Hikari

Ik ging naast Miyako op de achterbank zitten en schoof door zodat Tsubasa er nog bij paste. Kuze gooide de deur dicht en ging voorin zitten, naast Mizuki. Miyako tuurde afwezig uit het raam. Tsubasa boog zich over me heen en gaf haar een por in haar zij. "Tijd voor uitleg!" zei ze half-serieus. Kuze-san zuchtte. "Laat haar toch even!" zijn stem klonk geirriteerd, maar Miyako schudde zwakjes glimlachend haar hoofd. "Het geeft niet, ik ben jullie wel een uitleg verschuldigd." Mizuki keek verwachtingsvol achterom en Miyako begon te vertellen. Het was een ongelofelijk verhaal, ze vertelde over haar ouders, haar jeugd en haar verleden met Takuto. Mijn mond viel open. Ik had geen idee dat Miyako zulke dingen had meegemaakt. Ergens kreeg ik een gevoel van schaamte, dat ik zo weinig van mijn vriendin afwist. Hoe had ik al die jaren niets kunnen merken? Miyako's verhaal duurde de hele weg, tegen de tijd dat we bij de villa aankwamen begon het al licht te worden. "Het spijt me dat ik dit al die tijd voor jullie verborgen heb gehouden." besloot Miyako haar verhaal. Mizuki glimlachte. "Je bent vergeven! We hadden je waarschijnlijk toch niet geloofd als je op een dag tijdens het ontbijt had gezegd: 'Trouwens jongens, wisten jullie dat ik een mermaid was?' Dit is waarschijnlijk de beste manier om erachter te komen." Kuze-san schoot in de lach. "In ieder geval weten we nu dat je niet van die klif sprong om zelfmoord te plegen!" Iedereen lachte mee, maar ineens schoot me iets te binnen. "Takuto!" Ik sloeg mijn hand voor mijn gezicht. "Die denkt nog steeds dat je verdronken bent! Iedereen waarschijnlijk!" Miyako slikte hoorbaar. Kuze-san wierp een blik op de villa. "Dat komt morgen wel, iedereen zal nu wel slapen." Hij duwde de deur open en liet ons naar binnengaan. Toen we de hal inliepen zagen we dat de deur van de woonkamer openstond. Miku, die in de deuropening stond keek met grote ogen naar Miyako. "Ze zijn terug!" piepte ze met haar hoge stemmetje. "Miyako leeft nog!" Meteen steeg er een enorme herrie op uit de woonkamer. Iedereen schreeuwde door elkaar. Ik wierp een blik op Miyako, die bleek wegtrok. "MIYAKOOO JE LEEFT NOOOOOG!" Rosette kwam de woonkamer uitgestormd en vloog Miyako om de hals, waardoor ze even wankelde. Al snel volgden Miku, Juliet, Chizuru, Yuuki, Yui, en Haruhi haar voorbeeld. Ik schoot in de lach bij het zien van die enorme kluwe meisjes. Miyako snakte naar adem. Vanuit een andere gang kwam een jongen aangelopen met warrig halflang blond haar. Hij droeg een barkeepers-outfit, en ondanks het feit dat het nacht was, een zonnebril met blauwige glazen. Hij keek naar het groepje knuffelende meisjes en trok een wenkbrauw op. "Vanwaar al die drukte?"