Mitsuki

"Wat ging je zeggen?" Takuto wilde het nu ook weten. Ik vloekte binnenmonds. Shit! Waarom was ik hieraan begonnen. "Vergeet het maar! Het is niet belangrijk" zei ik. Takuto keek me ongelovig aan. Ik zette een fake smile op. "Ga maar, maak je geen zorgen" zei ik. Takuto stond op van het bed en liep naar de deur. "Oyasumi" zei hij en hij ging. Ik zat op mijn bed en staarde naar de deur. Een gevoel van eenzaamheid kroop over me heen. Waar had ik toch last van vandaag. "Mooh!" riep ik boos. De deur vloog meteen open. "Nanni?" vroeg Takuto die om de hoek keek. "Stond jij daar nogsteeds!" zei ik verbaasd. Takuto kreeg een blos. We keken elkaar aan en zeiden niets meer. Ik zag paarse haren langs komen en de stem van Nene zei "Mitsuki-chan, kijk niet zo boos, daar krijg je rimpels van". Ik lachte zachtjes. Takuto keek geschrokken om, hij wist niet dat er iemand voorbij was gekomen. Ik stond op uit het bed en viel om omdat ik mijn gevoel voor evenwicht kwijt was. Snel klampte ik me aan het nachtkastje vast en hees ik mezelf overeind. Ik waggelde naar Takuto. "Ga maar, ik red me wel" zei ik en ik duwde de deur dicht. Ik was van plan weg te gaan, een nachtje maar. Mijn reis zou naar de zee gaan. Met een klik deed ik de deur van mijn kamer opslot. "Mitsuki?" "Oyasumi" zei ik en ik schudde even met mijn hoofd. Ik voelde me al wat beter. Ik trok mijn jas aan en mijn slippers. Als ik voorzichtig naar de garage ging zou niemand me merken en was ik over 10 minuutjes bij de zee. Het was wel donker. Durfde ik dat? Ik slikte en knikte. 'Kom op Mitsuki, je bent geen watje' zei ik tegen mezelf. Ik liep naar het raam. Weer het raam. Ik moest glimlachen. Ik had de rare gewoonte via het raam uit mijn kamer te ontsnappen. Langzaam opende ik het raam en schoof de gordijnen aan de kant. Het werd even weer wat donkerder voor mijn ogen maar ik knipperde het weg en klom voorzichtig uit het raam. Ik sloop om de villa heen en ging de garage binnen. Ik zette het licht aan en er klonk een hoop gerommel en twee geschrokken stemmen. Twee paar ogen keken me verbaasd aan. "Eh! Rina! Seira! Wat doen jullie hier!" vroeg ik verbaasd. "Dat kunnen wij ook aan jou vragen" zei Seira. Mijn hoofd liep rood aan. Seira liep naar me toe en ging op haar tenen staan. Met haar vinger haalde ze mijn ketting uit mijn shirt. "Je gaat naar de zee, ne?" zei ze. Hoe wist ze dat! Seira viste eenzelfde ketting in het oranje uit haar rokzak. Rina haalde een groene onder haar shirt vandaan. "Zijn jullie...' Ik stond versteld. Dat ze dat zo goed verborgen hadden kunnen houden! Rina knikte. "Wij hebben ook gevoeld wat jij hebt gevoeld" zei Rina. "Het was een Mermaid van jou kant" zei Seira. Ze liep terug naar Rina en keek me goed aan. "Mitsuki, Akai Ningyo-Himme" zei ze wijs. Ik sloot mijn rechterhand om mijn ketting en knikte. Rina tikte ongeduldig met haar vingers op haar arm. "We gaan" bromde ze. "Gaan jullie ook naar de zee? Ik ga mee!" ik greep mijn fiets vast en was startklaar. Rina liep met haar fiets naar buiten en Seira zat al achterop. Ze glimlachte vrolijk. Samen fietste we weg. We hadden niet door dat Takuto via het raam naar buiten keek.