Hikari

Lusteloos keek ik vanaf mijn bed door het raam naar buiten. Er was een natte plek op mijn kussen ontstaan van de tranen. Buiten was er van het mooie weer niks over. Dikke regendruppels tikten tegen het raam. Ik hoopte dat onee-chan droog zat. Er werd zachtjes op mijn deur geklopt. Meteen vloog ik overeind. "Onee-chan?!" riep ik hoopvol. "Ehm... Nee..." zei een zachte stem. De deur ging langzaam open. Nana-san stond in de deuropening en keek naar de grond. "Shin vertelde me..." begon ze. Ze keek me bezorgd aan. Ik slikte. Zo had ik haar nog nooit gezien. "We gaan eten!" zei ze toen. Ze probeerde te glimlachen. Ik knikte en stond langzaam op. Zonder een stap te verzetten keek ik naar Nana-san's schoenen. Er viel een ongemakkelijke stilte. We wisten allebei niet wat we moesten zeggen. Na een tijdje spreidde Nana-san onzeker haar armen. Zonder iets te zeggen omhelsde ik haar en huilde een beetje. Mijn hoofd was ter hoogte van haar sleutenbenen door de hoge plateauzolen die ze droeg haar magere armen klemden zich om mijn schouders. Ik wist dat ze heel slecht was met dit soort situaties. Ik maakte me los uit haar armen en veegde mijn tranen af.Ik had nu wel genoeg gehuild. Ik schonk Nana-san nog een waterig glimlachje en ging haar voor richting de eetzaal. Toen we in de deuropening stonden zag ik dat Lys naar me ons wees.