezichten keken om. "Yo! Miyako-chan!" riep Makoto vrolijk. Hij had een nieuwe Cosplay. "Wat vind je van mijn Lelouchcosplay?" vroeg hij terwijl hij aankwam lopen. "Sugee!" zei ik terwijl ik met mijn handen klapte. Karen kwam ook aanlopen in nog altijd haar Hatsune Miku cosplay. "Mi-Ya-Ko! Wat leuk dat je zo spontaan langs komt!" zei ze hyperactief terwijl ze me om de hals vloog. Haar bril viel bijna af. "Zijn dat je vrienden?" vroeg ze toen ze me los liet. Ik knikte. "Dit is Tamura Yamiko, dat is Akai Ringo en dat is Akiyama Mio!" stelde ik ze voor. Sernia en Lydia kwamen ook aanzetten, het was namelijk niet druk. Ook zij hadden een nieuwe cosplay. Ze waren als Rin en Len. "Cool!" zei ik. Sernia lachte hooghartig. "Lydia-nee zit er nogal mee dat ze Len moest doen, maarja, mijn boobies zijn nu eenmaal te groot" (Hoezo Kaichou wa Maid-sama gekeken) weer lachte ze hooghartig. "Mooh! Onee-chan!" riep Lydia uit met een rood hoofd. Ik moest lachen en bekeek Lydia. Ik zou zo geloven dat ze een jongen was. "Ara ara Onee-chan! Flatchested zijn is niet zo'n ramp! Ohohohohohohohohohoho" Makoto lachte onhandig. "Laat ik jullie maar naar een tafel brengen. Jullie komen uiteraard toch om te eten?" zei hij. Ik knikte. "Ne, Miyako.. Is die tweeling altijd zo?" vroeg Yamiko. "Ja, het is om gek van te worden. Al zijn ze wel erg aardig" zei ik.

Hikari

Toen ik de eetzaal inliep klopje Shin meteen op de plek naast hem. Verlegen ging ik zitten. "Gaat het een beetje met Miyako?" vroeg hij bezorgd. Ik knikte. "Ze is verdrietig, maar opgelucht." Shin keek afwezig voor zich uit. Gefascineerd staarde ik naar zijn profiel. Zijn lange wimpers staken sierlijk vooruit en het kettinkje aan zijn piercing glinsterde in het licht van de TL-verlichting. (HOE ROMANTISCH! 8D) Ineens keek hij ma aan. Ik schrok en sloeg snel mijn ogen neer. "Ik ben blij dat Yami-chan terug is." zei hij opgewekt. "Hai! Atashi mo!" zij ik snel. Shin glimlachte. Ik kreeg het er warm van. Op dat moment kwam Rika naast me zitten. "Ohayo nano desu." zei ze vrolijk. Ik lachte naar haar. "Ohayo, Rika-chan." Rika pakte een broodje uit de schaal en zette haar tanden erin. "Is Yamiko-san oké?" vroeg ze toen ze de hap brood had doorgeslikt. Ik knikte. "Gelukkig wel." zei ik met een blik op Shin.

Miyako

Nu ik lekker had uitgehuild tegen twee verschillende personen voelde ik me al stukken beter. Met een waterige glimlach veegde ik mijn wangen droog. "Ne Yami-chii" ik snoof even diep. "Gaan we nog uit eten?" vroeg ik. "Mij best, gaan er nog meer mensen mee?" vroeg ze. Ik haalde mijn schouders. "Gaan jullie uit eten desu no?" Ringo en Mio kwamen aanlopen. Ik knikte. "Mogen wij mee na no?" Ik keek naar Yamiko die wat afwezig haar schouders ophaalde. "Ja hoor, gezellig" zei ik. Vanuit mijn ogen zag ik Takuto binnenkomen. Hij zei niets en liep meteen door naar de eetzaal. Shin liep met hem mee en begon vrolijk tegen hem te praten. "Heel eventjes wachten!" zei Mio en ze rende weg. Niet veel later kwam ze terug en had ze een tasje bij. Dat herinnerde me er aan dat ik mijn geld even moest pakken. "Oh! Ik ben wat vergeten!" mijn kamer lag in deze gang dus ik was er zo. Ik griste mijn portomonnee en wat andere rommel van mijn nachtkastje en gooide ze in mijn tasje. Toen ik terug kwam waren Yamiko en Ringo weg. "Ne, Hikari, ga je ook mee?" vroeg ik. Hikari schudde haar hoofd. "Ik ga gewoon hier ontbijten. Tot straks!" zei ze en ze rende naar de eetzaal. "Nou, laten we dan maar gaan" zei Yamiko die met Ringo weer terug kwam. "Uhu!" "Dus.. Gaan we lopend?" vroeg Mio. "Ik bel wel even met de huistaxi" Ja, de familie Kotobuki had echt alles, dus ook een huistaxi. Na een kort belletje liepen we met zijn vieren naar buiten om te wachten op de taxi.

Yamiko

Ik slaakte een diepe zucht toen Miyako en Takuto een poosje wegbleven. "Dat dus toch binnen eten." zei ik ietwat teleurgesteld, en ik bereidde me voor op de vragen waarmee ik overspoeld zou worden als ik naar binnen zou gaan. "Eh? Hoezo?" vroeg Hikari. Ik lachte vreugdeloos. "Die twee zijn het nu natuurlijk aan het goed maken. Dan heeft Miyako geen reden meer om met me mee te gaan. Tsumanai..." Shin kneep één oog dicht. "Daar zou ik niet zo zeker van zijn." Ik keek hem sarcastisch aan. "Sinds wanneer heb jij verstand van relaties?" Shin zette een geheimzinnige grijns op. "Je moest eens weten." Op dat moment ging de deur van de binnenplaats open en kwam Miyako in tranen naar binnen gerend. "Eh? Wat is er gebeurd?" Hikari opende geschrokken haar armen en drukte Miyako tegen zich aan. Shin gaf me een 'Ik-zei-het-toch'-blik. "Als jij nou eens naar binnen gaat." zei ik scherp. Shin haalde zij schouders op en liep de eetzaal binnen. "Eh? Je hebt het uitgemaakt?!" vroeg Hikari verbaasd. "Uitgemaakt?" gooide ik er wat onhandig uit. "Ik wist niet eens dat het aan was!" "Hij verstikte me gewoon." snikte Miyako, mijn domme opmerking negerend. "Weet je zeker dat dat oké is?" vroeg Hikari bezorgd terwijl ze Miyako's haar streelde. "Je hebt hier zo lang van gedroomd!" Miyako knikte. "We zijn gewoon beter af als vrienden."

Miyako

Ik keek met een grijns naar Hikari die zowat stond de smelten. Toen ik iemand aan mijn haar voelde keek ik om. Het was Ikuto. Hij had kattenoren en keek me vrolijk aan. "Wat doe je?!" zei ik verbaasd. "Je haar.. Het is zo krullig!" Ik keek hem raar aan. Dat was ik totaal niet van Ikuto gewend. Zijn oren poefte weg en hij keek me even aan. "Gomen" zei hij toen, als zijn gebruikelijke zelf. Er kuchte iemand en ik keek weer om. Takuto. He gatver, daar had ik nu even echt geen zin in. Takuto keek met een onwijs jaloerse blik naar Ikuto. Ik kreeg er kriebels van, op een negatieve manier. "Mooh, Takuto-kun, doe eens normaal. Je doet net alsof ik een voorwerp ben dat jij beheerst en niemand anders aan mag raken!" zei ik, weer terug vallend in mijn boze humeur. Ik vond het best genant dit te zeggen waar Hikari, Shin en Yamiko bij waren, dus pakte ik Takuto bij zijn arm en sleepte ik hem mee naar buiten. Het was even stil. "Denk je dat ik het leuk vindt om je steeds met andere jongens te zien" "Wat?! Ik mag toch wel met andere mensen praten!" Takuto keek met pissed aan. "Het was veel leuker toen we niet iets hadden ofzo. Toen we gewoon vrienden waren en ik denk dat het beter is als we dat weer worden. Laten we de afgelopen dagen maar gewoon vergeten. Het moet weer terug naar het oude. Ga maar uit met Mitsuki, doe met haar wat je wilt, hou haar maar flink in je dwang, ik zal er niet tussen zitten!" zei ik toen fel. "Meen je dat?" vroeg Takuto die er zo te zien best van was geschrokken. Ik besefte wat ik zojuist had gezegt maar knikte. Ik had bereikt wat ik nu al die jaren al wilde en liet het zo varen. Er sprongen tranen in mijn ogen. "Gomen ne, maar het is beter zo" piepte ik met onvaste stem. Toen de tranen over mijn wangen heen gleden liep Takuto naar me toe en legde hij zijn armen om me heen. "Ik denk dat je daar gelijk in hebt" zei hij zachtjes. Ik knikte en liet mijn tranen even goed lopen.

Yamiko

Miyako keek chagrijnig voor zich uit. "Takuto haalt het bloed onder mijn nagels vandaan!" riep ze geïrriteerd. Hikari keek haar verbaasd aan. "Takuto-kun?" riep ze geschokt. Miyako knikte. "Hij doet zo jaloers..." Ik trok plagerig een wenkbrauw op. "Dat is toch juist een goed teken?" Miyako schudde wild haar hoofd. "Ik wil nog wel met andere jongens kunnen praten!" Ik knikte begrijpend. Hikari wees met haar duim op de deur. "Wil je nog terug naar binnen?" Miyako schudde haar hoofd. Ik glimlachte. Ik had zelf ook weinig zin om naar binnen te gaan en van iedereen bezorgde blikken en vragen over de ontvoering te krijgen. "Zullen we uit eten gaan!" stelde ik voor. Miyako's ogen lichtten op. "Uit eten? Als ontbijt?" Ik haalde mijn schouders op. "Waarom niet? Gaan we gewoon ergens pannekoeken eten ofzo. Er zitten genoeg van dat soort restaurantjes in de stad. Miyako dacht even na. "Dat is eigenlijk best een goed idee... Met z'n drieën?" "Eto..." piepte Hikari. "Ik denk dat ik maar gewoon hier eet..." Miyako keek haar verrast aan. "Waarom?" Ineens herinnerde ik me waar we het over hadden voordat we Miyako tegenkwamen. "Laat haar maar." zei ik onverschillig. "Ze wil nog even douchen met Shin als ik weg ben." Hikari werd knalrood. "WAT?!" riep Miyako geschokt. "Kari-chan... Dat had ik nooit achter jouw gezocht!" Hikari zwaaide paniekerig met haar handen voor haar gezicht. "Eto... Sono... Sono koto nai yo!" Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. "Ik vermoord hem. Die vieze smerige perverse..." "Vies, smerig en pervers? Over wie zou dat nou gaan?" klonk een opgewekte stem. Ik draaide me met een ruk om. "Ohayo gozaimasu, Shinichi-kun!" zei Hikari poeslief. "Ohayo." zei Shin, en hij legde zijn hand op Hikari's hoofd. Hikari bloosde. Ik stootte Miyako aan. "Zie jij het ook?" fluisterde ik achter mijn hand. "Oooh ja." zei Miyako ernstig. "Heeel duidelijk."

Tsubasa

Ik nam een slok van mijn bloedpillen water. Ondertussen probeerde ik Takuto en Miyako te negeren die een discussie hadden die uit leek te gaan op een ruzie. Sinds ze gister nog closer waren geworden ging het steeds slechter. "Waarom doe je nu ineens zo hebberig. Ik kan best met andere jongens praten!" zei Miyako pissed. Ze stond nu, haar handen op tafel en een boze blik in haar ogen. Takuto had zijn armen over elkaar. Hij zei niets, wat Miyako nog bozer maakte. "Hmpf, baaaaka" redelijk arrogant stak ze haar neus in de lucht en liep ze weg. Ik lachte. Vreemd kind was ze.

Ghehe, ik ga de regels breken die niet bestaan 8D

Miyako liep boos door de gangen. Waarom was Takuto zo jaloers. Waarom vond ze hem ineens minder leuk. Had ze vriendschap verward voor liefde? Het was altijd leuker geweest toen ze nog vrienden waren. Ze hoorde bekende stemmen. Haar humeur sloeg om. "Kari-chan! Yami-chii!" riep ze vrolijk en ze omhelsde de tweeling. "Waarom ben je niet in de eetzaal?" vroeg Hikari.

Hikari

Toen ik wakker werd was het bed van Onee-chan leeg. Paniekerig vloog ik overeind. Was het een droom geweest dat ze terug was gekomen? Ik snakte naar adem. Op dat moment klonk er een bekende stem uit de badkamer. "Oi Hikari! Heb jij mijn shampoo gebruikt?" Ik slaakte een zucht van opluchting. Het was echt, onee-chan was terug. Meteen schoot ik in de lach. "Nee, dat was Shin!" riep ik onschuldig. Even viel er een stilte. "Shin?" herhaalde onee-chan verbaasd. "Lang verhaal." mompelde ik snel, terwijl ik naar de kast liep om me aan te kleden. Even later kwam onee-chan in een handdoekje de badkamer uit. (fanservice, anyone? 8D) "Mooh, Hikari, ga je me nog uitleggen wat Shin in onze badkamer deed?" Ik giechelde nerveus. Wat zou onee-chan nu denken? Eigenlijk was het best grappig. Ik besloot mee te spelen en sloeg mijn ogen neer. Ik slikte even bij het zien van onee-chan's enkels. Toen keek ik haar aan met een lief lachje. "Er is niks gebeurd hoor!" zei ik schijnheilig, terwijl ik een lichtgroen rokje uit de kast trok. "Hoe bedoel je er is niks gebeurd?" vroeg onee-chan verhit. Ik haalde mijn schouders op. "Nou gewoon. Er is niks gebeurd." Ik pakte er een wik hemdje bij en legde het op mijn bed. "Nani sore?" vroeg onee-chan. "Hij heeft toch niet in mijn bed geslapen hè?" "Nee hoor." prevelde ik terwijl ik de knoopjes van mijn pyjama losmaakte. "In het mijne." "WAT?!" gilde onee-chan. "En je zegt dat er niks gebeurd is?!" "Is er ook niet." zei ik terwijl ik mijn hemdje over mijn hoofd trok. "Usotsuki!" riep onee-chan. "Die Shin... Ik vermoord hem." Ik schoot in de lach. "Dat hoeft nou ook weer niet gelijk." Onee-chan liet zich wanhopig op haar bed zakken. "Mijn kleine zusje... Mijn onschuldige lieve kleine zusje. Hoe durft hij?" "Ne, onee-chan." zei ik met een hoog stemmetje. "Het is bijna tijd voor ontbijt. Zou je je niet eens aankleden?" Onee-chan keek me even onnozel aan en keek toen van de klok naar het handoekje dat ze om zich heen had. "Eh? Ah! Shimatta!" Lachend keek ik hoe ze overeind vloog en haar kledingkast in dook. "Onee-chan," zei ik zo zachtjes dat ze me waarschijnlijk niet kon horen. "Ik ben blij dat je terug bent."

Miyako

Ik rolde om in mijn slaap en werd wakker omdat ik werd tegengehouden. Slaperig wreef ik door mijn ogen en ging ik overeind zitten. Ik gaapte en keek naar rechts. Takuto sliep. Ik had hem nog nooit zien slapen en grijnsde. Wat onvast stapte ik uit bed en slingerde ik naar de badkamer. Na een snelle douche trok ik een zomers jurkje aan en ging ik met mijn hand door mijn haar zodat het wat meer krulde. Ik hoorde wat gerommel in mijn kamer en ging de badkamer weer uit. Takuto was opgestaan en hij stond recht tegenover me. "Ohayo" zei hij met een lage, schorre slaapstem. "Ohayo" zei ik, nogal vrolijk. Vandaag was ik in een goede bui. "Kan ik even je badkamer lenen, ik zie het niet zo zitten om in mijn pyjama over de gang te slenteren" "Ga je gang, ik ga alvast naar de eetzaal" zei ik terwijl ik naar mijn kast was gelopen en er een paar teenslippers eruit pakte. Ik hoorde de deur van de badkamer dichtgaan en de douchekraan ging aan. Ik voelde hoe mijn gezicht rood werd en liep snel mijn kamer uit. Niet veel later hoorde ik glasgerinkel vanuit mijn kamer. Suiseiseki. Snel ging ik terug, trok ik haar mijn kamer uit en liep ik verder naar de eetzaal. Niet luisterend naar haar geklaag en scheldwoorden vanwege de schrik. De eetzaal was richting vol aan het gaan, al was het merendeel mannelijk van wat er zat. Met een opgewekt gezicht plantte ik me tussen Shizuo en Ikuto. Tegeover me was een lege stoel en Jun. "Ohayo gozaimasu!" zei ik erg vrolijk. Wat deprimerende lage stemmen klonken terug. Tsubasa en Yuuki kwamen binnenlopen en gingen in de buurt zitten. "Ne, Miyako-chan, er komt geluid uit je kamer.." zei Tsubasa met een vreemde blik in haar ogen. "Oh, dat is Takuto" zei ik simpel. Tsubasa trok haar wenkbrauwen op. "Maaah, ik heb honger" zei ik terwijl ik me nog een keer uitrekte zodat mijn moe-heid weg was. Het was stil. Een voor een dropen er wat mensen binnen. Ik raakte in gesprek met Shizuo-tachi. Ik merkte nieteens dat Takuto binnenkwam en op de stoel naast Jun ging zitten. Ikuto vertelde iets waardoor ik helemaal dubbel lag. Jun grinnikte. Takuto keek met een jaloerse blik, dat ergerde me best wel.

Yamiko

Ik werd wakker in mijn eigen bed, in mijn eigen kamer. Opgelucht keek ik om me heen. In het bed naast me lag mijn tweelingzusje. Vertederd keek ik naar haar slapende gezicht. Haar linkerduim zat in haar mond, terwijl haar andere hand met gekrulde vingers naast haar hoofd op het kussen lag, alsof ze iets vastpakte. Ik glimlachte. Ze zag er zo schattig uit. Ik rekte me uit en keek op het klokje naast mijn bed. Half negen, nog anderhalf uur voor het ontbijt. Zachtjes schoof ik de dekens van me af en stapte uit bed. Vol afkeer keek ik naar mijn enkels. Ozaki-sensei had gisteren de wonden ontsmet, maar verder was er nog niks mee gedaan, ik was nadat iedereen weg was gegaan als een blok in slaap gevallen en had niet meer gedoucht. Mijn benen zaten vol rode vegen en de striemen rond mijn enkels waren ruw en gezwollen. Ik moest Ozaki-sensei maar even opzoeken tijdens het ontbijt. Maar nu eerst douchen. Ik pakte mijn badjas van het haakje, pakte een set schoon ondergoed en verdween de badkamer in.

Miyako

Ik schoof een beetje op in mijn bed zodat Takuto kon gaan zitten. Hij ging met zijn hand door mijn haar. "Juliet.. Er was zoveel bloed. Er liggen zoveel mensen.." zei ik zachtjes. "Het komt wel goed" zei Takuto sussend. Ik wilde vannacht niet alleen zijn, maar ik vond het zo genant te vragen. Terwijl ik het vroeger wel altijd had gedurfd. "Ne.. Takuto-kun." Begon ik. Tegelijkertijd zei Takuto "Oké, ik blijf vannacht hier" ik zette een zwakke glimlach op. "Dan ben ik zo terug" zei Takuto die weg ging. Ik knikte en trok mijn dekens wat hoger op. Niet veel later kwam Takuto terug in zijn pyjama broek. Mijn bed was gigantisch, ik schoof nog een stuk op en Takuto ging aan de rechterzijde liggen. Ik staarde naar het plafond. Er was een griezelige enge stilte. Ik draaide op mijn zij zodat ik Takuto aan kon kijken. Hij glimlachte. Ik trok de dekens nog iets verder omhoog. Ze kwamen nu tot aan mijn neus. Voorzichtig schoof ik iets dichter naar Takuto toe en sloot ik mijn ogen.

Tsubasa sloeg 4 glazen met bloedpillen achterover. Ze voelde zich nu al stukken beter. Ze ruimde de glazen op en rende toen meteen terug naar het bos. Het zag er minder erg uit dan net. De geur was aan het verdwijnen. Bijna iedereen was weer overeind en werd ondersteund.

Gomen, klein stuk.. Inspiloos

Yamiko

Toen ik bijkwam was ik omringd door de bezorgde gezichten van Ozaki, Hikari, Shin, Kurosaki, Tsubasa, Yuri en Chihiro. Verward knipperde ik met mijn ogen. "Hoe voel je je?" vroeg Ozaki. "Prima." mompelde ik, en ik wilde overeind komen maar mijn hoofd protesteerde. Ozaki lachte. "Blijf nog maar even liggen. Je bent nog zwak, maar je hebt alweer wat kleur in je gezicht. "Wil je wat eten?" Ik knikte en ging voorzichtig overeind zitten met mijn rug in het kussen. Kurosaki liet met een stalen gezicht een bento op mijn schoot. Ik haalde het lapje er vanaf en deed het doosje open. "Uwaah!" riep ik bij het zien van de inhoud. Het zag er heerlijk uit. Verwonderd keek ik naar Kurosaki. "Heb jij dat gemaakt?" Kurosaki trok een wenkbrauw op. "Ja. Ga nou maar eten." Ik knikte. "Itadakimasu." Ik vouwde mijn handen boog lichtjes voorover. Daarna pakte ik de stukjes en viel aan. "Umai!" riep ik na de eerste hap. Kurosaki keek de andere kant op. "Zo zwak was ze dus niet, kijk hoeveel energie ze alweer heeft!" Ozaki wierp hem een strenge blik toe en wilde naar de deur lopen toen er ineens beelden door mijn hoofd schoten van voordat ik mijn bewustzijn verloor. "Ah, Ozaki-sensei!" riep ik snel. "Zijn er nog... Zijn er nog anderen gewond geraakt?" Ozaki kneep zijn ogen dicht en ook Otonashi sloeg zijn ogen neer. "Er zijn de nodige gewonden gevallen ja." zei Ozaki schuldig. Yuri boog zich voorover. "Maar daar moet jij je niet druk over maken, zorg nou maar gewoon dat je beter wordt." Ik slikte moeizaam een hap rijst door. "Maar... dit komt door mij." Tsubasa schudde zijn hoofd. "We vochten voor jou ja. Maar dat wil niet zeggen dat het jouw schuld is. Jij hebt er toch ook niet om gevraagd om ontvoerd te worden?" Ik haalde mijn schouders op. "Dat is waar." "Als je je beter voelt gaan we wel even op de ziekenzaal kijken." zei Shin zachtjes. "Als er mensen gewond zijn geraakt ben ik ook verantwoordelijk." hij wierp een blik op Kurosaki. "Deze hele reddingsactie was mijn idee. Ik heb Kurosaki en Izaya om hulp gevraagd en iedereen erbij betrokken." Ik glimlachte en pakte Shin's hand. "Dankjewel." zei ik zwakjes. Shin glunderde. Ozaki wees op de bento op mijn schoot. "Opeten dat." commandeerde hij. "Bevel van de dokter." "Ja dokter." lachte ik. Ik kon het niet helpen. Ik was bezorgd om iedereen, maar ik was zo blij om weer thuis te zijn!

Miyako

Toen ik zag dat Yamiko er weer bovenop zou komen was ik rustig weggelopen en keek ik rond naar wie er allemaal op de grond lag. Helemaal in de verte zag ik een hand achter een struikje uitsteken. Snel rende ik er naartoe. Een gevoel van angst kroop over me heen toen ik Juliet, bleek in een plas bloed op de grond zag liggen. Ik liet me naast haar op mijn knieën vallen en voelde haar pols. Het was niet veel, maar ik voelde iets. "Otonashi-kun!" gilde ik in paniek. Yuzuru keek om en rende meteen naar me toe. Ik had ondertussen geprobeerde Juliet bij te krijgen. Mijn handen zaten vol met bloed. Haar bloed. Ik voelde dat ik misselijk werd van de geur die hier hing. Ik viel achterover op mijn kont en keek eng naar mijn handen. Er druppelde bloed op de grond. Mijn ogen werden groot. "M-miyako" achter me stond Mio die me langzaam overeind hielp. Mijn gezicht was lijkbleek. Yuzuru was heftig bezig met het helpen van Juliet. "Kom, je moet terug naar de villa" Mio ondersteunde me en zorgde ervoor dat ik het bos uitging. De frissere lucht deed me al beter. Maar Juliet. Ze was er echt niet goed aantoe. Ik hoorde Mio's ademhaling en probeerde me daar op te concentreren maar dit ging niet door het bloed aan mijn handen. We liepen terug de villa in. "Miyako!" Takuto kwam de zitkamer uit en keek naar mijn handen. "Wat is.. Wat heb je.." zijn zin bleef hangen en hij keek me aan alsof ik iemand had vermoord. "Juliet, het gaat niet goed met haar" brabbelde ik stomweg. Mio begon dingen uit te leggen aan Takuto maar ik hoorde het amper. Uiteindelijk nam ze me verder mee, we liepen naar de gezamelijke badkamer. Ze opende de kraan en hield mijn handen eronder. In de spiegel zag ik dat Takuto achter me stond en woorden zei die ik niet verstond. Het was alsof mijn hoofd vol zat met watten, ik wilde niets liever dan ergens gaan liggen en mijn ogen dichtdoen. Mio kloptte op mijn schouder en liep weg. Toen mijn handen schoon waren bracht Takuto me naar mijn kamer toe. Hij had sinds Mio weg was gegaan niets meer gezegd. Toen ik uiteindelijk mijn pyjama aanhad en in bed lag was ik niet meer moe. Mijn hoofd voelde weer licht. Takuto gaf me een kus op mijn voorhoofd en wilde weggaan. Ik greep zijn hand vast. "Niet gaan" zei ik.

Hikari

Ademloos keek ik hoe Ozaki-sensei zich over het lichaam van Onee-chan boog. Hij legde zijn duim op haar pols en glimlachte zwakjes. "In ieder geval leeft ze nog." zei hij luchtig. Hij trok een oog open en scheen er met een lampje in. "Kan iemand een fles water halen?" Muroi-san, die met Ozaki-sensei was meegekomen knikte en liep richting de villa. "Ze is uitgedroogd." zei Ozaki gewichtig. "Uitgedroogd en ondervoed. Blijkbaar heeft de ontvoerder haar niet onderhouden. Ze is nu verzwakt door gebrek aan vocht, en in mindere mate, gebrek aan voedingsstoffen, maar als ze wat eet en drinkt zou ze in orde moeten zijn." Ik slaakte een zucht van opwinding. "Arigatou, sensei." prevelde ik. Ozaki-sensei knikte en boog zich over de striemen op onee-chan's enkels. "Dit moet ontsmet worden." zei hij streng. "Dat kan lelijk gaan ontsteken. Daar heb ik nu de spullen niet voor bij me, maar dat doen we zo als we weer in de villa zijn. Als het goed is zal ze zich al beter voelen na iets gedronken te hebben." Ik knikte. Shin pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. "Yokatta ne?" Ik voelde dat ik bloosde en knikte. Shin sloeg zijn ogen neer. "Sorry dat ik je liet schrikken." Ik schudde mijn hoofd. "Je hebt onee-chan gered, hoe kan ik nou boos op je zijn?" "Dat is overdreven." lachte Shin. "Alleen was het me niet gelukt." Dat was waar. Ik keek om me heen. Alle mensen hier hadden met gevaar voor eigen leven gevochten voor onee-chan. Ik kreeg er een warm gevoel van. "Je zou nog eerder Kurosaki en Izaya moeten bedanken." zei Shin daarna. "Zij waren het grote brein achter alles." Kurosaki die in de buurt stond draaide zich om. "Maar het was jouw idee van de aansteker." zei hij serieus. Izaya lachte. "Ja, alleen een idioot als Shin zou daarop gekomen zijn." Shin glunderde. "Is dat een compliment of een belediging." Izaya gaf hem een knipoog. "Wat jij wil dat het is."

Tsubasa

Ik keek hoe zowat iedereen naar Yamiko vloog en bezorgd deed. Ik rolde met mijn ogen, ik was niet zo van dat lovey-dovey-friendship. Oké, ik heb soms mijn emotionele momenten, maar daar heeft iedereen last van. Dat heeft ook een naam. Slaap te kort. Wat wil je ook in zo'n gigantische villa met veelste veel mensen. Samen met Shizuo en Jun richtte ik me tot de neergeknuppelde mannen. Ze waren niet allemaal neergeknuppeld, maar ik noemde het zo. In de verte was de politie al te horen. Ik zag dat iemand overeind probeerde te krabbelen en liet de grond naast hem ontploffen. Hij schrok en bleef stil. Ik knipperde de rode gloed uit mijn ogen weg en keek naar Shizuo die me grijnzend aankeek. "Zeg, als ik een vendingmachine gooi, kan jij die dan laten ontploffen?" vroeg hij droog. Ik moest lachen en knikte. Ik draaide een oranje pluk haar om mijn wijsvinger heen. Langzaam keek ik in de rondte. Hier en daar lagen wat mensen van onze kant op de grond. Ze zagen er nogal bewusteloos uit. Toshio, Otonashi, Shinra en Night kwamen aanrennen en bekommerde zich om de gewonden. Het geluid van stevige schoenen op de grond dreunde door het bos. Dat was vast de politie. En gelijk had ik. Binnen no-time waren de mannen in het zwart geboeid en werden ze afgevoerd. De ene man spuuwde op de grond en keek boos naar Hikari. "Ik krijg jou nog wel! En jou ook!" gromde hij er nog achteraan tegen Shin. Ik liep naar het dichtsbijzijnde persoon op de grond toe. Het was Amu. "Oi, Hinamori-san!" ik schudde haar voorzichtig door elkaar. (Kan dat voorzichtig?) Ze kreunde pijnlijk. "Wat is er gebeurd? Hinamori-san!" ik kon er niet goed tegen. De geur van bloed die hier overal hing. Bloed. Ik likte mijn lippen af en schudde toen mijn hoofd. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek om. "K-kaname-sama" zei ik geschrokken. Ik ging staan en kreeg twee bloedpillen in mijn hand gedrukt. Ik voelde mijn wangen rood worden. Kaname glimlachte. "Binnen staan al glazen klaar. Zero had ook wat probleempjes" zei hij rustig. Ik knikte en bleef even twijfelend staan. "Ga maar" zenuwachtig en verlegen liep ik weg. Mijn hoofd was knalrood. Mooh, ik was toch over Kaname-sama heen? Niet?

Yamiko

Verbaasd keek ik hoe de man die me het afgelopen etmaal voortdurend onderdrukt had in elkaar zakken. Mijn opzichtige pakje verdween en ineens had ik mijn eigen kleren weer aan. Had ik hem vermoord? Nu ik terug getransformeerd was voelde ik weer hoe zwak ik me voelde. Trillend viel ik op mijn knieën. Ik voelde me licht in mijn hoofd. Al het geluid leek gedempt te worden en de wereld om me heen leek wel in slow motion te bewegen. Het aantal mensen van onze villa bleef maar vermeerderen. Tsubasa was er nu ook en liet dingen in de buurt van de vreemde mannen ontploffen, en het aantal Mahou-shoujo figuren leek haast te zijn verdubbeld. Hoe lang zou dit nog duren? Hoeveel mensen zouden er al uitgeschakeld zijn? Er lagen ook mensen die bij ons hoorden op de grond. Zouden ze ernstig gewond zijn? Zouden ze..... Zou deze strijd ook levens gaan kosten? Ineens galmde de stem van de ontvoerder door mijn hoofd. "Genoeg geprutst, vergeet niet waarvoor we gekomen zijn!" Terwijl ik me afvroeg waar hij het over had werd het steeds donkerder. Paniekerige stemmen overlapten elkaar en de vochtige bosgrond leek steeds dichterbij te komen.

Shin keek verbeten toe hoe drie van de mannen op Hikari af sprongen en haar handen boeiden. Hij wist dat dit zou gebeuren. Het liefst wilde hij meteen tevoorschijn komen om ze naar de keel te vliegen, hij had zich al veel te lang passief opgesteld. Hij dacht aan Kurosaki's woorden toen ze Yamiko's redding plande. "Als je impulsief handelt zul je er spijt van krijgen, Okazaki. Één ondoordachte actie kan alles verpesten. Dan raak je zowel Hikari als Yamiko kwijt." Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij moest op Izaya's teken wachten. Inmiddels werd Hikari overgeleverd aan de leider van het stel. Shin knikte. Nu stond hij er alleen voor. Hij zette zich schrap en keek naar de lucht. Een zee van rode vonken verlichten de licht. Shin's hart sloeg over, dit was het teken, hij sprong uit de bosjes en wenste vurig dat zijn plan ging werken.

Vanaf de grond keek ik wat er gebeurde. Ik kon me niet bewegen, maar kreeg ineens alles weer haarscherp mee. Shin greep in de binnenzak van zijn jas en haalde iets zwarts tevoorschijn en richtte het op mijn ontvoerder. Er ging een heftige schok door me heen. Was dat een pistool?

Hikari hapte naar adem toen ze het voorwerp in Shin's trillende handen zag. "SHIN!" gilde ze schel terwijl de tranen over haar wangen stroomden (het zal ook eens niet. >.>) Shin haalde diep adem en probeerde zijn handen recht te houden. Zijn ogen schoten vuur. "Laat haar los." zei hij zacht, maar kil. De ontvoerder keek even naar Shin's jonge gezicht en barstte toen in honend gelach uit. "Dacht je nu echt mij bang te maken met een speelgoedpistooltje?" Shin beet op zijn lip. "Je trilt anders wel." De man snoof sarcastisch. "Kijk naar jezelf man. Je kan dat pistool amper normaal vasthouden." Hij nam een stap richting Shin. Het wapen was nu op zijn voorhoofd gericht. "Kom nou." zei hij spottend. "Je komt net uit de luiers rollen. Iemand als jij kan geen mens ombrengen." Shin kneep zijn ogen tot spleetjes. "Onderschat nooit een tiener, oude man." In een strakke beweging zwiepte hij het pistool opzij. Hikari gilde. Er klonk een harde knal en een stukje verderop zakte een man in elkaar. Tsubasa (A) die in de buurt stond, deed verschrikt een stap opzij. Iedereen was inmiddels gestopt met vechten. Alle ogen waren op Shin gericht, die het pistool weer op de ontvoerder's voorhoofd richtte. In zijn armen zag hij Hikari hem met grote lege ogen aankijken. Ze zei niks meer, huilde zelfs niet meer (OMG IT'S A MIRACLE! *O*), ze keek alleen maar. Shin slikte even. "Sorry Hikari." fluisterde hij onhoorbaar. Daarna richtte hij zich weer op de man die hij onder schot hield. "Geloof je me nu?" Ineens leek de man een stuk minder zeker van zijn zaak. "Laat. Hikari. Los." zei Shin dreigend. "Laat haar los of ik schiet je overhoop." De man was duidelijk kwaad. Kwaad en verbaasd. Shin glimlachte terwijl de man langzaam zijn handen omhoog deed. Shin opende zijn arm en wenkte Hikari, maar ze schudde haar hoofd en rende in plaats daarvan naar Miyako toe. Shin zuchtte. Dat viel te verwachten. Ondertussen hield hij de man nog steeds onder schot. "Mooi." zei hij zachtjes. "Dan mag je nu op de grond gaan liggen met je handen op je hoofd, en je slaafjes mogen hetzelfde doen. De man vloekte luid, maar liet zich toen door zijn kniëen zakken. Zijn handlangers volgden zijn voorbeeld. "Soubi!" riep Shin. "Kom!" Meteen verscheen Soubi vanuit de bosjes met een grote rol touw. De andere jongens liepen naar hem toe en pakte allemaal stukken touw. Met z'n allen begonnen ze de handen en voeten van de mannen vast te binden, tot alleen de leider nog over was. Shin hurkte bij zijn hoofd en zette de loop van het pistool tegen zijn voorhoofd aan. Onderstussen gebaarde hij dat Soubi ook hem vast moest binden. "Ik zou je alsnog kunnen doden." zei Shin kalm. Zijn houding was volledig veranderd. Van de aanvankelijke zenuwen was niks meer te bekennen. "Maar gelukkig ben ik geen moordenaar." vervolgde hij toen, met een blik op Hikari.

Toen hij zeker wist dat iedereen goed vastzat, en niemand nog iets zou kunnen doen pakte hij totaal onverwacht een pakje sigaretten uit zijn broekzak. Hij viste er een sigaret uit en zette die tussen zijn tanden. "Ook één?" vroeg hij nonchalant aan de ontvoerder. Deze spuugde alleen op de grond. Shin lachte plagerig. "Oh das waar ook. Je kunt je handen niet gebruiken." Hij haalde zijn schouders op en bracht de loop van zijn pistool naar zijn eigen gezicht. Hikari's ogen werden groot toen ze zag wat hij van plan was. "NIET DOEN!" gilde ze hysterisch, maar Shin lachte alleen maar, en haalde de trekker over.

Hikari kneep doodsbang haar ogen dicht en verwachtte een schot te horen maar... Die kwam niet. Voorzichtig opende ze haar ogen weer. Shin nam met een stalen gezicht een trekje van zijn sigaret. Hikari's mond viel open. "Maar hoe...? Je schoot toch?" Shin lachte gespeeld. "Oh dit?" Hij richtte het pistool naar boven en haalde op nieuw de trekker over. Een klein vlammetje kwam boven de loop uit, maar verder gebeurde er niks. "Dit is een aansteker." zei hij droog. De ontvoerder begon verbeten te vloeken. Hikari was met stomheid geslagen. "Maar die man eerder... Die handlanger!" Shin glimlachte onschuldig. "Hikari. Je denkt toch niet echt dat ik iemand zou vermoorden?" Hij gebaarde naar Tsubasa. Tsubasa knikte en deed een stap opzij. Meteen begon de man die aan zijn voeten lag vastgebonden te bewegen. "Hij was niet echt dood." zei Tsubasa luchtig. "Hij kon alleen niet bewegen doordat ik zijn schaduw had vergrendeld." Hikari schudde verward haar hoofd. "En het schotgeluid dan?" Op het moment dat ze het zei klonk hetzelfde geluid opnieuw. Een grijnzende Izaya dook uit de bosjes met een draagbare radio waar aan alle kanten snoeren uit hingen. "Klinkt best echt hè?" Hij gebaarde naar de struik waar Kurosaki achter vandaan kwam. "Kurosaki heeft vanmiddag een hele geluidsinstallatie opgebouwd." "Kusooo!" riep de ontvoerder vanaf de grond. "Het was maar een aansteker." Shin klikte met zijn tong. "Ho ho, dit is niet zómaar een aansteker. Het is toevallig wel een Limited Edition Item uit de nieuwste collectie van Vivienne Westwood." "Niet te geloven." lachte Kurosaki. "Dus dit was je grote plan?" Shin grinnikte geamuseerd. "Ja, Izaya kwam met wilde plannen over pistolen, maar waar haal ik in godsnaam een echt pistool vandaan. Bovendien zou dat ook een beetje te ver gaan." Izaya haalde zijn schouders op. "Het doel heiligt de middelen, toch?" Shin schudde zijn hoofd en keek Hikari recht aan. "Niet altijd." Izaya grijnsde bij het zien van Hikari's rode gezicht. "Te iu ka, het belangrijkste is dat Yami-chan gered is en de politie is onderweg." Shin draaide zich met een ruk om. "Nu je het zegt... Waar is ze eigenlijk?" Hikari keek paniekerig om zich heen en zag me roerloos op de grond liggen. (Oh ja, ik schreef vanuit Yamiko's perspectief. xD) "O-onee-chan?" piepte ze zachtjes. Er kwam geen reactie.

Tsubasa

Miyako keek met grote ogen naar Yamiko. Yamiko sprong hoog de lucht in. "KISSU OFU DAAHKUNESSU!" In haar hand verscheen een katana met vleermuisvleugels en groene strikjes. "RABUURI KURASHINGU!" (Lovely Crushing -Gomen)Ze schoot naar beneden en stak de katana door de man heen. De man viel neer maar was niet gewond. Inplaats daarvan viel hij in slaap.

In het huis was een gigantische chaos. "Jij blijft hier!" zei ik fel tegen Takuto en ik ging de gang op. Iedereen was zijn of haar kamer uitgekomen wegens de gigantische herrie van verderop. Ik liep naar het dichtsbijzijnde groepje. Dat bestond uit Juliet, Siva, Zero en Mai M. Ze stonden zenuwachtig in hun pyjama met elkaar te praten. "Morikawa-san, wat is er aan de hand!" piepte Mai met haar hoge stem. "Ik heb geen flauw idee" bracht ik uit. "Waar is Lys?" vroeg Siva. Ik wees naar de zitkamer en hij liep erheen. Ik vond Siva ook al zo'n vreemde gast. Hij keek altijd naar Lys alsof hij honger had. Ik schudde die gedachte van me af. Yuuki kwam aanrennen, ze was buitengeweest. "Het zit vol met zwartgeklede mensen in het bos" zei ze geschrokken. "Wat?" Het werd ineens doodstil in de gang. Het was griezelig stil. "Ik ga ze helpen!" zei Yuuki toen. "Ze? Wie zijn ze?" hoorde ik Tomo vragen. "Hikari-tachi" Goh, nou wisten we wie het waren. Ik zuchtte. Yuuki pakte Artemis en rende naar buiten. Zero ging snel achter haar aan. Niet veel seconde later rende Mai M en Saki samen naar buiten. Ze grepen elkaar hand vast en riepen "DUARRU SPIRITIARU POWHURR!" (Duel Spiritual Power) Ze kregen van die verschrikkelijk schattige jurkjes aan en sprongen weg. Ik keek om. Er ontstond wat geroezemoes. "Wat moeten we doen?" "Helpen natuurlijk" Ik zag vier kleine poppen aankomen. Het waren Shinku, Hina Ichigo, Suiseiseki en Kanaria. Ze werden gevolgd door kleine lichtbolletjes, hun spirits. Ook hun gingen naar buiten. Niet veel later kwam ook Rena met een gigantisch slagermes langs. Wat was er allemaal aan de hand. Ik ging voor de deur staan. "Wacht even voor je gaat! We weten niet wat er aan de hand is!" Ik keek achterom. De knallen en schreeuwen werden luider. Een ijselijke gil overheerste alles. Ik herkende de stem, het was Amu. Nu werd ik erg ongerust. "Oké, iedereen die wilt gaan gaat hier staan, de rest gaat naar de zitkamer!" Snel splitste iedereen zich op. Voor me stond een redelijk grote groep. "Dus jullie zijn bereid te helpen. Mooi, dan gaan we nu!" ik draaide me om en rende de deur uit. Aan de horde voetstappen achter me merkte ik dat iedereen zonder twijfelen volgde. We rende het bos in en kwamen na een poosje aan op de open plek.

Yamiko

Verbaasd keek ik naar het in fel rood geklede meisje dat zojuist uit de lucht was gekomen. "Was dat Miyako?" Ik schudde mijn hoofd. Ik zal wel dingen zien doordat ik zo lang niks gegeten had ofzo. Ineens werd ik van achter vastgepakt door één van de handlangers van mijn ontvoerder. Ik snakte naar adem toen ik een mes op mijn keel voelde. "EN NU IS HET AFGELOPEN!" riep de man die me vasthad. "Nog één aanval en ze gaat eraan." Het meisje dat op Miyako leek stopte met zingen en de Shugo Chara groep staakte hun gevecht. Langzaam maar zeker werd iedereen vastgepakt door één van de handlangers. Een enorm gevoel van angst kwam over me heen toen één van de handlangers Hikari bij haar haren pakte en ook een mes tegen haar keel drukte. "HIKARI!" gilde ik schel. Maar toen zag ik ineens achter haar een roodharige gedaante opduiken. Toen ik beter keek zag ik dat het Inami-chan was, en achter haar stond Takanashi-kun. Terwijl hij met zijn ene hand Inami's ogen bedekte legde hij zijn andere hand tegen zijn lippen en gebaarde dat ik stil moest zijn. Op dat moment hoord ik achter me de stem van Jun. "NU!" Gevolgd door een harde metaalachtige klap. Ineens ging alles in een stroomversnelling. Takanashi-kun haalde vliegensvlug zijn hand weg met als direct gevolg dat Inami-chan de man die Hikari vasthield met één klas neersloeg onder luid gegil. Toen ik me omdraaide zag ik Jun staan met een koekenpan. Hij raapte het mes op dat de man die hij net had neergeslagen had laten vallen. Mijn blijdschap werd abrupt verstoord door een harde ruk aan het touw om mijn hals. Ik hapte naar adem en werd een beetje duizelig. "Onee-chan!" gilde Hikari, die stevig omhelsd werd door een doodsbange Inami-chan. Jun vloekte luid. Met in de ene hand de koekenpan en in de andere hand het mes draaide hij zich naar de bosjes en riep: "Oi! Todoroki-tachi!" Meteen daarna kwam Yachiyo de bosjes uitgerend, gevolgd door Saeko, Mai en Shiina, allemaal gewapend met houten katana's. Ook veel anderen hadden zich losgewurmd uit de greep van de ontvoerders. Ik keek om me heen. Er was een krankzinnig gevecht ontstaan waar nu al meer mensen aan meededen dan ik had meegekregen. Kanade flitste tussen de vijanden door met haar Sonic Hand, en ook Raven en Kelpie vochten mee. Ik schudde ongelovig mijn hoofd. Was dit echt noodzakelijk? Hier en daar lagen lichamen roerloos tussen de blaadjes, en het was te donker en te chaotisch om te zien of ze bij ons hoorden of bij de vijand. Ik sloot mijn ogen en wenste vurig dat iedereen ongedeerd was. En toen ineens hoorde ik een bekende stem in mijn oor. "Het spijt me van alles Yami-chan. Deze puinhoop is mijn schuld. Verbaasd opende ik mijn ogen. Voor mijn neus zweefde Mayu's minuscule lichaampje. Ze knipoogde naar me, en ineens hoorde ik mijn eigen stem. "Atashi no kokoro; unlock." Ikuto, die zag wat er gebeurde, haalde uit met zijn metalen klauw (hoe heette die aanval ook alweer? xD) en sneed het touw door. (Waarom is nog niemand op dat idee gekomen? xD) Vervolgens werd alles wit en verdween Mayu in haar ei. Wat gebeurde er? Mijn kleren verdwenen. Angstig bedekte ik mijn lichaam met mijn armen en hoopte dan niemand me kon zien. Gelukkig werden mijn kleren snel vervangen, maar met wat! Ineens was ik gekleed in een walgelijk zeegroen jurkje met veel strikjes, ruches en pailletjes. Mijn verminkte benen werden bedekt door blauw-wit gestreepte thigh-highs en in mijn korte haar zat een veel te grote strik. Mayu's stem echode in mijn hoofd: "Charanari; Adoraba Leberu! (Adorable Rebel)"

Miyako

Huh? Dit was niet in het plan vermeld geweest. Ik keek om me heen, opzoek naar meer mensen die onverwachts tevoorschijn konden komen. Toen schoot mijn blik weer naar de open plek. Er kwam een man aanlopen. Hij was helemaal gekleed in het zwart en droeg een wit gezichtsmasker. Ik kreeg er de rillingen van. Hij had een stevig, ruw touw vast. Aan het einde van dat touw liep Yamiko. Tranen sprongen in mijn ogen toen ik zag hoe ze erbij liep. Ze strompelde en zag erg bleek. Rondom haar enkels zaten diepe groeven en bloedkorsten. Op haar wang zat een snee en haar haren zagen er goor uit. Achter Yamiko verscheen een gigantische groep mannen, hetzelfde gekleed als de man waarvan ik meende dat het de ontvoerder was. Ik keek van Ryouko naar Kurosaki en liet mijn hoofd toen hangen. We waren met veel te weinig tegenover die groep. Ineens hoorde ik heel wat kreten. "Charanari! Amulet Heart!" "Charanari! Clown Drop!" "Charanari Seraphic Charm!" "Charanari! Sky Jack!" "Charanari! Black Lynx" verwonderd keek ik naar alle character transformations. De Shugo Chara groep viel een deel van de in zwart gekleede mannen aan. Langs me sprong Ryouko uit de bosjes en begon ze mannen neer te slaan. Ik keek naar Hikari. Ze stond zachtjes te huilen en keek naar de man en Yamiko. Ookal was zijn gezicht niet te zien, je kon merken dat hij geschokt was. Straks ging hij Yamiko wat aandoen. Ik zocht op de grond naar iets hards. Snel griste ik een steen van de grond en wierp ik die naar het hoofd van de man. Mis! Verdomme! Ik ging ook de bosjes uit. Ik wende me tot de man en wees met mijn vinger naar hem. Uhm, ja.. Wat ging ik nu zeggen? Even was ik stil. "Laat Yamiko los" zei ik toen dommetjes. Toen de man dat niet deed werd ik boos en voelde ik me tegelijkertijd erg kinderlijk. "Red Pearl Voice!" over vrolijk belandde ik in het vreselijk schattige rode jurkje op de grond. Ik knipoogde en er sprongen hartjes naar voren. Er starte een liedje met een way to lange intro. "Pichi Pichi Voice! Live Start!" Ik sloot mijn ogen en bracht de E-pitch richting mijn mond. "Otogibanashi saigo no peeji wa, kakikaerarete higeki ni kawari, tatta hitotsu shinjiteta hito no kokoro sae mo miushinau, ai mo yume mo maru de suna no oshiro mitai na no, hakanaku kowarete yuku no yo sore wo nozomanakutatte" zong ik. Ik zag vele mannen naar hun oren grijpen en neervallen van de hoofdpijn.

http://www.youtube.com/watch?v=YfoD-MxjohQ&feature=related ~ Oké, dit is niet de originele, maar deze is zo schattig =D

Hikari

Met z'n allen liepen we door het bos. Ik voorop, en Ryouko, Kurosaki en Miyako achter me. Ik haalde diep adem. Aan de ene kant was ik blij dat ze er waren, maar aan de andere kant was ik doodsbang. Wat als ze onee-chan iets aan zouden doen als ze erachter kwamen dat ik niet alleen was? We liepen door naar tot ik op de open plek stond met de omgevallen eik. Ik haalde diep adem. Hier ging het gebeuren. De anderen bleven stil in de bosjes zitten. Opeens hoorde ik geritsel in de bosjes. Mijn hart sprong op. "Onee-chan?" Geen reactie. In het ijle maanlicht zag ik donkere gedaantes tussen de bomen uitkomen. Het waren er een stuk of acht. Ik slikte. "Waar is onee-chan?!" De gedaantes gaven geen antwoord maar kwamen langzaam op me af.

Shin keek toe vanuit de bosjes. Hij vloekte zachtjes in zichzelf. Voorzichtig pakte hij zijn mobiel uit zijn zak. "Nu!" smste hij naar Izaya.

Op dat moment ging er een grote schijwerper aan. Ik snakte naar adem. Wat was dit? Miyako wilde uit de bosjes komen maar Kurosaki hield haar tegen. "Wacht!" fluisterde hij. Hij keek geamuseerd naar zijn mobiel. "Shin heeft actie ondernomen." Hij gebaarde naar de open plek. Een jongen met donker haar en een muts rolde behendig uit de bosjes en rende achter de verbaasde gedaantes af. Een golf van verward geschreeuw steeg op uit de groep in zwart geklede mannen. Tsubasa (Andou) grinnikte zelfvoldaan. "Lastig hè? Niet kunnen bewegen." zei hij terwijl hij met een stokje iets in het zand schreef, in de samenvallende schaduw van de mannen. Daarna stak hij zijn hand op en wenkte richting de bosjes. Yuki liep in een rustig tempo naar Tsubasa toe en sloot haar ogen. Het felle licht van de schijnwerper viel spookachtig op haar bleke gezicht. "Menselijk bewustzijn uitgeschakeld." prevelde ze zachtjes, waarna de mannen allemaal tegelijk op de grond vielen. Tsubasa rende naar me toe. "Hikari-chan! Daijuobu?"

Tsubasa

Het was redelijk donker in het huis. Ik liep door de gangen en kwam Sunako tegen. Haar grote kille ogen keken me aan en ze liep verder. Hmpf, ik was niet zo weg van Sunako. Ze deed altijd kil tegen me. Ik liep ook verder en hoorde geroezemoes vanuit de zitkamer. Ik opende de schuifdeuren en grijnsde. Op de bank zaten hutemutje, Chrno, Lys en Rosette. Takuto lag languit op de sofa. Op de twee stoelen zaten Azusa en Mio. Ze waren abrupt stil toen ik binnenkwam. Takuto keek me aan. "Jij weet het vast.. Waar is Miyako?" vroeg hij. Geez wat kon ik me aan die gast ergeren. Hij was zo hebberig. Ik haalde mijn schouders op. "Is ze niet in haar kamer?" vroeg ik terwijl ik op de sofa ging zitten waar Takuto van was opgestaan. Ik volgde Takuto met mijn ogen. Hij liep nu te ijsberen door de kamer. "Ze heeft alweer niets gezegd en ze is niet in haar kamer" zei hij. "Ze is vast in orde" zei ik. "Hikari-chan is ook weg" zei Lys. Rosette en Azusa knikte. "Yamiko!" zei ik toen. Alle ogen flitste naar mij. Ineens leek iedereen het door te hebben. "Ze zijn haar vast halen!" Ik zag de onrust in Takuto's ogen. "Jij blijft hier anders verpest je alles" bromde ik tegen hem. "Nyaaa! Waarom bepaald iedereen hier toch altijd wat ik moet doen" hij sloeg met zijn vuist tegen de muur. Er kwamen hier en daar wat scheuren. "Omdat jij nogal moeite hebt met het beheersen van jezelf en je anders alles verpest" zei ik droog. Mio en Rosette lachte zachtjes. Ik zag dat Takuto me wel kon schieten.

Yamiko

De man waarvan ik nog steeds de naam niet wist kwam de ruimte binnen en hield zijn hoofd scheef. "Het is tijd." zei hij gewichtig, waarna hij naar me toe kwam en het touw om mijn enkels los begon te snijden. Ik snakte naar adem. De touwen hadden zo lang en strak om mijn enkels gezeten dat de huid eronder was gaan bloeden. Mijn gezicht vertrok toen hij ruw te touwen wegtrok, die inmiddels in het opgedroogde bloed aan mijn enkels zaten vastgeplakt. "Stel je niet aan." snauwde de man. "Je zou blij moeten zijn. Je wordt eindelijk met je zusje herenigd." Hij lachte kwaadaardig. "Voor de laatste keer." Ik kneep mijn ogen dicht. Hikari, kom alsjeblieft niet alleen. Toen hij me overeind had geholpen bond hij me een stinkende blinddoek voor, waarna hij me een duw in mijn rug gaf. "Lopen." commandeerde hij. Op de tast met mijn nog steeds vastgebonden handen begon ik voor me uit te lopen. De man loodsde me de ruimte uit. Voor het eerst in wat wel maanden leek voelde ik de wind in m'n gezicht. Ik hoorde het geluid van een autodeur die open ging. "Naar binnen." Nog een duw. Met een harde blikkerige klap viel ik op de harde bodem van wat waarschijnlijk de laadruimte van een vrachtwagen was. Even later hoorde ik een motor ronken. Ik leunde tegen de wand van de ruimte en haalde diep adem. Wat zou er nu gebeuren?

Miyako

"Hé, wacht eens even. Ik moest alleen komen dus dan ga ik ook alleen" zei Hikari toen. Nou, daar dacht ik dus even anders over. "Denk je nou echt dat we jou alleen laten gaan. We gaan mee en nemen de weg door de bosjes, zo stil mogelijk. We zullen je niet voor de voeten lopen" zei ik toen. Ik zag dat Hikari nadacht. "Nou, jij gaat voor op" zei Kurosaki, hij gaf Hikari niet de kans wat te zeggen en duwde haar de deur uit. Wij volgde haar allemaal op een afstandje. Kurosaki floot onschuldig, ik huppelde dommetjes en Ryouko liep erg ontspannen met haar handen achter haar hoofd. "Ara, Ryouko-tachi, wat is het toch fijn om op deze avond gezellig rond te wandelen. We volgen uiteraard helemaal niemand, we zijn gewoon onschuldig aan het rondlopen" zei Kurosaki overdreven geacteerd. "Ja, inderdaad. Ik zou bijna denken dat er iemand voor ons loopt, maar volgens mij is er niemand" deed Ryouko er nog een schepje bovenop. Ik hield met moeite mijn lach in. We liepen de bossen in. Hikari liep op het pad terwijl wij de meest onmogelijke wegen tussen de bomen door namen, achter struikjes bleven hangen of over boomwortels heen struikelde. Ineens draaide Hikari zich om. Ze keek alsof ze net had gelachen. "Als jullie zo 'we-achtervolgen-niemand' doorgaan, worden jullie zo ontdekt!" zei ze. "Nihaha..." lachte ik onzeker. "Stiller vanaf nu" fluisterde Kurosaki. Ryouko en ik knikte. We liepen verder. Niemand van ons allemaal had in de gaten dat we werden gevolgd. Niemand wist dat we werden gevolgd door Shin.

Hikari

Zenuwachtig keek ik naar de klok. Tien over half negen. Tijd om te gaan. Ik haalde diep adem en verliet mijn kamer. Ik sloop door de gangen want als Shin me zou horen wilde hij zeker weten mee. Bij de deur haalde ik diep adem en legde mijn hand op de deurknop. "Waar ga je heen?" klonk een hoog stemmetje. Ik draaide me met een ruk om en keek in de grote lege ogen van Sunako. Ik slaakte een zucht van oluchting. "Sunako, ik schrok me dood." Sunako giechelde onschuldig. "Het wordt al donker hoor." Ik knikte. Ga maar terug naar binnen. De zon is nog op, als je naar buiten gaat heb je een probleem. Sunako knikte. "Wel voorzichtig hè?" Op dat moment kwamen er nog twee mensen de hoek om. Ik wierp een geïrriteerde blik op Sunako. "Kon je niet wat zachter doen?" Sunako haalde haar schouders op en huppelde de gang af. "Oh, Hikari-tan!" zei Miyako verrast. Ze werd op de voet gevolgd door Kurosaki. "Wat ga je doen?" vroeg Miyako streng. Ik sloeg mijn ogen neer. "Stukje lopen." Kurosaki schudde zijn hoofd. "Liegen heeft geen zin." Ik trok een wenkbrauw op en probeerde me groot te houden. "Hoezo?" vroeg ik op een toon die totaal niet bij me paste. Kurosaki haalde zijn mobiel uit zijn zak en hield hem veelbetekenend omhoog. "Uso..." mompelde ik geschokt. "Sorry." zei Kurosaki zachtjes. Ik wilde je mobiel niet hacken, maar Okazaki zei dat je op het punt stond iets gevaarlijks te doen. Ik voelde mijn gezicht gloeien. "Shin is gewoon overbezorgd." mompelde ik koppig. "Dat is ook niet zo raar, gezien de situatie." zei Miyako scherp. Ze nam een stap naar me toe en legde een hand op mijn schouder. "Je gaat Yami-chii ophalen toch?" Ik keek haar zwijgend aan. Haar blik verzachtte. "Wij willen haar ook terug weet je. En bovendien willen we jou niet kwijt." Ik slikte moeizaam. Miyako met haar mooie woorden. Ik keek snel de andere kant op. "Tonikaku, hij zei dat ik alleen moest komen." Miyako grijnsde en op dat moment kwam Ryouko de hoek om lopen. "Dan moeten we maar een beetje discreet zijn hè?" zei ze terwijl ze haar neko-nyan bokshandschoenen aantrok.

Miyako

*Spoel Spoel*

De Atelier Iris dag was een groot succes geworden. Er waren zelfs mensen geweest die met me op de foto wilde. Nu liep ik terug naar huis, ik had weer kleren van Karen geleend omdat ik geen zin had om als geest over straat te gaan. Ik keek naar het zwarte jurkje met witte franje en een klein strikje. Mijn gezicht was nogsteeds bleek van de make-up, het zou er vast grappig uitzien. "Miyako!" hoorde ik iemand roepen. Ik keek op. Het waren Tsubasa en Night. Hm, wat een vreemde combinatie. Ik zwaaide en rende naar ze toe. Night keek me vreemd aan. "Je ziet eruit als een vampier.. of geest" zei hij toen met een glimlach. Ik gaf hem een pesterig duwtje. Met zijn drieën liepen we terug naar huis. "Tadaimaaaaa" riep ik. Mijn blik ging meteen naar de klok. Half 9.

Beetje klein x3

Hikari

Na het gesprek met Miyako liep ik terug naar mijn kamer. Wat moest ik in Godsnaam de hele dag gaan doen tot 9 uur vanavond?

*hint hint*

Ik zit echt in een hopeloze situatie, inspiratiegewijs. x'D

Miyako

Mijn blik viel op de klok. Ik slikte. Bijna half één. Ik veerde overeind. "Ik ben te laat!" "Hm?" Tsubasa keek mijn kant op. "Ik moest om 12 uur werken!" zei ik en ik sloeg mijn handen tegen mijn wangen. "Doushiyo kana.." zei ik zachtjes "Kleed je snel om, ik regel wel wat" "Arigatou, Tsubasa-chan!" Ik sprintte de zitkamer uit naar mijn kamer. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde Karen om te zeggen dat ik later kwam, ookal was ik dik te laat. Ze vond het gelukkig niet erg. In mijn haast had ik de deur nog niet open voor ik binnenrende en knalde er vol op tegen aan. "Whee" jammerde ik terwijl ik over mijn voorhoofd wreef. Ik liep naar binnen en trok de ellendig lastige jurk aan voor mijn cosplay als Pamela. Ik wist niet dat een jurk zoveel laagjes kon hebben. Ik bond de lintjes vast en keek in de spiegel. Er zat een grote rode vlek op mijn voorhoofd. Damn. Ik bekeek de jurk in de spiegel. Hij was wel gaaf. Met mijn hand streek ik door mijn haar. Ik zou toch wel een pruik moeten gebruiken. Ik liep naar een grote kist en maakte die open. Ik zocht even en vond een pruik die wel goed leek op het originele. Ik bond het Maid-achtige haardingetje op mijn hoofd en pakte de grote evil-kijkende teddybeer. "Hm!" Ik knikte en liep de deur uit. Kaname stond recht voor mijn neus. Hij trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van mijn cosplay. "Tsubasa had het erover dat je snel naar je werk moest" ik knikte. Alsof ik niets woog tilde Kaname me ineens op. "Eh? Wat doe je? Zet me neer!" begon ik geschrokken. Kaname liep de villa uit en sprintte weg. Ik kon niet bijhouden hoe snel het ging en kneep mijn ogen dicht omdat ik er misselijk van werd. Ineens stopte Kaname met rennen en zette hij me neer voor de ingang van het Cosplay café. "Graag gedaan" zei hij en hij rende meteen weg. Ik knippere verbaasd met mijn ogen. "Arigatou..."

Dit is Pamela btw ^^
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1-mqJiNoPo13zUrHHjjn_ujI9E8glLlAillZkY4jQBdGv5YYqd6VQiM18nPesGwgPLT34POzu0FQd7_gVcyyGM1nXuqJAUI9iK4u6h8doN4A_2BpC93F_p3gmDlyAxc7MmK94d2BG4Ro/s400/ai3-pamela-ibis.jpg

Hikari

Ik glimlachte toen ik zag hoe Takuto reageerde. Het viel eigenlijk ook wel te verwachten ook. Ik keek afwezig op de grote staande klok tegen de muur. Het was bijna half één. Over zeven en een half uur zou ik onee-chan zien. Tsubasa keek me onderzoekend aan. "Nani?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik dacht even ergens aan." Ik keek weg. Ik had niemand over de afspraak met onee-chan verteld, alleen Shin, die erbij was. Als ik het vertelde zouden ze me vast niet alleen laten gaan, ook Shin stond erop dat hij meeging. Ik moest een manier vinden om hem af te schudden. Miyako keek nu ook mijn kant op. "Het gaat om Yami-chii hè?" Schot in de roos. Ik schrok een beetje. "Eh?! Be-betsu ni." stotterde ik snel. Miyako glimlachte voorzichtig. "Het is niet alsof we haar vergeten zijn hoor." Ik knikte zonder haar aan te kijken. "Weet ik wel. Maar wat kunnen we doen? We kunnen de politie er niet bij betrekken, en om nou doelloos naar haar te gaan zoeken..." Ik schudde mijn hoofd. "Het komt wel goed." zei Miyako twijfelachtig. Ik knikte, haar woorden half gelovend bij de gedachte aan de komende avond. "Dat weet ik."