Yamiko

Verbaasd keek ik naar het in fel rood geklede meisje dat zojuist uit de lucht was gekomen. "Was dat Miyako?" Ik schudde mijn hoofd. Ik zal wel dingen zien doordat ik zo lang niks gegeten had ofzo. Ineens werd ik van achter vastgepakt door één van de handlangers van mijn ontvoerder. Ik snakte naar adem toen ik een mes op mijn keel voelde. "EN NU IS HET AFGELOPEN!" riep de man die me vasthad. "Nog één aanval en ze gaat eraan." Het meisje dat op Miyako leek stopte met zingen en de Shugo Chara groep staakte hun gevecht. Langzaam maar zeker werd iedereen vastgepakt door één van de handlangers. Een enorm gevoel van angst kwam over me heen toen één van de handlangers Hikari bij haar haren pakte en ook een mes tegen haar keel drukte. "HIKARI!" gilde ik schel. Maar toen zag ik ineens achter haar een roodharige gedaante opduiken. Toen ik beter keek zag ik dat het Inami-chan was, en achter haar stond Takanashi-kun. Terwijl hij met zijn ene hand Inami's ogen bedekte legde hij zijn andere hand tegen zijn lippen en gebaarde dat ik stil moest zijn. Op dat moment hoord ik achter me de stem van Jun. "NU!" Gevolgd door een harde metaalachtige klap. Ineens ging alles in een stroomversnelling. Takanashi-kun haalde vliegensvlug zijn hand weg met als direct gevolg dat Inami-chan de man die Hikari vasthield met één klas neersloeg onder luid gegil. Toen ik me omdraaide zag ik Jun staan met een koekenpan. Hij raapte het mes op dat de man die hij net had neergeslagen had laten vallen. Mijn blijdschap werd abrupt verstoord door een harde ruk aan het touw om mijn hals. Ik hapte naar adem en werd een beetje duizelig. "Onee-chan!" gilde Hikari, die stevig omhelsd werd door een doodsbange Inami-chan. Jun vloekte luid. Met in de ene hand de koekenpan en in de andere hand het mes draaide hij zich naar de bosjes en riep: "Oi! Todoroki-tachi!" Meteen daarna kwam Yachiyo de bosjes uitgerend, gevolgd door Saeko, Mai en Shiina, allemaal gewapend met houten katana's. Ook veel anderen hadden zich losgewurmd uit de greep van de ontvoerders. Ik keek om me heen. Er was een krankzinnig gevecht ontstaan waar nu al meer mensen aan meededen dan ik had meegekregen. Kanade flitste tussen de vijanden door met haar Sonic Hand, en ook Raven en Kelpie vochten mee. Ik schudde ongelovig mijn hoofd. Was dit echt noodzakelijk? Hier en daar lagen lichamen roerloos tussen de blaadjes, en het was te donker en te chaotisch om te zien of ze bij ons hoorden of bij de vijand. Ik sloot mijn ogen en wenste vurig dat iedereen ongedeerd was. En toen ineens hoorde ik een bekende stem in mijn oor. "Het spijt me van alles Yami-chan. Deze puinhoop is mijn schuld. Verbaasd opende ik mijn ogen. Voor mijn neus zweefde Mayu's minuscule lichaampje. Ze knipoogde naar me, en ineens hoorde ik mijn eigen stem. "Atashi no kokoro; unlock." Ikuto, die zag wat er gebeurde, haalde uit met zijn metalen klauw (hoe heette die aanval ook alweer? xD) en sneed het touw door. (Waarom is nog niemand op dat idee gekomen? xD) Vervolgens werd alles wit en verdween Mayu in haar ei. Wat gebeurde er? Mijn kleren verdwenen. Angstig bedekte ik mijn lichaam met mijn armen en hoopte dan niemand me kon zien. Gelukkig werden mijn kleren snel vervangen, maar met wat! Ineens was ik gekleed in een walgelijk zeegroen jurkje met veel strikjes, ruches en pailletjes. Mijn verminkte benen werden bedekt door blauw-wit gestreepte thigh-highs en in mijn korte haar zat een veel te grote strik. Mayu's stem echode in mijn hoofd: "Charanari; Adoraba Leberu! (Adorable Rebel)"