Mitsuki

"Verdomme!" riep Takuto boos. Hij sloeg met zijn vuist hard tegen de muur. Waarom had Mitsuki tegen hem gelogen? Wat had hij fout gedaan. Hij liep de kamer uit en sloeg de deur met een harde klap dicht. Er ging een kamerdeur open. Meiko stak haar hoofd om de deur heen. "Mooh! Takuto! Baka! Ik probeer te slapen" zei ze geiriteerd. Takuto schrok. Meiko droeg een groen gezichtsmasker en had een rode badjas aan. Het zag er nogal angstaanjagend uit. Zonder zijn excuses aan te bieden liep hij verder. Hij ging Mitsuki, Rina en Seira achterna gaan. Met een poef werd hij Shinigami en vloog hij in onze richting.
Ondertussen waren Rina, Seira en ik bij de cliff aangekomen. We gooiden onze fietsen op de grond en liepen naar de rand. Ik keek iets over de rand en trok wit weg. "Dit is wel heel erg hoog he" zei ik zwak. Ik wilde om bevestiging vragen maar ik zag Rina en Seira al duiken. "Oi!" ik keek ze met open mond na. Ze doken haast synchroon het water in. Ze bleven een poos onder en kwamen toen net iets na elkaar boven. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Wat zagen ze er mooi uit. "Mitsuki! Hayaku!" riep Seira die met een boog weer onderwater dook. Ik rilde. Dit was onmenselijk! Wacht, ik was ook geen mens. Rina keek ongeduldig naar boven. "Het is niet eng" zei Seira. Nee, jij hebt makkelijk praten. Ik wreef over mijn armen. Dadelijk sloeg ik te pletter op die rotsen daar in de buurt. Kon ik eigenlijk wel recht duiken? Ik stapte wat dichter naar de rand en stak mijn armen in een duik houding. Op het moment dat ik sprong hoorde ik een bekende poef en riep iemand mijn naam. Shit! Takuto! Ik dook onderwater en voelde me vrij. Rina en Seira wenkte me en we zwommen weg. Takuto stond zo bleek als een geest aan de rand van de cliff. Hij liet zich op zijn knieën vallen en wachtte verwoed tot ik boven zou komen. Maar dat gebeurde niet.