Himeno

Ik stapte uit de auto die papa voor me had geregeld. Mijn naaldhakken klikte op de stoeptegels. Ik had er nu al zolang op gelopen dat ik bijna niet meer wiebelde of struikelde. De chauffeur haalde mijn rugzak en koffer uit de kofferbak en zette ze voor me neer. Vervolgens reed hij zonder wat te zeggen weer weg. Ik hees mijn rugzak over één schouder en streek mijn spierwitte shirt met zwarte vlekken en spetters recht. Het shirtje had geen linkermouw en het was onderaan gerafeld. Verder droeg ik nog een korte broek met allemaal scheuren en vale plekken, een ketting met een kruis eraan en mijn favoriete gitzwarte naaldhakken. Mijn haar hing los naast mijn hoofd en ik had een wit strikje aan de zijkant gestrikt. Aan mijn rechterhand rinkelde superveel verschillende soorten armbandjes en ik had er nog wat felgele, feloranje, felroze en felgroene veters omheengeknoopt. Om mijn ringvingers droeg ik een simpele ring. Ik zag er vaak vreemd uit voor mensen. Ze dachten dat ik arrogant was en spraken daarom vaak niet tegen me. Ik was benieuwd hoe de mensen hier op me zouden reageren. Ik pakte mijn koffer bij het handvat en liep over de grote tegels naar de deur. Met een grijns dacht aan Nagihiko, hij had me al zo'n 7 jaar niet meer gezien. We waren echt heel erg jong toen we elkaar voor het laatst zagen. Toen droeg ik nog net als mijn zusjes strikjes, nette jurkjes en was mijn haar langer. Ik zette mijn koffer weer neer, zuchtte even en belde toen 2 keer aan. De deur werd opengemaakt door een grijsharige jongen. Zijn gezicht betrok toen hij me zag, hij had zeker iemand verwacht die schattig was. "Himeno!" hoorde ik een stem roepen die ik kende. Nagihiko kwam aanrennen door de grote gang. Hij stopte verbaasd met rennen toen hij me goed zag. Zijn ogen werden groot. "Jij bent veranderd!" zei hij geschrokken. Ik lachte onschuldig. "Urashima-san, dit is Shiroyuki Himeno" zei hij tegen Tarou. Tarou boog. "Urashima Tarou desu" "Tarou-sama!" werd er poeslief geroepen. Een meisje met blauw haar kwam aanrennen, greep Tarou bij zijn arm en rende weer weg. Ik hoorde hoe Tarou schreeuwde om hulp. Er ging ergens een deur open een twee meisjes kwamen naar buiten. Het ene meisje had lang zwart haar en giegelde. De andere had krullen en vertelde iets. Ik verstond woorden als hopeloos en bass. Achter me ging de bel. Het meisje met de krullen deed de deur open. Er stond een jongen met een haarband. Wacht even.. een haarband? Hij zag er nogal vrolijk uit. "Oh! Jiro-kun!" riep het meisje met het zwarte haar die hem leek te herkennen. Het meisje met de krullen keek om. "Ken je hem, Mio-chan?" vroeg ze. Mio knikte. "Hij is Ritsu's achterneef" zei het meisje dat Mio heette. "En wie is deze schone dame?" vroeg Jiro. Hij pakte de hand van het meisje met krullen. Ze bloosde. "Kiriya Miyako desu" zei ze.