Hikari

Met z'n allen liepen we door het bos. Ik voorop, en Ryouko, Kurosaki en Miyako achter me. Ik haalde diep adem. Aan de ene kant was ik blij dat ze er waren, maar aan de andere kant was ik doodsbang. Wat als ze onee-chan iets aan zouden doen als ze erachter kwamen dat ik niet alleen was? We liepen door naar tot ik op de open plek stond met de omgevallen eik. Ik haalde diep adem. Hier ging het gebeuren. De anderen bleven stil in de bosjes zitten. Opeens hoorde ik geritsel in de bosjes. Mijn hart sprong op. "Onee-chan?" Geen reactie. In het ijle maanlicht zag ik donkere gedaantes tussen de bomen uitkomen. Het waren er een stuk of acht. Ik slikte. "Waar is onee-chan?!" De gedaantes gaven geen antwoord maar kwamen langzaam op me af.

Shin keek toe vanuit de bosjes. Hij vloekte zachtjes in zichzelf. Voorzichtig pakte hij zijn mobiel uit zijn zak. "Nu!" smste hij naar Izaya.

Op dat moment ging er een grote schijwerper aan. Ik snakte naar adem. Wat was dit? Miyako wilde uit de bosjes komen maar Kurosaki hield haar tegen. "Wacht!" fluisterde hij. Hij keek geamuseerd naar zijn mobiel. "Shin heeft actie ondernomen." Hij gebaarde naar de open plek. Een jongen met donker haar en een muts rolde behendig uit de bosjes en rende achter de verbaasde gedaantes af. Een golf van verward geschreeuw steeg op uit de groep in zwart geklede mannen. Tsubasa (Andou) grinnikte zelfvoldaan. "Lastig hè? Niet kunnen bewegen." zei hij terwijl hij met een stokje iets in het zand schreef, in de samenvallende schaduw van de mannen. Daarna stak hij zijn hand op en wenkte richting de bosjes. Yuki liep in een rustig tempo naar Tsubasa toe en sloot haar ogen. Het felle licht van de schijnwerper viel spookachtig op haar bleke gezicht. "Menselijk bewustzijn uitgeschakeld." prevelde ze zachtjes, waarna de mannen allemaal tegelijk op de grond vielen. Tsubasa rende naar me toe. "Hikari-chan! Daijuobu?"