Miyako

"Hé, wacht eens even. Ik moest alleen komen dus dan ga ik ook alleen" zei Hikari toen. Nou, daar dacht ik dus even anders over. "Denk je nou echt dat we jou alleen laten gaan. We gaan mee en nemen de weg door de bosjes, zo stil mogelijk. We zullen je niet voor de voeten lopen" zei ik toen. Ik zag dat Hikari nadacht. "Nou, jij gaat voor op" zei Kurosaki, hij gaf Hikari niet de kans wat te zeggen en duwde haar de deur uit. Wij volgde haar allemaal op een afstandje. Kurosaki floot onschuldig, ik huppelde dommetjes en Ryouko liep erg ontspannen met haar handen achter haar hoofd. "Ara, Ryouko-tachi, wat is het toch fijn om op deze avond gezellig rond te wandelen. We volgen uiteraard helemaal niemand, we zijn gewoon onschuldig aan het rondlopen" zei Kurosaki overdreven geacteerd. "Ja, inderdaad. Ik zou bijna denken dat er iemand voor ons loopt, maar volgens mij is er niemand" deed Ryouko er nog een schepje bovenop. Ik hield met moeite mijn lach in. We liepen de bossen in. Hikari liep op het pad terwijl wij de meest onmogelijke wegen tussen de bomen door namen, achter struikjes bleven hangen of over boomwortels heen struikelde. Ineens draaide Hikari zich om. Ze keek alsof ze net had gelachen. "Als jullie zo 'we-achtervolgen-niemand' doorgaan, worden jullie zo ontdekt!" zei ze. "Nihaha..." lachte ik onzeker. "Stiller vanaf nu" fluisterde Kurosaki. Ryouko en ik knikte. We liepen verder. Niemand van ons allemaal had in de gaten dat we werden gevolgd. Niemand wist dat we werden gevolgd door Shin.