Tsubasa

Het was redelijk donker in het huis. Ik liep door de gangen en kwam Sunako tegen. Haar grote kille ogen keken me aan en ze liep verder. Hmpf, ik was niet zo weg van Sunako. Ze deed altijd kil tegen me. Ik liep ook verder en hoorde geroezemoes vanuit de zitkamer. Ik opende de schuifdeuren en grijnsde. Op de bank zaten hutemutje, Chrno, Lys en Rosette. Takuto lag languit op de sofa. Op de twee stoelen zaten Azusa en Mio. Ze waren abrupt stil toen ik binnenkwam. Takuto keek me aan. "Jij weet het vast.. Waar is Miyako?" vroeg hij. Geez wat kon ik me aan die gast ergeren. Hij was zo hebberig. Ik haalde mijn schouders op. "Is ze niet in haar kamer?" vroeg ik terwijl ik op de sofa ging zitten waar Takuto van was opgestaan. Ik volgde Takuto met mijn ogen. Hij liep nu te ijsberen door de kamer. "Ze heeft alweer niets gezegd en ze is niet in haar kamer" zei hij. "Ze is vast in orde" zei ik. "Hikari-chan is ook weg" zei Lys. Rosette en Azusa knikte. "Yamiko!" zei ik toen. Alle ogen flitste naar mij. Ineens leek iedereen het door te hebben. "Ze zijn haar vast halen!" Ik zag de onrust in Takuto's ogen. "Jij blijft hier anders verpest je alles" bromde ik tegen hem. "Nyaaa! Waarom bepaald iedereen hier toch altijd wat ik moet doen" hij sloeg met zijn vuist tegen de muur. Er kwamen hier en daar wat scheuren. "Omdat jij nogal moeite hebt met het beheersen van jezelf en je anders alles verpest" zei ik droog. Mio en Rosette lachte zachtjes. Ik zag dat Takuto me wel kon schieten.

Yamiko

De man waarvan ik nog steeds de naam niet wist kwam de ruimte binnen en hield zijn hoofd scheef. "Het is tijd." zei hij gewichtig, waarna hij naar me toe kwam en het touw om mijn enkels los begon te snijden. Ik snakte naar adem. De touwen hadden zo lang en strak om mijn enkels gezeten dat de huid eronder was gaan bloeden. Mijn gezicht vertrok toen hij ruw te touwen wegtrok, die inmiddels in het opgedroogde bloed aan mijn enkels zaten vastgeplakt. "Stel je niet aan." snauwde de man. "Je zou blij moeten zijn. Je wordt eindelijk met je zusje herenigd." Hij lachte kwaadaardig. "Voor de laatste keer." Ik kneep mijn ogen dicht. Hikari, kom alsjeblieft niet alleen. Toen hij me overeind had geholpen bond hij me een stinkende blinddoek voor, waarna hij me een duw in mijn rug gaf. "Lopen." commandeerde hij. Op de tast met mijn nog steeds vastgebonden handen begon ik voor me uit te lopen. De man loodsde me de ruimte uit. Voor het eerst in wat wel maanden leek voelde ik de wind in m'n gezicht. Ik hoorde het geluid van een autodeur die open ging. "Naar binnen." Nog een duw. Met een harde blikkerige klap viel ik op de harde bodem van wat waarschijnlijk de laadruimte van een vrachtwagen was. Even later hoorde ik een motor ronken. Ik leunde tegen de wand van de ruimte en haalde diep adem. Wat zou er nu gebeuren?

Miyako

"Hé, wacht eens even. Ik moest alleen komen dus dan ga ik ook alleen" zei Hikari toen. Nou, daar dacht ik dus even anders over. "Denk je nou echt dat we jou alleen laten gaan. We gaan mee en nemen de weg door de bosjes, zo stil mogelijk. We zullen je niet voor de voeten lopen" zei ik toen. Ik zag dat Hikari nadacht. "Nou, jij gaat voor op" zei Kurosaki, hij gaf Hikari niet de kans wat te zeggen en duwde haar de deur uit. Wij volgde haar allemaal op een afstandje. Kurosaki floot onschuldig, ik huppelde dommetjes en Ryouko liep erg ontspannen met haar handen achter haar hoofd. "Ara, Ryouko-tachi, wat is het toch fijn om op deze avond gezellig rond te wandelen. We volgen uiteraard helemaal niemand, we zijn gewoon onschuldig aan het rondlopen" zei Kurosaki overdreven geacteerd. "Ja, inderdaad. Ik zou bijna denken dat er iemand voor ons loopt, maar volgens mij is er niemand" deed Ryouko er nog een schepje bovenop. Ik hield met moeite mijn lach in. We liepen de bossen in. Hikari liep op het pad terwijl wij de meest onmogelijke wegen tussen de bomen door namen, achter struikjes bleven hangen of over boomwortels heen struikelde. Ineens draaide Hikari zich om. Ze keek alsof ze net had gelachen. "Als jullie zo 'we-achtervolgen-niemand' doorgaan, worden jullie zo ontdekt!" zei ze. "Nihaha..." lachte ik onzeker. "Stiller vanaf nu" fluisterde Kurosaki. Ryouko en ik knikte. We liepen verder. Niemand van ons allemaal had in de gaten dat we werden gevolgd. Niemand wist dat we werden gevolgd door Shin.

Hikari

Zenuwachtig keek ik naar de klok. Tien over half negen. Tijd om te gaan. Ik haalde diep adem en verliet mijn kamer. Ik sloop door de gangen want als Shin me zou horen wilde hij zeker weten mee. Bij de deur haalde ik diep adem en legde mijn hand op de deurknop. "Waar ga je heen?" klonk een hoog stemmetje. Ik draaide me met een ruk om en keek in de grote lege ogen van Sunako. Ik slaakte een zucht van oluchting. "Sunako, ik schrok me dood." Sunako giechelde onschuldig. "Het wordt al donker hoor." Ik knikte. Ga maar terug naar binnen. De zon is nog op, als je naar buiten gaat heb je een probleem. Sunako knikte. "Wel voorzichtig hè?" Op dat moment kwamen er nog twee mensen de hoek om. Ik wierp een geïrriteerde blik op Sunako. "Kon je niet wat zachter doen?" Sunako haalde haar schouders op en huppelde de gang af. "Oh, Hikari-tan!" zei Miyako verrast. Ze werd op de voet gevolgd door Kurosaki. "Wat ga je doen?" vroeg Miyako streng. Ik sloeg mijn ogen neer. "Stukje lopen." Kurosaki schudde zijn hoofd. "Liegen heeft geen zin." Ik trok een wenkbrauw op en probeerde me groot te houden. "Hoezo?" vroeg ik op een toon die totaal niet bij me paste. Kurosaki haalde zijn mobiel uit zijn zak en hield hem veelbetekenend omhoog. "Uso..." mompelde ik geschokt. "Sorry." zei Kurosaki zachtjes. Ik wilde je mobiel niet hacken, maar Okazaki zei dat je op het punt stond iets gevaarlijks te doen. Ik voelde mijn gezicht gloeien. "Shin is gewoon overbezorgd." mompelde ik koppig. "Dat is ook niet zo raar, gezien de situatie." zei Miyako scherp. Ze nam een stap naar me toe en legde een hand op mijn schouder. "Je gaat Yami-chii ophalen toch?" Ik keek haar zwijgend aan. Haar blik verzachtte. "Wij willen haar ook terug weet je. En bovendien willen we jou niet kwijt." Ik slikte moeizaam. Miyako met haar mooie woorden. Ik keek snel de andere kant op. "Tonikaku, hij zei dat ik alleen moest komen." Miyako grijnsde en op dat moment kwam Ryouko de hoek om lopen. "Dan moeten we maar een beetje discreet zijn hè?" zei ze terwijl ze haar neko-nyan bokshandschoenen aantrok.

Miyako

*Spoel Spoel*

De Atelier Iris dag was een groot succes geworden. Er waren zelfs mensen geweest die met me op de foto wilde. Nu liep ik terug naar huis, ik had weer kleren van Karen geleend omdat ik geen zin had om als geest over straat te gaan. Ik keek naar het zwarte jurkje met witte franje en een klein strikje. Mijn gezicht was nogsteeds bleek van de make-up, het zou er vast grappig uitzien. "Miyako!" hoorde ik iemand roepen. Ik keek op. Het waren Tsubasa en Night. Hm, wat een vreemde combinatie. Ik zwaaide en rende naar ze toe. Night keek me vreemd aan. "Je ziet eruit als een vampier.. of geest" zei hij toen met een glimlach. Ik gaf hem een pesterig duwtje. Met zijn drieën liepen we terug naar huis. "Tadaimaaaaa" riep ik. Mijn blik ging meteen naar de klok. Half 9.

Beetje klein x3

Hikari

Na het gesprek met Miyako liep ik terug naar mijn kamer. Wat moest ik in Godsnaam de hele dag gaan doen tot 9 uur vanavond?

*hint hint*

Ik zit echt in een hopeloze situatie, inspiratiegewijs. x'D

Miyako

Mijn blik viel op de klok. Ik slikte. Bijna half één. Ik veerde overeind. "Ik ben te laat!" "Hm?" Tsubasa keek mijn kant op. "Ik moest om 12 uur werken!" zei ik en ik sloeg mijn handen tegen mijn wangen. "Doushiyo kana.." zei ik zachtjes "Kleed je snel om, ik regel wel wat" "Arigatou, Tsubasa-chan!" Ik sprintte de zitkamer uit naar mijn kamer. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde Karen om te zeggen dat ik later kwam, ookal was ik dik te laat. Ze vond het gelukkig niet erg. In mijn haast had ik de deur nog niet open voor ik binnenrende en knalde er vol op tegen aan. "Whee" jammerde ik terwijl ik over mijn voorhoofd wreef. Ik liep naar binnen en trok de ellendig lastige jurk aan voor mijn cosplay als Pamela. Ik wist niet dat een jurk zoveel laagjes kon hebben. Ik bond de lintjes vast en keek in de spiegel. Er zat een grote rode vlek op mijn voorhoofd. Damn. Ik bekeek de jurk in de spiegel. Hij was wel gaaf. Met mijn hand streek ik door mijn haar. Ik zou toch wel een pruik moeten gebruiken. Ik liep naar een grote kist en maakte die open. Ik zocht even en vond een pruik die wel goed leek op het originele. Ik bond het Maid-achtige haardingetje op mijn hoofd en pakte de grote evil-kijkende teddybeer. "Hm!" Ik knikte en liep de deur uit. Kaname stond recht voor mijn neus. Hij trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van mijn cosplay. "Tsubasa had het erover dat je snel naar je werk moest" ik knikte. Alsof ik niets woog tilde Kaname me ineens op. "Eh? Wat doe je? Zet me neer!" begon ik geschrokken. Kaname liep de villa uit en sprintte weg. Ik kon niet bijhouden hoe snel het ging en kneep mijn ogen dicht omdat ik er misselijk van werd. Ineens stopte Kaname met rennen en zette hij me neer voor de ingang van het Cosplay café. "Graag gedaan" zei hij en hij rende meteen weg. Ik knippere verbaasd met mijn ogen. "Arigatou..."

Dit is Pamela btw ^^
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1-mqJiNoPo13zUrHHjjn_ujI9E8glLlAillZkY4jQBdGv5YYqd6VQiM18nPesGwgPLT34POzu0FQd7_gVcyyGM1nXuqJAUI9iK4u6h8doN4A_2BpC93F_p3gmDlyAxc7MmK94d2BG4Ro/s400/ai3-pamela-ibis.jpg

Hikari

Ik glimlachte toen ik zag hoe Takuto reageerde. Het viel eigenlijk ook wel te verwachten ook. Ik keek afwezig op de grote staande klok tegen de muur. Het was bijna half één. Over zeven en een half uur zou ik onee-chan zien. Tsubasa keek me onderzoekend aan. "Nani?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik dacht even ergens aan." Ik keek weg. Ik had niemand over de afspraak met onee-chan verteld, alleen Shin, die erbij was. Als ik het vertelde zouden ze me vast niet alleen laten gaan, ook Shin stond erop dat hij meeging. Ik moest een manier vinden om hem af te schudden. Miyako keek nu ook mijn kant op. "Het gaat om Yami-chii hè?" Schot in de roos. Ik schrok een beetje. "Eh?! Be-betsu ni." stotterde ik snel. Miyako glimlachte voorzichtig. "Het is niet alsof we haar vergeten zijn hoor." Ik knikte zonder haar aan te kijken. "Weet ik wel. Maar wat kunnen we doen? We kunnen de politie er niet bij betrekken, en om nou doelloos naar haar te gaan zoeken..." Ik schudde mijn hoofd. "Het komt wel goed." zei Miyako twijfelachtig. Ik knikte, haar woorden half gelovend bij de gedachte aan de komende avond. "Dat weet ik."

Tsubasa

Ik ruimde mijn spullen op en keek veel betekenend naar Miyako. Ze had de hint door. Ik liep naar Hikari. "Zou jij ook mee willen met uitleggen?" fluisterde ik in haar oor. Hikari knikte. Hikari en ik keken naar Miyako. Miyako was naar Takuto gelopen. Ik zag Takuto knikken en hij stond op. Miyako keek me aan. Zo te zien zag ze het niet echt zitten om dit te gaan vertellen. We liepen met zijn vieren naar de zitkamer, waar niemand was. Ik sloot de schuifdeuren en draaide me om. Miyako zat naast Takuto op de bank en Hikari zat op de grote rode stoel er tegenover. Ik had geen zin om te gaan zitten dus bleef ik maar even staan. Miyako zat met haar vingers te spelen. "Mag ik nou weten wat er aan de hand is?" vroeg Takuto. "Oy, Miyako. Wat deed je gisteravond op die cliff.." hij legde zijn hand op haar schouder. Ik zag Miyako op haar lip bijten. "Ne, Takuto-kun, ik heb een klein probleempje.. ik kan het niet zeggen" zei ze dom, al was het best schattig. "Waarom dat niet? Bedreigd iemand je? Dan moet je het vertellen" "Doe eens rustig" bromde ik. Ik keek naar Hikari die naar Takuto keek. "Takuto, Miyako is een Mermaid en als ze dat zegt veranderd ze in bubbels" zei ze. "Waarom heb je dat nooit eerder verteld" "Dat kon ze toch niet!" Hikari rolde met haar ogen. "Is het echt waar?" Takuto keek naar Miyako die knikte. "Maar waarom sprong je van die cliff, ik dacht dat je dood was" "Ik moest naar mijn paleis.. er waren wat dingen gebeurd" "Wacht even, je paleis?" "Ze is een Mermaid Princess" vulde ik aan. Ik kon aan Takuto's gezicht zien dat hij zichzelf niet goed een houding kon geven. Hij ging even met zijn hand door zijn haar, keek naar Miyako en toen naar ons, weer terug naar Miyako en hij liet zijn hand zakken. Toen begon hij zachtjes te lachen, sloeg hij een arm om Miyako heen en trok haar naar hem toe. Miyako's wangen werden vuurrood maar ze moest ook lachen. "Wat zijn we toch een stelletje. Een Shinigami en een Mermaid Princess. Wie verwacht nou zoiets" zei Takuto. Ik glimlachte. Hij vatte het goed op.

Yamiko

Slaperig wreef ik in mijn ogen en keek om me heen. Smalle streepjes zonlicht vielen tussen de planken voor het dichtgetimmerde raampje door. Het was dag. Ik haalde diep adem. Toen ik ging slapen was het donker, het was dus vandaag, de dag dat ik Hikari weer zou zien. Ik slikte. Mijn keel voelde kurkdroog aan en mijn hoofd bonsde. Ik had nog niks gedronken sinds de dag dat ik hier gebracht was. Hoe lang was dat geleden? Ik huiverde. Misschien zat ik wel aan mijn limiet, misschien zou ik wel sterven aan uitdroging voor ik Hikari kon ontmoeten. Ik lachte vreugdeloos om die zwartgallige gedachte. Nee, dan zou ik me wel zwakker voelen. Ik kon nog redelijk bewegen, voor zover de touwen om mijn polsen en enkels dat toelieten. Pijn had ik wel. Mijn spieren waren verkrampt van het steeds in de zelfde houding moeten zitten en af en toe ging er een doffe steek door mijn maag. De snee op mijn wang gloeide, alsof hij vers gezet was. "Nog maar een paar uurtjes." mompelde ik zachtjes tegen mezelf. Ik grijnsde onnozel terwijl ik me afvroeg om ik Hikari ooit nog eens zou zien.

Tsubasa

Ik keek toe hoe Miyako haastig de zaal uitging. Iedereen keek haar na. De deur sloeg dicht en het was een paar seconde stil. Daarna steeg er een luid geroezemoes op uit de zaal. Ik rolde met mijn ogen. Mijn blik gleed naar Takuto. Hij zag er erg verbaasd uit, ik grinnikte want het zag er grappig uit. Ik wilde Miyako helpen, maar hoe? Ik stond op en ging ook naar de gang, ik zag haar al staan in de verte. "Tsubasa-chan" ze kwam naar me toe. "Doushiyo?" zei ze paniekerig. "Ik kan je eruit lullen" ik stond even versteld van mijn eigen woorden. Miyako knikte en keek me erg dankbaar aan. "Ik wil het tegen Takuto-kun zeggen, maar bepaalde dingen kan ik niet veilig uitspreken" zei ze. Ik knikte begrijpend. "Dan vertel ik dat, ik heb redelijk goed onthouden wat je gisteravond hebt verteld" Ik pakte Miyako's pols vast en nam haar mee terug de eetzaal in. We stonden helemaal voor aan de tafel. Ik schraapte mijn keel en het geroezemoes hield op. Alle blikken gingen naar ons toe. Ik liet Miyako's pols los. "Er gaat een gerucht rond dat Miyako een Mermaid is. Dat klopt. Er zullen vast mensen met vragen zijn, vraag dan maar een andere keer. Ze is er denk ik nog niet aan toe om haar hele levensverhaal voor een stelletje hongerige leeuwen hier te gooien, dus laat haar maar met rust." zei ik en ik knikte. Ik greep Miyako's pols weer vast en sleepte haar terug naar haar plaats. "Het is beter als je Takuto-kun even apart neemt zo meteen" zei ik onder het lopen. Miyako knikte. "Ik ga wel mee voor de dingen die je niet kunt zeggen, of je vraagt Hikari" zei ik verder. We waren bij de lege stoelen en gingen zitten.

Hikari

Takuto keek Miyako geïrriteerd aan en Miyako wierp benauwd een blik op de deur. Ik wachtte tot Miyako haar verhaal zou hervatten, maar dat deed ze niet. Iedereen gaapte haar vol verwachting aan, maar Miyako ontweek de blikken. Ineens drongen haar woorden van de vorige avond tot me door; "Ik kan het Takuto niet vertellen, dan verander ik in bubbels." Ik slikte. Dat was een grapje toch? Maar in ieder geval kon of wilde ze het Takuto niet vertellen. Hmm... Hoe kwamen we van Takuto af? Ringo ving mijn blik en glimlachte onschuldig. Onopvallend wees ze op haar mobiel. Ik begreep niet helemaal wat ze van plan was, maar knikte en pakte mijn eigen mobiel. Onder de tafel toetste ik Ringo's nummer in. Een seconde later schalde Ringo's vrolijke ringtone door de eetzaal. Ringo deed alsof ze een beetje schrok en pakte haar telefoon uit de zak van haar jurkje. Snel stopte ik mijn eigen mobiel terug in mijn zak en keek naar Ringo. "Hmm... Ryoushi-kun?" zei ze hard genoeg dat iedereen het kon horen. "Miyako-san? Ja, die is hier, zal ik haar geven?" Ze speelde met het lintje van haar rode capeje. Ik giechelde zachtjes. Wat een actrice. "Oké, ik zal het zeggen." kraaide ze nog, voordat ze ophing. Alle ogen waren inmiddels op Ringo gericht. Ringo grijnsde ondeugend en wendde zich tot Miyako. "Ryoushi-kun wil je spreken, maar hij durft de eetzaal niet in te komen, uit angst dat iedereen naar hem zal kijken." Miyako knikte langzaam. "Eh... Oké..." "Hij wacht in de gang net buiten de eetzaal." piepte Ringo zangerig. "Ik zou maar opschieten, want hij klonk behoorlijk ernstig." "Oké." zei Miyako opnieuw. Ze keek Ringo dankbaar aan, stond op, en verdween de eetzaal uit.